📌 *بی‌روایت‌ها* 🔹از جناب خضر (ع) تقاضا کرد که تعلیم او را بر عهده بگیرد. خضر (ع) آب پاکی را بر دستان او ریخت؛ مگر تو می‌توانی کنار من تاب بیاوری؟! و ادامه داد: وَكَیۡفَ تَصۡبِرُ عَلَىٰ مَا لَمۡ تُحِطۡ بِهِ خُبۡرا؟ می‌دانی به چه آزمایش خواهی شد؟ ابتلاء تو صبر نیست، صبرِ در بی‌خبری است، صبر درحالی‌که هیچ روایتی از اتفاقات شگفتی که رخ می‌دهد، نداری. 🔹چرا آدمی به خرافه پناه می‌برد؟ مثلا چرا تمایل دارد بپذیرد که بین عبور از زیر نردبان و بدشانسی در طول روز، ربطی هست؟ برایش چه سودی دارد که باور کند قرار است امروزش خراب شود؟ گویا در پس این رفتارهای ظاهرا غیر عقلائی، منطق قدرتمند ناخودآگاهی وجود دارد؛ تلاش برای قاعده‌مند دیدن اتفاقات زندگی، البته در کلیشه‌هایی ساده. زیستن در جهان پیش‌بینی‌ناپذیر به شدت ترسناک است. خرافه، جهان را روایت می‌کند و این ترس را از بین می‌برد. خرافه به تو می‌گوید بدشانسی نتیجه عبور از زیر نردبان است، پس اگر از زیر نردبان رد نشدی، خیالت راحت باشد؛ هزینه‌اش این است که امروز را به استرس می‌گذرانی ولی روزهای دیگر برایت سفید می‌شوند. 🔹فضانوردها را دیده‌اید که برای تعمیرات ایستگاه فضایی از داخل محفظه آن خارج می‌شوند؟ تنها نخ اتصال آنها به ایستگاه، کابلی است که به آن بند ناف (umbilical cable) می‌گویند. اگر این کابل قطع شود، فضانورد در جهانی بی‌انتها معلق می‌شود. روایت از اکنون، همین کابل بندنافی است که تو را به جهان پیرامونت پیوند می‌زند. روایت از اکنون، از نان شب هم واجب‌تر است. 🔹اینها را گفتم تا بگویم هیچ بحرانی به قدر بی‌روایتی، مهلک نیست. انسانِ بی‌روایت، معلّق و گیج است، تاب‌آوری و صبرش را از دست می‌دهد و به هر خرافه‌ای چنگ می‌زند تا از این بحران خارج شود. بگذارید اینگونه بگویم: بی‌روایتی ترسناک‌تر از یک روایتِ ترسناک است. 🔹این را هم اضافه کنم که اساسا هیچ توصیفی، "توصیف" صرف نیست و حتما در دل خود "تجویز" هم به همراه دارد. روایت اکنون نه فقط روایت اکنون که علاوه بر آن، بیان مسیر اصلاح امروز است. هر صورت‌بندی از مساله، صورت‌بندی از راه‌حل نیز هست‌. بنابراین بی‌روایتی، متضمن بی‌عملی است و جامعه بی‌روایت، جامعه‌ای منفعل است. 🔹بحران رسانه‌ای این روزهای ما، همین است. مردم از توصیف اکنونشان عاجز شده‌اند؛ نمی‌دانند قطار اقتصاد و سیاست خارجی و غیره به کدام سو می‌رود؟ فی‌المثل آیا در نقاط انتهایی یک بحران اقتصادی هستیم یا در شروع بحرانی جدید؟ نه صورت‌بندی قابل اعتمادی از مشکل دارند و نه ذهنیت قابل اتکایی از راه‌حل‌های محتمل و افق پیش‌رو. بی‌روایتی، بازار خرافه را رونق می‌دهد. خرافه در سطح اجتماعی یعنی اتفاقاتی که در عالم عینیت ارتباط اندکی به یکدیگر دارند، از روی ترس ناخودآگاه ناشی از بی‌روایتی، در ذهنیت جامعه به هم پیوند می‌خورند. ساده‌تر بگویم، خرافه اجتماعی یعنی همین شرطی‌شدن اقتصاد. یعنی همین پیامکی که روبیکا برایت می‌زند که ساعت ۴:۳۰ بامداد، مناظره ترامپ و بایدن را به صورت زنده و با ترجمه همزمان برایت پخش می‌کند و تو می‌بینی ملتت بیش از ملت آمریکا پیگیر این مناظره‌اند. در سیاست خارجی تفاوت بنیادینی بین ترامپ و بایدن هست؟ نه آنچنان، اما ذهن بی‌روایت، به دنبال روایت است و هر تفاوت جزئی این دو می‌تواند برایش الهام‌بخش خرافه‌ای جدید باشد. 🔹چرا بحران بی‌روایتی شکل می‌گیرد؟ به گمانم مهم‌ترین علت آن، فقدان راوی است؛ شخصیت‌های رسانه‌ای که در طول سالها، سرمایه‌ای از اعتماد و اعتبار اندوخته‌اند و به وقت بحران می‌توانند روایت‌های مورد اعتماد برای مردم‌شان بسازند؛ هم اکنون را توصیف کنند و هم راه ساختن فردا را نشان بدهند. 🔹چرا راوی نداریم؟ سوالی که پاسخ به آن مجال دیگری می‌طلبد، اما اگر بخواهم کوتاه پاسخ بگویم: چون راوی‌کُشی کردیم. راوی با حرّیتش نزد مردم اعتبار می‌یابد. نمی‌شود از او توقع داشت بلندگوی مدیران بالادستی‌اش باشد. اما چه کردیم؟ چارچوب‌های رسانه‌ای تنگی ساختیم که انتظار منش کارمندی از راویان داشت و جایی برای حرّیت باقی نمی‌گذاشت. و نتیجه‌اش شد قلع و قمع همین بضاعت اندک؛ تعطیل کردن تک و توک جوانه‌های امیدی مثل ثریا و جهان‌آرا. رسانه ملی تبدیل شد به انبار کاهی که گاهی گندمی هم در آن یافت می‌شود و البته به محض یافت شدن، صاحب انبار آن را لگدمال می‌کند. و مردم ماندند و این بحران بی‌روایتی و مُشتی برنامه سرگرم کننده. مثل آن فضانوردی که کابل بندنافی‌اش را بریده‌اند و در کلاه فضانوردی‌اش برایش موزیک پخش می‌کنند.. https://ble.ir/dinrasaneh

علیرضا قربانی یک شاهکار است. هم در فکر کردن و هم در جاری کردن آن بر قلم خدا رحمت کند سید مصطفی مدرس را که تلاش داشت من با او دوست باشم، اما هنوز این اتفاق رخ نداده است و فقط یکبار با هم گفتگو کردیم

چند ماه قبل (دقیقا هفته آخری که قرار بود از شهرداری تهران جدا شوم) جلسه‌ای با مدیر یکی از شبکه‌های سیما در جام جم داشتم. موضوع جلسه، تقاضای حقیر برای پخش کلیپ‌هایی بود که تحت عنوان "روشندان"، برگرفته از واژگان معماری سنتی، درباره معماری و شهرسازی اسلامی ایرانی ساخته بودیم (اگر به پیامهای قبلی این کانال مراجعه بفرمایید این کلیپهای کوتاه و جذاب را که کلا ۱۵ عدد بودند می‌توانید مشاهده بفرمایید). اما ایشان بعد از آنکه چند مورد از کلیپ‌ها را دید فرمود که نمی‌تواند اینها را پخش کند چون نقد نظام است! و در میان حیرت حقیر ادامه دادند که چون در این کلیپها توضیح داده شده که شهر مطلوب و اسلامی، شهر افقی است و نه عمودی، پخش اینها نقد نظام است زیرا مدیران ما طی چند دهه اخیر، کلانشهرها را با الگویی دیگر و بر اساس توسعه عمودی و آپارتمان‌سازی ساخته‌اند. پاسخ اجمالی به ایشان آن بود که نظام نه شمایی و نه بنده و نه مدیرانی که سالها شهرهای ما را اشتباه اداره کرده‌اند؛ تا اینکه اخیرا که این ویدئوی کوتاه از مرحوم آیت الله مصباح را دیدم دوباره یاد خاطره‌ام از جلسه با آن مدیر سیما افتادم و بهترین جواب به ایشان را در این صحبتهای علامه مصباح یافتم. لطفا شما هم این بیانات ایشان را مشاهده بفرمایید. زمان: ۱ دقیقه و ۲۲ ثانیه @baladetayyeb

💠 شهرساز پیش از سیاستگذار، قانون‌نویس و دولت‌مرد، ایده‌‌ی یک ملت را به کالبد تبدیل می‌کند. 💠 غفلت طرفداران انقلاب اسلامی و جریان حزب‌اللهی از مفهوم فضای اجتماعی، پدیده شهر و کالبد زندگی. 🔻 حجت‌الاسلام #حسین‌مهدی‌زاده در دوره آموزشی‌ترویجیِ زیست‌شهرهای نوینِ مولِّد به این موضوعات و دیگر موضوعات مهم این حوزه خواهد پرداخت. #معرفی‌دوره زمان برگزاری: چهارشنبه و پنج‌شنبه‌ (۱۰ و ۱۱ اسفندماه) ساعت ۱۴ الی ۱۸ شیوه برگزاری: حضوری و مجازی(#آنلاین) قم، بلوار الغدیر، کوچه ۱۰، ساختمان مفید، طبقه ۴ 🎴ثبت‌نام از طریق: http://www.negahschool.ir/product/zist-shahr/ ⭐️⭐️⭐️ آگاهے‌‌ براے‌‌ سامانے‌‌ دیگر مدرسه‌ تفکرونوآوری‌ نگاه 🔰 @sch_negah 🌐 http://www.negahschool.ir

⭕️ آیا کسی حق اعتراض دارد؟! 🔹۱۲ دی‌ماه، «کانون انجمن‌های صنفی کارگران پالایشگاه‌های گاز استان بوشهر» به عنوان بزرگترین تشکل رسمی کارگری کشور با ۱۴۰۰۰ عضو، نامه‌ای به #استاندار_بوشهر می‌نویسد و از وی درخواست مجوز برای برگزاری تجمع صنفی مسالمت‌آمیز می‌کند. 🔸علی‌رغم وعده‌ی استاندار بوشهر مبنی بر تعیین مکان برای اعتراضات، اعتنایی به درخواست کانون نمی‌شود تا نامه دوم و سوم هم زده شود. اما واکنش استاندار بوشهر همچنان سکوت است. در نهایت کارگران تصمیم می‌گیرند با صدور اطلاعیه‌ای، زمان، مکان و مدت تجمع را اعلام کنند. 🔹صدور اطلاعیه با واکنش شورای تأمین عسلویه مواجه می‌شود و پس از به نتیجه نرسیدن مذاکرات، در نهایت علیرضا میرغفاری رئیس کانون انجمن‌های صنفی کارگران، شب قبل از تجمع بازداشت می‌شود که پس از پاره‌ای گفتگو‌ها و مذاکرات، عصر روز بعد بدون قید آزاد می‌شود. با این حال تا اطلاع ثانوی حضور وی در محل کار ممنوع است. 🔸۱۰ نفر دیگر از کارگران هم به اتهام شرکت در تجمع اول اسفند بازداشت و پس از یک روز آزاد می‌شوند. 🔹این برخوردها در شرایطی است که این کانون در بحبوحه‌ی اغتشاشات از تجمعات سیاسی برخی کارگران اعلام برائت کرده و در بیانیه‌های متعدد بر صنفی بودن تجمع خود تاکید کرده‌اند. حتی در آخرین اطلاعیه تاکید شده که صرفاً کارگرانی در تجمع شرکت کنند که شیفت کاری ندارند تا کار و تولید دچار وقفه نشود! 🔺پ.ن: در این قضیه فارغ از مطالبات، مسئله‌ی اصلی پایمال شدن فجیع #حق_اعتراض است. در این باره بیشتر خواهیم گفت. منتظر باشید... 🎬@Mostazafin_Tv

☑️ سه نوع نگاه در نسبت فقه و ساخت جامعه 📚برشی از کارگاه فقه تراز/ ۱۴۰۰ 🎙حجت الاسلام قنبریان #ویژه_فقه_پژوهان ☑️ @m_ghanbarian

به گمانم نکته ای که در این فایل از استاد قنبریان هست مساله «طبیعت جامعه» است. اگر این نکته را نفهمیم، بله! نه تقسیمات این بحث فهمیده می شود و نه معنای فقیه تراز و نه دقت فقهی گوینده. اما چند نکته ای در توضیح مفهوم طبیعت جامعه که شاید در فهم این چند دقیقه از استاد قنبریان(زیدعزه) مفید واقع شود: من نیز دو سالی است به مساله طبیعت جامعه، با نکته ای که مرحوم خواجه طوسی در اخلاق ناصری مطرح کرده اند علاقه مند شده ام و در حال مطالعه آن هستم. در اینجا طبیعت جامعه در مقابل صناعت است و صناعت جایی است که قانون و حکم و الزام به میدان می اید. اما هر دو این ها توان این را دارند که انبعاث لازم را در ما ایجاد کنند که یک فعل را ترک یا انجام دهیم. این نکته در کلیت حکمت و فلسفه از یونان موضوعیت داشته است و حرف جدیدی نیست. مثلا این سخنرانی دکتر حسن بلخاری درباره طبیعت و صناعت در یونان باستان است: https://www.cgie.org.ir/fa/news/264464 یا همین الان دکتر محمد رضا بهشتی در حال تدریس بحث اصلاح طبیعت از راه صناعت در مدرسه دین و اقتصاد است که البته من هنوز آن را گوش ندادم. قبل از خواجه طوسی، ابن مسکویه هم در تهذیب الاخلاق این بحث را مطرح کرده و.... نکته جالب این است که به نظر می رسد که طبیعت گرایی در عصر مدرن هم به همین معناست یعنی طبیعت در مقابل صناعت نه طبیعت به معنای ماده گرایی و این خلط بزرگی است که در فضای عرفی مذهبی نسبت به این اصطلاح وجود دارد(و ماتریالیسیم و ماده گرایی، به بحث دیگری و دوره دیگری اشاره دارد). آقای واعظی در کتاب نقد و بررسی نظریه های عدالت، ذیل تجربه گرایی، در بیان نظریه هیوم اشاره می کند که او عدالت را فضیلت طبیعی می داند(natiural virtue) نه فضیلت صناعی (artificial virtue) تا جایی که من جسته و گریخته متوجه شدم، آقای قنبریان ضرورت ساخت طبیعت برای جامعه را قبول کرده اند. حالا این را از دنیای مدرن گرفته اند یا کسانی مثل جواجه طوسی نمی دانم اما به هر حال قبول کرده اند چون در چند نوبت استفاده این اصطلاح را در فایلهایی که از ایشان گوش کردم دیده ام. به نظرم این مساله توجهی بسیار دقیق و عمیق است و پذیرش آن به عنوان یک مساله و بخصوص ارجاع آن به فقه، یک عرصه بزرگ و جدیدی را جلوی حکمت و فقه ما باز می کند که هم میراث گذشته دارد و هم امکان نوآوری دارد. جالب ان است که جواجه طوسی در همین رساله ای که در بالا گذاشتم، پس از آنکه معتقد می شود که طبیعت جامعه (الهی) محبت است و به تحلیل جامعه می پردازد در ادامه ادعا می کند که شریعت اسلامی بر اساس اینکه این نکته مهم را پذیرفته است، اینگونه شده است و الا اگر طبیعت جامعه را قبول نداشت یا طبیعت جامعه را مثلا غضب می دانست، [و من اضافه می کنم که یا مثل امروز طبیعت جامعه را رقابت می دانست] شریعت اینچنین نمی شد. به تعبیر دیگر، ملاکات احکام الزامیه، در طبیعتی است که این احکام صناعی به آن متعهد هستند. به نظرم این بحث واقعا عمیق است، اگرچه جدید است و ارائه آن در یک فایل دو سه دقیقه ای واقعا سوء تفاهم های زیادی تولید می کند. حسین مهدیزاده 🆔 @social_theory

📜 #معرفی_کتاب 🔸خوانشی از نظریه پیشرفت مرحوم آیت الله سیدمنیرالدین حسینی الهاشمی (ره) نویسنده: حسین مهدیزاده @Social_theory

🔳 ۱۲ اسفندماه ۱۴‌۰۱، بیست و دومین سالروزِ رحلتِ متفكّرِ فرزانه و مُجاهد علمی، استاد سید منیرالدین حسينی الهاشمی است. برای شادی روح آن مرحوم، صلوات و فاتحه‌ای قرائت فرمایید. ☑️ @AndisheMonir

http://www.negahschool.ir/%d9%88%d8%a7%d9%82%d8%b9%db%8c%d8%aa-%d8%a7%d9%82%d8%aa%d8%b5%d8%a7%d8%af-%d8%a7%db%8c%d8%b1%d8%a7%d9%86-%d8%a7%d8%b2-%d8%a8%d8%a7%d8%b2%d8%a7%d8%b1-%d8%aa%d8%a7-%d9%86%d8%a7%d8%a8%d8%a7%d8%b2%d8%a7/ لینک گفتگویم با مدرسه نگاه ☘️کانال تحلیل های اقتصادی دکترحمیدرضا مقصودی @hamidrezamaghsoodi

💥 «نگاه تجلیل‌آمیز به کارخانه متمرکز»، حرام‌تر است از «نگاه به زن نامحرم». چرا؟ چون کارخانه در این الگو، نظام طبقاتی ایجاد می‌کند و ابزار پیدایش محرومیت اقتصادی، محرومیت سیاسی و محرومیت فرهنگی و ابزار اقامۀ ظلم اجتماعی است. 🔵 استاد سید منیرالدین حسینی الهاشمی: «ما یک کارهایی را به‌راحتی جزو گناهان می‏شماریم، امّا یک گناه‌هایی را اصلاً گناه نمی‏دانیم. چرا؟ برای‏ اینکه حساسیت ما در آنجا اصلاً بیدار نشده است. ما نگاه به یک زن نامحرم و بی‌حجاب را بسیار زشت می‏دانیم، ولی نگاه تجلیل‏آمیز به یک کارخانه [با تعریف نظام سرمایه‌داری،] و عظیم دانستن آن را هرگز بد نمی‌دانیم! تولید در این کارخانه، «متمرکز» است و ابزار انگیزش‏ مادی می‏شود و تمرکز را به نفع یک عدّه و بر علیه یک عدّۀ دیگر درست می‏کند و دل‌های جمع زیادی را به‏ طرف دنیا متوجّه می‏کند. در نگاه به نامحرم، گناهی که واقع می‌شود، گناه فردی است، اما در اینجا، شما با آن تعظیم و آن نگاهِ تجلیل‌آمیز، یک سیستم اقتصادیِ مادی [و لوازم آن] را تأیید می‏کنید. در مواجهه با نامحرم، چشمتان را می‏بندید و رویتان را بر می‏گردانید و ثواب کسب می‌کنید، اما در اینجا چگونه می‌توانید چشم را ببندید و بگویید ما باید تردید کنیم در اینکه «صرفه‏جویی در مقیاس‏ تولید در اینجا چگونه به کار رفته است»؟ اصلاً فرض کنید کارخانه، به این عظیمی نباشد و آن را کوچک درست کنند، اما با این حال، نظام‏ِ شبکه‏ای که می‌خواهد آن را اداره کند، چه نحوه انگیزشی را در جامعه اصل قرار می‌دهد؟ و چه نرم‏افزاری‏ دارد؟ می‌گوییم همین «تردید کردن» [در اینجا،] مثل چشم فروبستن [در آنجا] است و اجازه دادن به خود و دیگران برای فکر کردن است. ممکن است‏ کسی مظالم را جدای از آنچه که در تمدن موجود است ملاحظه کند و بگوید ظلم‏ها بد است و کم‏کم برطرف می‏شود! اما باید به او بگوییم این نوع کارخانه، کارخانۀ تولید ظلم است و تولید محرومیتِ اقتصادی، محرومیتِ سیاسی و محرومیتِ فرهنگی می‏کند و جریان توسعۀ نیازمندی‌ها با این ماشینی که دارد، یک‌ عده را تحت فشار قرار می‌دهد؛ می‌توانیم بگوییم این ماشین، اقامۀ فساد می‌کند، نه اینکه مثل نگاه به زن‏ نامحرم [ صرفاً یک ارتکاب گناه فردی باشد.] هر کاری که براساس یک معیاری، آن را «فاسد» فرض می‏کنیم، می‌توانیم بگوییم «ارتکابِ» آن کار، بد است، اما «ترویج و اشاعۀ» آن بدتر است و «اقامۀ ناهنجاری و به پا داشتن فساد»، به‌مراتب از دو سطح قبلی بدتر است. حال، اگر ما فقر، جهل، سلبِ‌اختیار را ناهنجار با فطرت بشر بدانیم، باید بگوییم این ماشین (یعنی کارخانه با تولید متمرکز) اینها را در مقیاس‌های بسیار بزرگ به وجود می‏آورد، اقامه فساد می‏کند، اخلاق جامعه را مادی می‏کند، بستر پرورشی را عوض می‏کند و استغنای از دین را [تدریجاً] به پذیرش اجتماعی‏ می‏رساند... . [اساساً باید دید] اقامۀ کفر در عالَم چگونه انجام می‏گیرد و بستر پرورشی جامعه چگونه با جهان‏بینی، ناهنجار می‏شود. ☑️ @AndisheMonir