#میلاد_امام_رضاجان ۹ خیلی تعبیر بلندی است که بعضی از حاجیها هستند وقتی حجشان را تمام می کنند به آنها می گویند: «کیوم ولدته امّه» مثل روزی که از مادرت متولد شده ای، تا اینجا پاکت کردیم و مواظب از این به بعد خودت باش. این خیلی مهم است که انسان از نو متولد بشود. اگر یک ماشین سی سال کار کرده باشد هرکارش بکنی دیگر مثل روز اول نمی شود و هرچه هم تعمیرش کنی ماشین سی سال کارکرده است؛ حال یک آدم شصت سال در این دنیا بوده با غفلت ها و اکنون به این به آدم می گویند مثل روزی که از مادرت متولد شده ای از نو شروع کن. خیلی مقام عجیبی است که اگر کسی حجش مقبول شود اینگونه است؛ از این بالاتر هم دارد که به بعضی از حاجیها خطاب می شود که با این حجی که شما انجام دادید، گناه گذشته و آینده ات آمرزیده شد!

#میلاد_امام_رضاجان ۱۰ یعنی گاهی می شود که انسان به حرم امام رضا می رود، وقتی از حرم امام رضا بیرون می آید، زیارتش تمام می شود. در واقع از حصن بیرون آمده است؛ یعنی پاکش کرده اند و از حصن و برج و باروی امام رضا بیرون آمده و دیگر دست شیطان به انسان می رسد؛ یقه انسان را می گیرند و به او می گویند مواظب باش گناه نکنی! ولی گاهی انسان وقتی می رود زیارت امام رضا دیگر تا ابد در مقام زائر می ماند؛ یعنی در حصن و حرم امام رضا می ماند، ولو جسمش می آید در بازار کار می کند، یا به اداره و دانشگاه و حوزه می رود و درس می خواند؛ ولی روحش در حرم امام رضا است. بعضی زائران این گونه اند؛ وقتی به زیارت می روند، دیگر هیچ وقت از آن حالت زیارت بیرون نمی آیند و این خیلی مقام رفیعی است.

#ولادت_امام_رضا_تهنیت_باد التماس دعا

#میلاد_امام_رضاجان ۱۱ این همان است که وجود مقدس رسول اکرم ص، به اصحابشان فرمودند «لَوْ تَدُومُونَ عَلَى الْحَالَةِ الَّتِي وَصَفْتُمْ أَنْفُسَكُمْ بِهَا لَصَافَحَتْكُمُ‏ الْمَلَائِكَةُ وَ مَشَيْتُمْ عَلَى الْمَاء» یعنی اگر آن حالاتی که در نزد من دارید و توصیف می کنید که وقتی پیش شما می آییم رقت قلب پیدا می کنیم و بی میل به دنیا می شویم و محبت آخرت در دل ما می آید و در دنیا بی قرار می شویم، اگر این حالات را حفظ می کردید و مداومت براین حالات پیدا می کردید شیطان دستبرد به سرمایه تان نمی زد و ملائکه با شما مصافحه می کردند و روی آب راه می رفتید!

#میلاد_امام_رضاجان ۱۲ زیارت در وقت های مختلف، ثواب های مختلفی دارد. اگر زائری نیمه شعبان خودش را به حرم سیدالشهدا برساند صد و بیست و چهار پیغمبر با او مصافحه می کنند؛ یعنی عالم انسان، عالم انبیاء می شود؛ وارد عالم انبیاء می شود و با انبیا حشر و نشر پیدا می کند. حالا اگر کسی در این حالت ماند، دیگر دائماً در عالم انبیا می ماند. بعضی زائران این طوری اند وقتی به زیارت می روند دیگر الی الأبدشان تضمین می شود.

#میلاد_امام_رضاجان ۱۳ زائرین متفاوتند؛ همین طور که عبادت کننده ها متفاوتند. یک عده ای از ترس عبادت می کنند، یک عده ای از سر میل به بهشت عبادت می کنند، یک عده ای محبت خدا بی قرارشان کرده و نصف شب بلند می شوند و مناجات می کنند. اگر از آنها بپرسی که چرا بلند شدی؟ می گوید: دلم برای خدا تنگ شده؛ دوست دارم با خدا حرف بزنم. این دسته ثوابشان با بقیه متفاوت است، اینها ثوابشان رضوان الله است؛ یعنی آنهایی که برای محبت خدا فارغ از بهشت و جهنم عبادت می کنند، آزادند. اینها مزدشان هم با بقیه فرق می کند؛ مقام رضوان بهشت، یعنی بالاترین درجه بهشت را به آنها می دهند و آنها هم محبت خدا به خودشان را می چشند؛ این مزدشان دوستی خدا می شود و محبت و رحمت خدا به خودشان را درک می کنند!

#میلاد_امام_رضاجان ۱۴ زائرین هم همین طورند یک زائری وقتی می رود زیارت، شوقاً می رود؛ یعنی مشتاق است و دلش برای امام حسین تنگ شده است، یا از قم به مشهد می رود و نه کاری با قرضش دارد نه کاری با بیماری اش دارد و حتی از امام رضا بهشت نمی خواهد! (البته وقتی زیارتش را انجام داد باید دعای عالیة المضامین را بخواند و آنجا امام را واسطه قرار داده و حاجتها را از خدا بخواهد و الّا نوعی استکبار در مقابل امام به حساب می آید که انسان از امام نخواهد) اما اگر به او بگویند چرا می روی؟ می گوید دلم برای امام رضا تنگ شده و می خواهم بروم امام رضا را زیارت کنم؛ این زائران فوق العاده اند! به آنها می گویند نه فقط گذشته تان پاک شد؛ بلکه مثل اینکه از مادر متولد شده اید و هیچ عیبی دیگر در تو نیست و پاک پاک شدید و آینده شما هم تضمین شده است. چنانکه خدای متعال در قرآن می فرماید: «لِيَغْفِرَ لَكَ اللَّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِكَ وَ ما تَأَخَّر»(فتح/2)

#میلاد_امام_رضاجان ۱۵ از تعابیری که در خود زیارات آمده استفاده می شود که زیارت که این قدر فضیلت و ثواب دارد ، سفر الی الله است؛ یعنی انسان از خانه نفس و از خانه دنیا و از خانه تعلقاتش بیرون می آید. زائر مسافر الی الله است. اگر بگویند کجا می رود؛ می گوید: رو به خدا می روم. همین طوری که نماز سفر الی الله است، زیارت امام هم سفر الی الله است، مسافرت به سوی خداست، شاهدش همین تعبیر نورانی است که در همین زیارت معروفه حضرت امام رضا است!

#میلاد_امام_رضا باید غبار صحن تو را توتیا کنند «آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند» هو هوی باد نیست که پیچیده در رواق خیل ملائکند رضا یا رضا کنند! «هر گز نمیرد آنکه دلش» جَلد مشهد است حتی اگر که بال و پرش را جدا کنند!

#میلاد_امام_رضاجان ۱۶ در اول آداب این زیارت است که غسل کنید و بیایید کنار درب خانه بایستید؛ همین که می خواهید پایتان را بگذارید در مسیر سفر بگویید «بسم الله و بالله و الی الله والی ابن رسول الله»؛ یعنی اولاً با اتکاء به خدا وارد این میدان  می شوید، زیرا این سفر یک سفری نیست که انسان با سرمایه دلش و با سرمایه ریاضت هایش بگوید من چهل روز ریاضت کشیدم حالا دیگر لایق زیارت شده ام. نه، این طوری نیست؛ بلکه وقتی می خواهید در این میدان عظیم پا بگذارید و رو به خدا بروید، اتکایتان به خدا باشد و استعانت از خدا بجویید و با «بسم الله» وارد این وادی بشوید؛ زیرا می خواهید «الی الله» بروید؛ یعنی سفر به سوی خدا و «الی ابن رسول الله» !

#میلاد_امام_رضاجان ۱۷ اگر قصد انسان در زیارت این بود که به محضر امام برود و دوباره به سوی وطن خودش برگردد، این زائر نیست؛ این در واقع مسافر است. بزرگان بین مسافر و راحل فرق می گذارند. مثلاً کوچ نشین ها وطن ندارند و همیشه وطنشان پیش رویشان است، یک جایی یکی دو ماه می مانند؛ اما دل به آنجا نمی بندند زیرا آنجا وطنشان نیست و تعلقاتی در آنجا ندارد؛ می روند یک جای بهتری پیدا می کنند و دائم در حال حرکت هستند؛ راحل اینگونه است که وقتی روبه خدا می رود به قصد برگشتن نیست، اما مسافر می رود که برگردد زیرا یک تعلقاتی دارد. اگر انسان در این سفر زیارتی راحل بود، یعنی از تعلقات خودش بیرون می رود و به هیچ وجه به این تعلقات نمی خواهد برگردد؛ از لباس و پوشش علایقش بیرون می آید.

#میلاد_امام_رضاجان ۱۸ زائر وقتی به سوی امام می رود از همه تعلقات خودش باید بیرون بیاید و بعد قدم در وادی سلوک گذاشته و رو به امام می رود و هر قدمی که برمی دارد، یک قدم رو به رشد است؛ اگر این طور شد یعنی راحل شد و سفرش سفر الی الله شد و آنوقت است که دیگر نمی خواهد به تعلقاتش برگردد، این زائر است که هر قدمش می تواند یک حج باشد و در هر قدم حجابی از دلش برداشته می شود و انس و محبتی با امام برایش پیدا می شود. لذا این راحل وقتی رفت دیگر هرگز نمی خواهد به جای اولش برگردد؛ یعنی اگر به خانه اش هم برگردد دیگر به تعلقات دنیایی اش برنمی گردد، بلکه با یک ظرفیت دیگر و با محبت امام رضا برمی گردد.