📸رونمایی از کتاب «مربع های قرمز» خاطرات شفاهی حسین یکتا عکس: مهدی مریزاد fna.ir/97i @Farsna

#اخبار_کتاب «رحیم مخدومی» نویسنده کتاب «یار کجاست؟»: 💢مسئولین باید روش رهبر انقلاب در حمایت از کتاب را خط مشی خود قرار دهند ادامه در خبرگزاری دفاع مقدس👇 http://dnws.ir/299466 👥 پاتوقی برای دیدن، خواندن و خریدن کتاب های خوب👇 @sn_shop @sn_shop

#یک_قاچ_کتاب مهمان آمریکایی آن موقع -یعنی بیست سال پیش- از آماری صحبت می‌کرد که مربوط به سال 1972 یعنی بیست سال قبل از آن بود. می‌گفت در آن سال هفت هزار و پانصد دختر زیر شش سال در آمریکا توسط یکی از محارم خودشان مورد تجاوز قرار گرفته‌اند. وقتی این حرف‌ها را زد، پیشانی‌اش را نشانم داد و گفت: «ببین پیشانی‌ام عرق کرده، خجالت می‌کشم بگویم آمریکایی‌ام!» 📚 از کتاب #برای_تاریخ_می_گویم خاطرات #محسن_رفیقدوست ✍️ به کوشش #سعید_علامیان 🔺#نشر_سوره_مهر 👥 @sn_shop

زندگی به سبک جهادی فرهنگ جهادی در بیانات رهبری 319 ص|15000ت توضیحات بیشتر و خرید👇 http://yon.ir/N4CTd 6000ت تخفیف برای خرید اولی ها با کوپن welcome97 10% تخفیف برای همه خریداران با کوپن slmeg7wa

مرغ دلم راهی قم می‌شود‌ در حرم امن تو گم می‌شود عمه سادات سلام علیک روح عبادات سلام علیک 🌺 میلاد با سعادت حضرت فاطمه معصومه(س) مبارک باد.

📗 کتاب مربع های قرمز 🔺خاطرات شفاهی حاج حسین یکتا از دوران کودکی تا پایان دفاع مقدس|32000ت اطلاعات بیشتر و خرید: http://yon.ir/SAK93 6000 تومان بن تخفیف هدیه با کوپنwelcome97 70% تخفیف پستی

آيين رونمايي از كتاب #مربع_هاي_قرمز (خاطرات شفاهي حاج حسين يكتا از دوران كودكي تا پايان دفاع مقدس) زمان: 24 تیرماه شام ولادت مكان: #قم گلزارشهدای علی ابن جعفرحسینیه امام خامنه ای همزمان با نماز مغرب

#پوستر | دختر همیشه جایش آغوش گرم باباست @sn_shop

حضرت معصومه. س. اسکناسی سبز دارم باز گندم می خرم روبروی گنبد زردش تبسم می خرم با سلامی زیر لب از پله بالا می روم دل می اندازم به پاهایش علیکم می خرم لابه لای جزر و مد اشک های جاری ام می دهم آرامش خود را تلاطم می خرم تا که باشم همجوار آسمان گنبدش... خانه ای در کوچه های آبی قم می خرم مطمئن باشید با این شعر قبر کوچکی نه...بهشتی سبز پائین پای خانم می خرم این ملیکه بارگاهش فوق العاده دلرباست دارم عکس گنبدش را بار هشتم می خرم دوستش دارم شبیه ضامن آهو چقدر ......................................... روح الله قناعتیان 👥 @sn_shop

⭕️ اهمیت #کتابخوانی در سنین نوجوانی و جوانی 🎙در خواندن #کتاب تنبل نباشیم! #پادکست #مقام_معظم_رهبری 👥 @sn_shop

کتاب چغک چُغُک، رُمان نوجوانانه‌ای‌ است دربارۀ مبارزات مردم مشهد در انقلاب اسلامی و نقش آیت‌الله خامنه‌ای در رهبری آن مبارزات. 359ص|18000 ت توضیحات بیشتر و خرید👇 http://yon.ir/C2hRP 6000 تومان تخفیف برای خرید اولی ها با کوپن welcome97 10% تخفیف ویژه همه خریداران با کوپن slmeg7wa

#کتاب_چغک👆 این کتاب که مخصوص ردۀ سنی نوجوانان‌ است، از زبان نوجوانی روایت می‌شود که در ایام مبارزات نهضت اسلامی، جای مخصوصی در بین مبارزان درجه‌ یک انقلاب داشته و آیت‌الله خامنه‌ای، به او لقب چغک داده بودند. ماجرایی که رُمان «چُغُک» بر بستر آن شکل گرفته است، اتفاقات روزهای نهم و دهم دی‌ماه 1357 در مشهد است. اتفاقات این دور روز، از مهم‌ترین اتفاقات دوران مبارزات مردم ایران بر ضد رژیم شاهنشاهی است که در این رمان، به خوبی روایت، و به تصویر کشیده شده است. این کتاب در 360 صفحه منتشر شده است قیمت:18000تومان 👆6000تومان بن هدیه برای خرید اولی ها با کوپن welcome97 👆10 درصد تخفیف ویژه همه خریداران با کوپن slmeg7wa لینک خرید👇 http://yon.ir/C2hRP 👥 مرکز تولید و توزیع کتاب و محصولات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی 👇👇👇👇 http://eitaa.com/joinchat/2469003274Cd50c7fd530

▪️مطالبه رهبر انقلاب از دولت برای مبارزه با مفاسد اقتصادی: باید #دولت سینه سپر کند و به میدان بیاید و مبارزه با #مفاسد_اقتصادی را به‌جد بخواهد. 👥 @sn_shop

📗 کتاب « من زنده ام » روایت آزاده سرافراز خانم معصومه آبادی از اسارت در زندانهای رژیم صدام کتاب من زنده ام را به مرور باهم ورق میزنیم #فصل_اول #قسمت_اول👇

به نام خدا #قسمت_اول #فصل_اول #کودکی به روزهای دور نگاه میکنم، به اولین لحظات حرکت قطار زندگی از مبدا کودکی ام .قطاری که در هر پیچ بارش سنگین تر می شود. باری پر از خاطره ،لبخند،گریه ،درد ،شادی، عشق و عشق و عشق. امروز در پس روزهای رفته، در جست و جوی کودکی ام ،آبادان را در ذهن مرور می کنم و در کوچه های شهر زیر آفتاب داغ که قدم می زنم ،گونه هایم سرخ و پیشانی ام عرق کرده و تب دار می شود. طعم خاطرات کودکی ام به طعم خرما می ماند، دلپذیر و شیرین. قطار زندگی را به عقب بر می گردانم تا به اولین واگن آن برسم.به واگن بچگی هایم. هنوز صدای خنده ی بچه ها به گوش می رسد. می دوم تا گمشده هایم را پیدا کنم. چقدر در این سالها همه چیز عوض شده است. من به دنبال روزهای پنجاه سال پیش هستم. تنها نیم قرن از آن خاطرات گذشته اما گویی، قرن ها با امروز فاصله داد. از پنجره ی واگن ، در میان خانه های شهر جست و جو می کنم. آهان! خانه ام را پیدا کردم. آنجاست، بین خانه های یک شکل و یک اندازه ی محله ی کارگری پیروزآباد. خانه ها را گویی انگشتان کودکی ناز پرورده که شهر آرمانی اش را به تصویر کشیده نقاشی کرده است. شانزده خانه، شانزده خانواده ی محله ی پیروز آباد. کوچه بیست و سه ، پلاک یک. یک خانه صد متری سر نبش کوچه که اصطلاحا به آن می گفتیم کواترها، و همه سهم ما از دنیا همین صد متر بود. آن روزها فکر می کردم دنیا همین آبادان و محله ی خودمان است. همه چیز در همین خانه خلاصه می شد. خانه ی ما آبادانی ها ، کوچک اما شلوغ بود . من و دو خواهر و هشت برادرم، کریم، فاطمه، رحیم، رحمان، محمد، سلمان، احمد، علی، حمید و مریم. فاصله ی سنی ما حدودا یک سال و سه ماه بود ، سبزینه هایی بودیم که از دامن پر مهر مادر بر دیوارهای این خانه ی کوچک قد کشیده بودیم. به این گردان کوچک عبدالله هم اضافه شده بود. عبدالله دوست و هم کلاس برادرم کریم بود که به دلیل دور بودن مدرسه از خانه شان با ما زندگی می کرد. همه ی خانه ها دو در داشتند، یکی در ورودی که از کوچه وارد آن می شدیم و دیگری در پشتی که مشرف به باغ بود. باغ ها روبه روی شانزده خانه ی دیگر قرار داشتند که کوچه ی بعدی را شکل می دادند. داخل هر خانه دو باغ بود، یکی داخل حیاط که هر کسی به فراخور سلیقه اش در آن درخت و گل و چمن می کاشت. دیگری باغ پشتی بود که بعد ازطارمه شروع می شد، خانه ها با دیوارهای کوتاه از هم جدا شده بود و این دیوارهای کوتاه مرز همسایگی را به فامیلی و خویشاوندی تبدیل کرده بود. مردهای همسایه همه عمو و زن های همسایه همه خاله بودند. وقتی پیر می شدیم می فهمیدیم که این همه عمو و خاله ، واقعی نیستند . بین باغ ها دیواری نبود . خانه ها را درختان شمشاد با گل های سفید ریز همیشه بهار از هم جدا می کردند. اگر به این گلها دست می زدی ، دستت مثل زهر مار تلخ می شد. توی این باغ ها درختی پر گل به نام خرزهره بود با گل هایی بی اندازه تلخ. مادرم می گفت : گول قشنگی کسی یا چیزی را نخورید. بعضی ها مثل گل خرزهره قشنگ هستند اما با ده من عسل هم نمی شود آنها را بخوری. درخت دیگری هم بود با گل های قرمز و درشت مخملی که از وسط آن یک پرچم بلند مثل زبان آدمیزاد آویزان بود. نمی دانم چرا این درخت و گل زیبا را زبان مادرشوهر می گفتند. خلاصه ی کلام، ما توی این کوچه باغ ها به دنیا آمدیم، پا گرفتیم و قد کشیدیم. همه چیز توی محله تعریف شده بود، از مسجد و منبر و مدرسه گرفته تا مغازه و سینما و باشگاه. خانه ما نزدیک مسجد مهدی موعود بود و از درخانه ، گلدسته های مسجد را می شد دید و از همه مهم تر در همسایگی آرامگاه سید عباس بودیم. هر خانه سه اتاق داشت. در هر اتاق یه فرش شش متری و توی اتاق بزرگ تر یعنی در مهمان خانه که نظم و انضباط مخصوص به خودش را داشت، یک فرش دوازده متری پهن بود. در این خانه های کوچک و محقر چهارده آدم قد و نیم قد زندگی می کردیم. همه ی خانواده ها عیالوار بودند. اصلا هرکه عیالوارتر بود اسم و رسم بهتر و بیشتری داشت. خیلی وقت ها فامیل های پدری ام از هندیجان و ماهشهر برای ادامه ی تحصیل یا درمان به منزل ما می آمدند. آن روزها در آبادان مادران را ننه و پدران را آقا صدا می کردند. البته ننه ی تنها نه. در واقع مادر به اسم پسر بزرگ تر شناخته می شد. مثلا مادر من ننه کریم بود. آن روزگار، روزگار ننه ها بود. بعضی هاشان صاحب علم و معرفت بودند و داروی عطاری تجویز می کردند و شفا می دادند. مثلا به بیچاره ننه ماهرخ بعد از هفت بچه می گفتند ((عاقر شده و دیگر دامنش سبز نمی شود)) سنبل الطیب می بستند تا بتواند هشتمین فرزندش را به دنیا بیاورد و ننه ((مه بس )) که دخترزا بود، دوای دردش زنجبیل بود، تا شاید زنجبیل افاقه کند و به جای شه گل و مه گل، حسن و حسین بیاورد. #ادامه_دارد #کتاب_خوب_بخوانیم 👥 @sn_shop

⚜🔆⚜🔆⚜🔆⚜🔆⚜🔆⚜🔆⚜ تقریظ رهبری بر کتاب #من_زنده_ام بسم‌الله الرحمن الرحیم کتاب را با احساس دوگانه‌ی اندوه و افتخار و گاه از پشت پرده‌ی اشک، خواندم و بر آن صبرو همت و پاکی و صفا، و بر این هنرمندی در مجسّم کردن زیبائیها و زشتیها و رنجها وشادیها آفرین گفتم. گنجینه‌ی یادها و خاطره‌های مجاهدان و آزادگان، ذخیره‌ی عظیم وارزشمندی است که تاریخ را پربار و درسها و آموختنی‌ها را پرشمار میکند. خدمت بزرگی است آنها را از ذهنها و حافظه‌ها بیرون کشیدن و به قلم و هنر و نمایش سپردن. این نیز از نوشته‌هائی است که ترجمه‌اش لازم است. به چهار بانوی قهرمان این کتاب بویژه نویسنده و راوی هنرمند آن سلام میفرستم. سید علی خامنه ای ۹۲/۷/۵✍ @sn_shop ⚜🔆⚜🔆⚜🔆⚜🔆⚜🔆⚜🔆⚜

📗 کتاب یادت باشد 🖇 شهید مدافع حرم حمید سیاهکالی مرادی به روایت همسر شهید قیمت: 14000تومان توضیحات بیشتر و خرید👇 http://yon.ir/WHWlp 🌸 6000تومان بن هدیه برای خرید اولی ها 👥 @sn_shop

#کتاب_یادت_باشد_...👆👆 شهید حمید سیاهکالی مرادی را می‌توان شهید پاییزی مدافعان حرم معرفی کرد چرا که در پاییز سال 1389 عازم سفر کربلا شد؛ در پاییز سال 91 عقد؛ در پاییز سال 92 ازدواج کرد و سرانجام در چهارم آذرماه سال 1394 در سن 26 سالگی در حین انجام ماموریت مستشاری در سوریه به شهادت رسید. مزار این شهید در گلزار شهدای قزوین قرار دارد. 👥 @sn_shop

#کتاب_یادت_باشد_... #ارسالی_مخاطب ارسالی اقای ندرلو از زنجان 👥 @sn_shop

📗 کتاب معیشت مومنانه 🖊 آشنایی با چهار مفهوم زهد، رفاه ، تجملگرایی و اشرافیگری درکلام رهبر معظم انقلاب قیمت: 13000ت توضیحات بیشتر و خرید👇 yon.ir/NZIiD 👥 @sn_shop

📷طرح| رهبر انقلاب: از خواندن كتاب‌های مربوط به زندگی #شهدا روحیه میگیرم 👥 @sn_shop

شاهكار قافیه را ملاحظه بفرمايید👇☺️ کرده ام از دستِ ایـن فرهنگ ، " هنگ " گشته از عشقت دلِ دلتنگ ، " تنگ " بعدِ «شیرین» شد تبِ «فرهاد»" حاد " این خبر را مرکزِ امداد ، " داد " با عبورت می شود جالیز ، " لیز " جعفری می رقصد وُ گشنیز ، " نیز " بـا نگاهت می زند «عطار» ، " تار " «مولوی» غش کرده وُ «گلزار» ، " زار " می شود در گردنت زنجیر ، " جیر " می کُند در دست تو کفگیر ، " گیر " هر که بر اشعار من خندید ، " دید " می شود با یادِ تو تبعید ، " عید " ! کرد پیشت آدمِ سالوس ، " لوس " با تو شب ها می شود کابوس ، " بوس " . کیمیا کردی و شد شاغول ، " غول " با کلامت می خورَد «شنگول» ، " گول " وقت خشمت می شود «تیمور» ، " مور " رفته «نادر» تا حدِ مقدور ، " دور " چون به حرف آیی شود خاموش ، " موش " گفته هایت را کند خرگوش ، " گوش " می کُنی از بهر ما اندام ، " دام " پیش زلفت می شود «خاخام» ، " خام " این خبر را می زند نجار، " جار " هست در اطراف تو بسیار ، " یار " کاسه ات را می زند ابلیس ، " لیس " هست بخش دوم ساندیس ، " دیس " گشته ام از دست استدلال ، " لال " رفته گویا از دلِ «خوشحال» ، " حال لاادری ......... 👥 @sn_shop

📗 کتاب « من زنده ام » روایت آزاده سرافراز خانم معصومه آبادی از اسارت در زندانهای رژیم صدام کتاب من زنده ام را به مرور باهم ورق میزنیم #من_زنده_ام #فصل_اول #قسمت_دوم👇👇👇

#قسمت_دوم #فصل_اول #کودکی از هر خانه ده ، دوازده بچه ی قد و نیم قد بیرون می زد. هرکس همبازی هم سن و سال خودش را پیدا می کرد. از حیاط خودمان دوستم زری را صدا می زدم با لکنت زبانی که داشت بریده بریده بله را به من می رساند. همیشه یکی از همسایه ها یا زاییده بود یا شیر می داد و این موضوع باعث شده بود مادرهایی که به اندازه ی کافی شیر نداشتند یا مریض بودند، بچه ها را به خانه ی آن یکی همسایه بسپارند تا چند روزی شیر بخورند. با این حساب همیشه تعدادی خواهر و برادر رضاعی هم داشتیم. مثلا برادرم علی که دنیا آمد مادرم مریض بود. من علی را قنداق پیچ می بردم پیش ننه مجید تا با دخترش فاطمه که هم سن اون بود شیر بخورد. مادرم الهه ی مهر و سنبل صبر و استقامت بود. او به تمام معنا ابهت و جذبه ی مادرانه داشت و با خشم و عشق مادری می کرد. او از طایفه ی سربداران باشتین سبزوار و زنی مدبر بود اما سن و سال بچه ها را با تقویم به یاد نمی آورد. تقویم آن روزها تقویم طبیعی بود. تولد ها، مرگ ها، زندگی ها و همه چیز هماهنگ و همراه با طبیعت بود. مهم نبود چه روزی از ماه به دنیا آمده ایم. از یک تا سی فقط اعداد بی اعتباری بودند. اما وقتی تاریخ تولد ما با تغیرات طبیعت هماهنگ می شد عمر ما هم برکت پیدا می کرد. مادر سن همه ی ما را بر اساس وقت رویش خرما و خارک و دیری می شمرد و مزه مزه می کرد. مثلا همه ما می دانستیم تولد من وقت خرما خوران بوده و تولد احمد خرما بر درخت بوده و علی هنگامی که خارک می خوردیم و مریم هنگام خرما پزان به دنیا آمده. این تقویم کاملا درست بود و ما حتی وقتی بزرگ شده بودیم برای اینکه بدانیم کی متولد شده ایم نمی پرسیدیم تاریخ تولد من کی است؟ فقط می پرسیدیم :موقع تولد من حال و روز و مزه خرما چطور بود؟ آفتاب سوزان و هوای شرجی و گرمای پنجاه درجه، همه ی ما را یک شکل و یک رنگ کرده بود. همه ی خاله ها و عموها و بچه هایشان یک شکل بودند. تنها پدرم رنگ دیگری داشت. بابا، بور و سفید و چشم هایش رنگی بود. من هنوز فکر میکنم قشنگ ترین چشم های دنیا چشمان بابای من بود که حتی آفتاب هم نتوانسته بود رنگ چشم هایش را بگیرد. مادرم می گفت: وقتی نوبت ما رسید، انگار استغفرالله خدا مداد رنگی اش تموم شد و فقط قلم سیاهش به ما رسیده بود، اما این آفتاب و گرما که برای کسی رنگ و رو نمی گذاشت. بر اساس قانونی که پدرم وضع کرده بود همه ی پسرها در یک اتاق و من، فاطمه ، مادرم و بچه ی آخر تا دوسال که شیرخوار بودند در اتاق دیگر می خوابیدیم. با همه ی فشردگی و بی جایی، بزرگ ترین اتاق ما مهمان خانه بود که خالی و تمیز و اتو کشیده ، آماده مهمان نوازی بود. روزهای ما وقتی قشنگ تر بود که بی بی و آقاجون هم مهمان ما می شدند. به قدری ذوق زده می شدیم که از سر ظهر،آب شط را می انداختیم توی حیاط تا سوز آفتاب را بگیرد و شب همه دور بی بی حلقه بزنیم و به قصه های او گوش بدهیم. بی بی مثل همه ی بی بی های دنیا با عصاره ی عشق و مجبتی که در صدایش بود برایمان قصه می گفت. قصه های بی بی شبهای دراز را کوتاه و دنیای بی رنگ بزرگ ترها را برایم زیبا و دیدنی می کرد. وقتی بی بی قصه میگفت سروته دنیا به هم دوخته و کوچک می شد تا دنیای به این بزرگی توی چشم های کوچک من جا بشه و خوابم ببره. فاصله ی سنی آقاجون و بی بی خیلی زیاد بود. اوایل فکر می کردم آقاجون ، آقاجون بی بی هم هست. چون او هم قصه گوی خوبی بود. به گمانم اصلا آقاجون به بی بی قصه یاد داده بود اما شور و حرارت بی بی در قصه گفتن خیلی بیشتر بود. قصه های آقا جون بیشتر به درد بزرگ تر ها می خورد. قصه های او از نفت و جنگ و قحطی و گرسنگی و آب پمپوز و ... بود اما قصه ی دلخواه من قصه ی دختر دریا بود; دختری که در یک بندر، کنار ساحل زندگی می کرد، دختری که اشک می ریخت و اشک هایش تبدیل به مروارید می شد. مردم بندر با جمع کردن دانه های مروارید و فروش آنها زندگی می کردند، تا اینکه آن بندر با سرعتی باورنکردنی یکی از بندرهای بزرگ و آباد جهان شد. مردم شاد و خندان زندگی می کردند اما دخترک همیشه گریه می کرد و کسی نمیدانست چرا. دلم برای دخترک می سوخت. همیشه فکر میکردم چرا آن دختر باید گریه کند؟ شاید پدر و مادرش را از دست داده یا شاید گم شده. از این فکر تنم می لرزید. چقدر از گم شدن دختر دریا دلم می سوخت اما به هر حال اگر او گم نمی شد و گریه نمی کرد مردم بندر خوشبخت نمی شدند و این قسمت خوب ماجرا بود که دخترک را قهرامان من و قصه اش را برایم دلخواه و خواستنی کرده بود. داستان های بی بی زیاد بود دختر شاه پریان و جن و پری، ماه پیشونی، هفت برادر، مرشد و خارکن، شاه و گدا، پنج انگشتی و بهترین قصه ی بی بی دختر پرده رو بود. بعضی وقت ها بی بی قبل از اینکه قصه اش را به آخر برساند،وسط ماجرا خوابش می برد و بین خواب و بیداری از قصه بیرون میرفت و از حلیم فردا صبح و زیرشلواری آقاجون و آب سقاخانه که باید...