اما نوبت به خاندان پیامبر که رسید که باید تربیت و تهذیب باطنی را شروع کنند و تعلیم توحید و ارتباط و اتصال و زمینه اتحاد با توحید را فراهم کنند، گویی آنچه که در زمان ائمه هفت‌گانه یعنی امیرالمؤمنین تا امام کاظم علیهم الصلات و السلام اتفاق افتاده، زمینه سازی و فراهم کردن مقدمه و معدّات برای ظهور توحید و ولایت در عصر امام رضا علیه الصلات و السلام است. آنچه که در زمان امام رضا علیه الصلات و السلام در طول 20 سال رخ داد، 15 سال آن دقیقاً شباهت تام و تمام به دوران امام سجاد دارد که شناخته شده نیست یا حداقل برای مورخین شناخته شده نیست. برای کسانی که ائمه را از طریق تاریخ و کتاب‌های تاریخی می‌شناسند، این شناخته شده نیست که حضرت در ده سال در دوران هارون الرشید چه کاری انجام می‌داده، با چه کسانی ارتباط داشتند، شاگردان، پیروان و صحابی ایشان چه کسانی بودند! پنج سال در زمان امین چه می‌کردند، پیروانشان چه کسانی بودند. عمده‌ی آشنایی که با امام رضا دارند، مربوط به زمان مأمون است و گویی دوره طلایی امامت شیعه مربوط به دوره امام رضا علیه الصلات و السلام است؛ به‌طور خاص همان دوره‌ای که به اصطلاح و به حسب ظاهر ولایت‌عهدی را پذیرفتند. اگرچه شیعیان دچار تفرقه‌های ظاهری و باطنی شدند و مخالفت‌های بسیار کردند و جمعی ـ اگرچه تعدادشان اندک بود ـ از همان تعبیرهایی که شیعیانِ امام حسن علیه الصلات و السلام در مورد امام حسن مجتبی به زبان آوردند، در زمان امام رضا علیه الصلات و السلام در مورد آن حضرت هم به زبان آوردند. ولی نتیجه زحمات، مجاهدت‌ها و هدایت‌های ظاهری و باطنی هفت امام این شد که وقتی نوبت به امام رضا رسید، علوم خاندان پیامبر و علوم و معارف حقیقی و باطنی پیامبر و خاندان پیامبر علیهم الصلات و السلام به‌گونه‌ای ظاهر و آشکار شد که همگان فهمیدند که علوم خاندان پیامبر از سنخ دیگری است. این‌گونه نیست که کسی بتواند با آن‌ها همانندی یا رقابت کند یا شباهت داشته باشد و حال آن‌که در زمان‌های ائمه قبلی به مجرد این‌که مثل ابوحنیفه، ابن حنبل، شافعی یا دیگران که ـ با واسطه و بی‌واسطه ـ شاگردان امام صادق علیه الصلات و السلام بودند، چند تا کلمه یاد گرفتند، هماورد امام باقر و امام صادق شدند. وقتی کلاس درس که می‌گذاشتند، جمعی در کلاس درس امام صادق و جمعی هم در کلاس ابوحنیفه می‌رفتند. عامه مسلمان‌ها توانایی تشخیص میان درست و نادرست را نداشتند. چرا؟ به‌خاطر این‌که کار امام باقر این است که علم را شخم بزند تا بلکه به نتیجه و ثمر برسد و کار امام صادق این است که حوزه علم و علوم متداول را وجین کند تا گزاره‌های صادق آن عیان شود، به‌گونه‌ای که مسلمان‌ها در آن عصر و زمان فهمیدند که تفاوت میان امام صادق و ابوحنیفه در این است که امام صادق گزاره خطا در علمش وجود ندارد اما ابوحنیفه گزاره‌های صادق و کاذب و خطا و ناخطا در علم او وجود دارد. 🔹 ثمرات ورود حضرت رضا (علیه السلام) به ایران وقتی که تفاوت در این باشد، پیداست که جای اختلاف و دگرگونی‌ها در حوزه پیروان و فرقه‌سازی‌ها و جمعیت‌های جدید و نو و عقاید جدید وجود دارد. به همین خاطر است که شیعیان در عصر امام رضا علیه الصلات و السلام پیوسته فرقه‌های جدید را تجربه کردند. کسانی که امام کاظم را پذیرفتند، پس از او را نپذیرفتند. کسانی که امام صادق را پذیرفتند، پس از او را پذیرفتند. آن‌قدر شرایط و زمینه‌ها برای بسیاری از شیعیان ـ مسلمان‌ها که جای خود دارد ـ مبهم بود، یعنی حقایق و معارف آن‌چنان که باید آشکار نشده بود، چون مخاطب‌ها استعداد و آمادگی نداشتند، به‌گونه‌ای که با این‌که امام صادق به صراحت امام بعد از خود را معین می‌کند ولی جمع بسیاری به فرزند دیگر امام صادق، جناب اسماعیل رحمت الله و رضوانه علیه که از بزرگ‌ترین فرزندان امام صادق از حیث علم، عمل، خلق و منطق است، گرایش پیدا کردند. جمعی هم به محمد بن اسماعیل، نوه امام صادق و فرزند اسماعیل اعتقاد پیدا کردند تا آن‌که در این دوره چند ساله که امام رضا علیه الصلات و السلام اولاً از حوزه عربی خارج و وارد بخش شرقی جهان اسلام یعنی ایران شده است و ثانیاً به دلایل متعددی که استحضار دارید، زمینه مباحثات و گفتمان‌های توحیدی فراهم شد، نه زمینه گفتمان فقهی و اخلاقی. اگر فقه و اخلاق بود، ابوحنیفه می‌تواند به‌گونه‌ای سخن بگوید که دیگران یعنی مخاطب‌ها نتوانند میان امام صادق و ابوحنیفه فرق بگذارند. چنان‌که در گزاره‌های ظاهری و فقهی چون جای استنباط، استشهاد، اجتهاد و انواع و اقسام استدلال‌هاست، در این‌گونه موارد استدلال‌ها به خاندان پیامبر اختصاص ندارد، چون علوم ظاهر است و در علوم ظاهر به‌راحتی می‌تواند جایگزین برای امام حق معرفی بشود ولو به نادرست. اما زمان امام رضا علیه الصلات و السلام زمینه به‌گونه‌ای است که بحث درباره توحید است.

📹 دوره طلایی امامت شیعه ✔️ گفتاری از استاد حسینی شاهرودی

💠 ویژگی گفتمان‌های توحیدی امام رضا (علیه السلام) ✔️ گفتاری از استاد حسینی شاهرودی ⭕️ انتشار به مناسبت 23 ذی القعده، روز زیارتی مخصوص 🔹 بخش دوم 🔊 صوت و متن در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 ویژگی گفتمان‌های توحیدی امام رضا (علیه السلام) ✔️ گفتاری از استاد حسینی شاهرودی

💠 ویژگی گفتمان‌های توحیدی امام رضا (علیه السلام) ✔️ گفتاری از استاد حسینی شاهرودی ⭕️ انتشار به مناسبت 23 ذی القعده، روز زیارتی مخصوص 🔹 بخش دوم 1ـ حقانیت اسلام را به‌گونه‌ای معرفی کرد که کسی توان نقد و انتقاد بر معارف دینی و عقاید اسلامی نداشت. تمام کسانی که در گفتگوها و مناظرات امام رضا علیه الصلات و السلام وارد شدند، بدون استثناء همه تسلیم شدند و همه پذیرفتند که آن‌چه که امام رضا علیه الصلات و السلام می‌گوید، علم است، یعنی کاشف از واقع، مرادف با یقین منطقی و عقاید جازمِ مطابق با واقع است. همه تسلیم شدند. اگرچه تغییر اعتقاد به این آسانی اتفاق نمی‌افتد یعنی با دلیل، منطق و مانند این‌ها کسی ایمان نمی‌آورد و امر دیگری می‌طلبد. برای همین است که ایمان در زمان پیامبران گسترش پیدا می‌کند اما در زمان امامان عمق و ژرفا پیدا می‌کند، نه گسترش عرضی و طولی. این یک ویژگی عصر امام رضا علیه الصلات و السلام است که این‌ها همه مقدمه برای زمان امام هادی علیه الصلات و السلام است. 2ـ ویژگی دوم این است که حقانیت شیعه را به‌گونه‌ای عیان کرد که [در] تمام کسانی که به امام رضا علیه الصلات و السلام ایمان آوردند و ایمان داشتند، پس از امام رضا فرقه‌ و گروه جدید به وجود نیامد. تمام کسانی که از همان عصر تا الآن و تا روز قیامت به امام رضا ایمان دارند، دوازده امامی هستند. بر خلاف مؤمنان به امیرالمؤمنین که ممکن است یک امامی باشند یا ممکن است که سه امامی، شش امامی، هفت امامی و یا دوازده امامی باشند. ما این‌گونه هستیم که ضمن این‌که به امیرالمؤمنین ایمان داریم، دوازده امامی هستیم. بقیه امام‌ها هم همین‌گونه هستند. به امام رضا که رسید، اختلاف، تفرقه و تبعّض در ایمان ولوی به آخر رسید. تمام کسانی که به امام رضا ایمان آوردند، دوازده امامی هستند و سرّ این‌که در برخی از روایات هم داریم که زیارت امام رضا از زیارت امام حسین علیهما الصلات و السلام افضل است، این افضلیت به اعتبار زائر است، نه به اعتبار مزور. به اعتبار مزور یا باید فرق نگذاریم یا با توجه به آثار زیارت باید بگوییم کدام یک افضل است. چنان‌که در روایات بسیاری به اعتبار مزور و ولیّی که مورد زیارت قرار می‌گیرد، زیارت امام حسین علیه الصلات و السلام را سفارش کردند ولی به اعتبار زائر، زیارت امام رضا علیه الصلات و السلام افضل است. بدین سبب که زائر امام رضا در فهم ولایت و اخذ عقاید و معارف حقیقی از ائمه کامل است، یعنی دوازده امامی است. یعنی کسانی که در محضر امام رضا و در عصر آن حضرت ایمان آوردند، این قابلیت را دارند که بعد از امام رضا به امامی که معجزه و کرامت نداشته باشد، به امامی که سن و سالی از او نگذشته باشد، به امام هشت و نه ساله هم ایمان بیاورند، به امام ندیده هم ایمان می‌آورند و همین‌طور هم ادامه پیدا می‌کند و پیوسته شیعه رشد می‌کند و به جایی می‌رسد که به کسی که تازه متولد شده و به کودک و به کودکی که هیچ‌گاه ندیده‌اند هم ایمان می‌آورند. در دوران غیبت صغری چهار نفر با آن حضرت ارتباط داشتند، ممکن است کسانی هم گه‌گاهی به صورت غیر منظم حضرت را می‌دیدند و زیارت می‌کردند ولی عمدتاً در حدود شصت ـ هفتاد سال چهار نفر ارتباط داشتند. تمام کسانی‌که به امام رضا ایمان آوردند، به‌خاطر ظهور علوم اهل بیت پیامبر در عصر امام رضا، این کمال پدید آمد که به امام زمانِ کودکِ ندیده، هزار و صد و شصت سال تا الآن ایمان دارند. به بعد هم همین‌گونه خواهد بود. بر حسب برخی از روایات، دوران غیبت حضرت بسیار طولانی است. بیشتر از آن‌چه به فهم و تصور شیعیان و غیر شیعیان می‌رسد که گمان‌شان این است که 5، 10، 100 یا هزار سال دیگر، نیست. چنان است که با همه‌ی کمالاتی که در مورد شیعیان گفته شد و پیوسته هم رشد و ارتقا پیدا می‌کند، غیبت حضرت آن‌قدر طولانی می‌شود که خواص شیعه به تردید می‌افتند؛ امام زمان را انکار نمی‌کنند ولی شک می‌کنند که آیا می‌شود امامی این اندازه عمر طولانی داشته باشد؟ پیداست که مربوط به این زمان نیست. این زمان پیوسته ایمان شیعه قوی‌تر می‌شود. در گذشته دورانی که بنده تازه به قم مشرف شده بودم، مسجد جمکران که می‌رفتیم یک مسجد کوچکی بود که دو صف نماز جا می‌شد که این دو صف هم کامل و پر نبود. هر ساعتی از شب چهارشنبه یا شب جمعه اگر کسی می‌رفت، در همان دو یا سه صفی که بود، جا بود. ولی حالا ببینید که پیوسته گسترش پیدا می‌کند. در دوره‌های گذشته اهل زیارت بسیار اندک بودند، ولی پیوسته گسترش پیدا می‌کند. این حکایت از این دارد که باید برای زمان‌های بسیار طولانی‌تر آمادگی داشته باشیم.

آن‌چه که در زمان امام رضا اتفاق افتاد این است که علم خاندان پیامبر عیان و آشکار شد به‌گونه‌ای که همه امام رضا علیه الصلات و السلام را عالم آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم شناختند و پذیرفتند. اگرچه ممکن است که بسیاری امامت را نپذیرفتند ولی فهمیدند که در این عالَم و زیر این آسمان، عالم‌تر از امام رضا علیه الصلات و السلام نیست، به‌گونه‌ای که در هیچ مسأله‌ای وارد نمی‌شود مگر این‌که حق محض و حقیقت محض را عیان و آشکار می‌کند. 🔹 بلوغ شیعه در زمان امام هادی (علیه السلام) بعد از امام جواد علیه الصلات و السلام، در زمان امام هادی ـ که امروز بنابر نقلی ولادت پر خیر و برکت‌شان است ـ شیعیان به درجه‌ای رسیده‌اند که می‌توانند خاندان پیامبر را آن‌گونه که در زبان بشر قابل توصیف است، بشناسند. می‌دانید که هم خدای متعال آن‌گونه که حق و کنه خدایی است، قابل توصیف نیست و هم انبیای الهی و به‌ویژه آنان که ولایت‌شان بر نبوت‌شان غالب است، قابلیت توصیف را ندارند. یعنی همچنان که «سبحان الله عما یصفون»[1] درباره خدای متعال درست است، در مورد اولیای کامل خدای متعال به‌ویژه اولیای منصوص درست است که آن‌ها را نمی‌توان توصیف کرد. ولی اگر کسی بخواهد توصیف کند، بهترین و کامل‌ترین توصیفی که اگر شنوندگان و مخاطبان، استعداد و قابلیت پیشین را کسب نکرده باشند، قطعاً و یقیناً گرفتار غلو خواهند شد، در زمان امام هادی علیه الصلات و السلام اتفاق افتاده.

📹 💠 ویژگی گفتمان‌های توحیدی امام رضا (علیه السلام) ✔️ گفتاری از استاد حسینی شاهرودی

💠 عظمت نهضت علمی امام باقر (علیه السلام) 🗂 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی به مناسبت شهادت آن حضرت 🔊 صوت در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 عظمت نهضت علمی امام باقر (علیه السلام) 🗂 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی به مناسبت شهادت آن حضرت

💠 عظمت نهضت علمی امام باقر (علیه السلام) 🗂 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی به مناسبت شهادت آن حضرت 📝 همچنان که مکرر گفته شد، هر یک از خاندان پیامبر علیهم الصلات و السلام با توجه به اوضاع عصر و زمانه و مردم و مخاطبان و مانند آن به یکی از صفات‌شان شناخته شدند، به‌خاطر این‌که یکی از صفات‌شان برای دیگران اظهر از سایر صفاتشان بود. 📝 درباره این‌که حضرت امام محمد باقر علیه الصلات و السلام به عنوان باقر العلوم بعد از پیامبران شناخته شده، قدری توضیح می‌دهم که اولاً اگر امام باقر علیه الصلات و السلام در عصر خود حضور نداشت ـ به نحو شرطیه امتناعیه ـ هرگز امام رضا صلوات الله علیهم اجمعین عالم آل محمد نبود. به این خاطر که اگر پیشتر، امام باقر صلوات الله و سلامه علیه نبودند، اکثریت قریب به اتفاق انسان‌ها در حوزه معارف الهی جاهل حقیقی و جاهل مرکب بودند. در نتیجه در حضور امام رضا صلوات الله و سلامه علیه که می‌آمدند، برتری امام رضا بر دیگران، برتری عالم بر جهالی بود که هیچی نمی‌دانستند. 📝 ولی کار امام باقر صلوات الله و سلامه علیه که علم را شکافت نه‌تنها برای شیعیان، شیعیان خالص و نه اهل سنت، [بلکه] برای تمام انسان‌هایی که با واسطه یا بی‌واسطه به آن حضرت دسترسی داشتند، سبب شد که از دریای بیکرانه علم نبوی و ولوی حداکثر استفاده را ببرند و به درجاتی از علم رسیدند که وقتی امام رضا علیه الصلات و السلام در عصر خود در میان انسان‌هایی قرار گرفت که از امام باقر علیه الصلات و السلام با واسطه و بی‌واسطه استفاده کرده بودند، در واقع در میان علما ظهور کرد. 📝 به همین سبب چنان شکوک، تردیدها و مانند آن در زمان امام رضا صلوات الله و سلامه علیه برطرف شد که گویی کسی در حقانیت اهل بیت علیهم الصلات و السلام و حقانیت روایاتی که از پیامبر و امیرالمؤمنین علیهما السلام تا امام دوازدهم آمده است، دیگر کسی شک و تردید نکرد. 📝 این‌ها از برکات امام باقر علیه الصلات و السلام است که در حوزه علمی و درسی که داشت همگان استفاده می‌کردند، چه آن کسانی که بی واسطه استفاده می‌کردند و چه کسانی که با واسطه. یعنی بعد از ظهور برخی از انبیا که به توسعه و گسترش علمی چنان اقدام کردند که بی سابقه بوده، حضرت امام باقر علیه الصلات و السلام در کشف دقایق و لطایف معارف الهی که عامه مردم بفهمند و به درجاتی از علم و اجتهاد برسند، چنان موفق بود که در هیچ یک از انبیا و و اولیا چنین زمینه عصری و نسبی و مخاطب را نداریم که به این درجه از موفقیت رسیده باشند. 📝 انسان‌ها با مشاهده انبیا علوم لدنی و غیبی، علومی که از کتاب و دفتر و مدرسه و مانند این‌ها نمی‌توان دریافت را در انبیا مشاهده کردند، از جمله از پیامبر اسلام. بعد از پیامبران زمانی فراهم نشد تا امام معصومی بر منبر بنشیند و حقایق و لطایف علوم و معارف الهی که پیامبران بیان می‌کردند، بیان کرده باشد. بهترین زمان، زمان امام محمد باقر علیه الصلات و السلام است و تثبیت زمان امام باقر مربوط به زمان امام صادق است صلوات الله و سلامه علیهما که در جای دیگری عرض می‌کنم. کانال طهور

💠 وصیت امام باقر (علیه السلام) 🗂 گفتاری از استاد حسینی شاهرودی به مناسبت شهادت آن حضرت 📝 عنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ قَالَ قَالَ لِي أَبِي يَا جَعْفَرُ: أَوْقِفْ لِي مِنْ مَالِي كَذَا وَ كَذَا لِنَوَادِبَ تَنْدُبُنِي عَشْرَ سِنِينَ بِمِنًى أَيَّامَ مِنًى‏ 📝 حضرت صادق (علیه السلام) فرمود پدرم به من سفارش کرد که از مالم فلان مبلغ را وقف کن تا نوحه سرايان به مدت ده سال در ايام حج در مني برايم نوحه‌سرایي کنند. (بحار الأنوار، ج‏46، ص220) 📝 با توجه به این‌که زمان امام باقر و امام صادق صلوات الله و سلامه علیهما، اواخر زمان بنی امیه و اوایل زمان بنی عباس است، البته از جهتی درست است که زمینه برای انتقال و نشر معارف الهی فراهم شده ولی بسیاری گمان‌شان بر این بود که این دو امام بزرگوار به مرگ طبیعی از دنیا رفتند. به مرگ طبیعی از دنیا رفتن نقص نیست ولی اگر لازمه‌اش این باشد که حکام و سلاطین و امرای وقت با امام باقر و امام صادق صلوات الله و سلامه علیهما درگیر نبودند و اختلاف و تعارض نداشتند و در نتیجه آن‌ها تبرئه بشوند، این باید دخل مقدر بشود. به همین خاطر است که حضرت حسب نقل با این وصیتی که فرمودند یعنی من هم کشته شدم و در مصیبت من هم اشک بریزید. یعنی خیال نکنید چون بنی امیه نفرات آخرشان هستند، مانند گذشتگان خود نیستند و آن ظلم و جور معاویه و یزید را ندارند یا بنی عباس که اولین نفرات‌شان هستند، هنوز مثلاً مانند هارون نیستند. این‌گونه نیست. 🔊 صوت در ادامه🔽🔽 کانال طهور @sharabetahour

🔊 #صوت 💠 وصیت امام باقر (علیه السلام)