eitaa logo
سیره علوی (ع)
213 دنبال‌کننده
2.1هزار عکس
1.2هزار ویدیو
36 فایل
اُدعُ إلى سبیل ربک بالحکمة والموعظة الحسنه (نحل.125) وابسته به مرکز احیاء موعظه حسنه mawezah.ir Ad1: @mahdimahdavi63 Ad2: @YaAliy Ad3: @Reza_shariati64 http://eitaa.com/joinchat/3049848832C0bd97c4343 🌸کــپـی از مــطـالــبـ کـانـال بــاذکر صـلـواتـ آزاد
مشاهده در ایتا
دانلود
🗳 ویژگی‌های یک مسئول مطلوب از نگاه معمار انقلاب 🔻 امام خمینی (ره): باید مردم را براي انتخابات آزاد گذاریم و نباید كاري بكنیم كه فردي بر مردم تحمیل شود. بحمدالله مردم ما داراي رشد دیني و سیاسي مطلوب مي باشند و خود، افراد متدین و درد مستضعفان چشیده و آگاه به مسائل دیني-سیاسي و همگام با محرومین را انتخاب خواهند كرد. 🗓 نامه به تعدادي از نمایندگان مجلس؛ 10 تیر 66 _1400 ‌ ‌ •┈┈••✾••┈┈•
❣امیر المومنین _علیه السلام _می فرماید : ✨إِنْ أَصَابَهُ بَلاَءٌ دَعَا مُضْطَرّاً، وَإِنْ نَالَهُ رَخَاءٌ أَعْرَضَ مُغْتَرّاً 💠(از کسانى مباش که) اگر بلایى به او برسد همچون بیچارگان دست بر دعا مى دارد و اگر وسعت و آرامشى به وى دست دهد با غرور از خدا روى گردان مى شود»; ✍درست همان چیزى که قرآن مجید کرارا به آن اشاره کرده مى فرماید: ✨فَإِذَا رَکِبُوا فِى الْفُلْکِ دَعَوُا اللهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذَا هُمْ یُشْرِکُونَ 🔹 هنگامى که سوار کشتى شوند، خدا را با اخلاص مى خوانند، (و غیر او را فراموش مى کنند); امّا هنگامى که خدا آنان را به خشکى رساند و نجات داد، باز مشرک مى شوند»
❤️رحمت بى پايان خدا: 💥الْحَمْدُللهِِ غَيْرَ مَقْنُوط مِنْ رَحْمَتِهِ وَ لامَأيُوس مِنْ مَغْفِرَتهِ 🌸«ستايش ويژه خداوندى است که کسى از رحمتش مأيوس نمى شود.و از مغفرت و آمرزش او کسى نوميد نمى گردد»
Nahj - 12.mp3
4.97M
🔉 بسیار زیبا و 🔴 ۱۶۱ نهج البلاغه
💎المغبون من غبن نفسه 🌔بازنده کسی است که نفس خود را ببازد 📚
❤️حَيْثُ لاَ يَظْعَنُ النُّزَّالُ، وَ لاَ تَتَغَيَّرُ بِهِمُ الْحَالُ وَ لاَ تَنُوبُهُمُ الاَْفْزَاعُ وَ لاَ تَنَالُهُمُ الاَْسْقَامُ، وَ لاَتَعْرِضُ لَهُمْ الاَْخْطَارُ، وَ لاَ تُشْخِصُهُمُ الأَسْفَارُ 🌸 (بهشت)سرايى که اقامت کنندگانش هرگز از آن کوچ نمى کنند و حالاتشان دگرگون نمى شود ترس و وحشت به آنان روى نمى آورد و بيمارى به وجودشان نمى رسد; خطرى به آنها عارض نمى گردد و سفرها، آنها را از ديار خود بيرون نمى راند». 📚
💥فَاِنَّه مَن ماتَ مِنکُم عَلى فِراشِهِ وَ هُو عَلى مَعرِفةِ حَقّ رَبِّهِ و حَقِ رَسولِهِ وَ اَهلِ بَیته ماتَ شَهیداً وَ وَقَعَ اَجرُهُ عَلَى اللّه وَ استَوجَبَ ثَوابَ مانَوى مِن صالِح عَمَلِهِ... 💠 پس براستى کسى که در بستر خویش با شناخت خدا و پیامبرصلى اللّه علیه و آله و سلّم و اهل بیت آن حضرت بمیرد، شهید از دنیا رفته و پاداش او بر خداست و ثواب اعمال نیکویى را که قصد انجامش را داشته خواهد برد.» 📚
8.31M حجم رسانه بالاست
مشاهده در ایتا
🔴صداقت و تواضع، لوازم اصلی تقواورزی تفسیر سوره مبارکۀ زمر 🔹جَانِبُوا الْكَذِبَ فَإِنَّهُ مُجَانِبٌ لِلْإِيمَانِ 💢از دروغ بر كنار باشيد كه از ايمان فاصله دارد 📘 🍃🍂🍃🍂🍃🍂 🎤 ⏱زمان: ۲:۵۴
💥واسْتَشْعِرُوا الصَّبْرَ فَإِنَّهُ أَدْعَى إِلَى النَّصْرِ. 💠صبر و استقامت را شعار خود سازيد! که بيش از هر چيز، پيروزى را به سوى شما فرامى خواند. 📚 .
🔹 على (ع) و مسئلۀ مرگ 💠 تاريخ شرم‌آور و ننگين فرزندان ناخلف آدم با صراحت مى‌گويد: ننگ باد بر اولاد آدم، كه هنگام يادآورى ستيزه‌جويى و جنگاورى آنان، حتى فضاى پهناور با تمامى ستارگانش كه ناظر و گواه كردارهاى اين خاك‌نشينان است، سرافكنده و شرمنده مى‌شود. درندگى اولاد آدم و زير پا گذاشتن اصول انسانيت در معركۀ رزم‌جويى، به حدى بى‌باكانه و ستمگرانه است كه حتى وحوش بيابان و جنگل‌ها نيز به آن اندازه عنان گسيخته نيستند. آيا انسان دشمن هنگامى كه بداند سوزاندن دشمن با آتش، سريع‌تر و نابودكننده‌تر است، مهلت مى‌دهد تا دشمن را با آب خفه كند؟ البته نه. آرى، يقيناً اگر در آب خفه كردن دشمن و يا كشتن با تشنگى، زودتر و بهتر انجام مى‌گيرد، نوبت به صف‌آرايى و نابود كردن با شمشير نمى‌رسد. تاريخ بشرى، تنها پيشوايان توحيد و نمونۀ تمام عيار آنها فرزند نازنين و سلحشور ابيطالب را از اين رسم و قانون عمومى استثنا كرده است. اگر تاريخِ دقيقِ زندگىِ على (ع) را مطالعه كنيد، خواهيد ديد كه معاويه، آن شخص وارونه و آن جانور انسان‌نما، در يكى از جنگ‌هاى صفين به نهر فرات مسلط شد و لشكريان على (ع) را از نزديك شدن به آب جلوگيرى كرد تا با تشنگى و بدون احتياج به اسلحه و صرف مدت زمان طولانى، ياوران على (ع) را از پاى درآورد. فرمان هجوم به طرف آب و اشغال آن از ناحيه على (ع) صادر شد و با كوچك‌ترين حمله به نهر فرات، پيروز شدند. بديهى است كه ياوران على (ع) درصدد مقابله به مثل برآمدند، ولى على (ع) هرگز اصول انسانيت و قوانين اسلام را در هنگام سلحشورى از دست نداده است. او با تمامى تنفر از كردار يارانش، راه آب را به روى لشكريان معاويه باز كرد و همگان را به سوى آشاميدن آب دعوت فرمود، زيرا در منطق زندگى و زندگىِ منطقىِ على (ع)، جنگ براى اصلاح انسان است نه براى نابود كردن آن. همچنين، تاريخ بشرى جز فرزند قهرمان پارسا و متواضع ابيطالب، دست نيرومندى را نشان نداده است كه قريب پنجاه سال قبضۀ شمشير را بفشارد و قطره خونى بناحق نريزد. آن تاريخ كه شاهدِ زندگىِ انسانىِ على‌بن ابيطالب (ع) است، با صداى بلند فرياد برمى‌آوَرَد: على (ع) از غوغاى مرگ و غائلۀ پس از مرگ نگرانى ندارد. 🔹 على (ع) و مسئلۀ مرگ در منطق على‌بن ابيطالب (ع)، آن مرگى كه تمامى افراد و اجتماعات بايد از آن بهراسند، عبارت است از: مرگ وجدان و فطرت، زيرا فرد و اجتماعى كه خودپرستى و عشق به شخصيت را به جايى برساند كه تمامى ارزش‌هاى زندگى را به تراكم ثروت و امر و نهى و خيره شدن به اسافل اعضا منحصر كند، چنين فرد و اجتماعى دو اسبه به سوى انقراض و نابودى مى‌تازد. در آن فرد و اجتماعى كه وجدان و فطرت اوليه مى‌ميرد، احساس تكليف نابود شده، و مبادى انسانيت كه انسان را از وحشى جدا مى‌كند و به او علم و فلسفه و اخلاق و دين ياد مى‌دهد، جاى خود را براى تنازع در بقا و پايمال کردن ناتوانان خالى مى‌كند. از طرفى، اين دنياى كهن در مقابل هر نيرومند، نيرومندترى و در مقابل هر دست، دست بالاترى تهيه مى‌كند كه هر يك با دست ديگرى، راه نيستى در پيش مى‌گيرند. اين است مرگى كه همگان از قيافۀ آن مى‌ترسند و بايد هم بترسند. اما آن يگانه شخصيت زنده كه هميشه اهميت تكليف را به اولاد آدم گوشزد فرموده و خود را كشته‌شدۀ تسليم در پيشگاه قانون (قصاص پيش از جنايت ممنوع است) قرار داد، اگر خود نيز هرگز دربارۀ مرگ چيزى نمى‌گفت، حقيقت مقدس و جاودانى تكليف را با رساترين صداى خود به گوش جهانيان مى‌رساند. آرى: على (ع) از غوغاى مرگ و غائلۀ پس از مرگ نگرانى ندارد. 💠 ی علامه محمد تقی جعفری درباره شهادت امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب (ع) از کتاب «مجموعه آثار ۱۱ ـ »، صص ۴۴۸- ۴۵۹ 🍃استاد علامه محمدتقی جعفری🍃
🇮🇷 می آیم چون فرشتگانی دستشان بسته شد تا دستمان در انتخاب باز باشد. •┈••✾❀🕊🕊❀✾••┈••
💠خطر لجاجت 🔹قال امیرالمؤمنین علیه السلام: اللَّجاجَةُ تَسُلُّ الرَّأيَ. 🔹لجبازى ، خِرَد را به زنجير كشد . 📚 نهج البلاغة، ج 1، ص ۵۰۱