آقا اگه عرضه داشتیم که الان باید میلادشُ کنارِ هم جشن میگرفتیم که!

یه نیمه شعبانی میشه، میریم تو خیابون یه شربت و شیرینی میخوریم و برمیگردیم و باز روز از نو روزی از نو خدافظ رفت تا سال بعد💔

شاید همون شب یه قول و قرارای پلاستیکی و الکی ببندیما اما همه رو یادمون میره... همشو!

یادمون میره که اصلا یه نیمه شعبانی قول داده بودیم مثلا آدم بشیم!

بابا بفهمیم نداریم!!

همه ی ما خیلی خوشحالیم و این روز بزرگ رو جشن میگیریم اما انگار ته تهِ دل هممون یه غمی هست.. اون غمِ به خاطر نبودن آقاست:)

پارسال نیمه شعبان راهیان نور بودم:) خیلی التماس کردیم که سالِ دیگه آقا کنارمون باشه! ولی نشد؛ چرا نشد؟؟ چون نخواستیم آقا نخواستیم:)

الان شاید بگید مگه میشه نخواسته باشیم؟ بله میشه! ما اگه خواسته بودیم باید بلند میشدیم یه قدمی براش برمیداشتیم یه فکری به حالِ خودمون میکردیم ولی نکردیم؛ نکردیم:)

والله والله اگه برای یه کدوممون تغییری ایجاد بشه:)💔 خب خونمو که دارم؛ درسمم که دارم میخونم؛ خانوادمم که دارم؛ خب امام زمان نیست مگه چشه؟

خدانکنه اینجوری باشه . .