📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه 🗨 مغالطات (۷) ♦چند مغالطهٔ نمرود در قضیّهٔ محاجّهٔ او با ابراهیم (ع) 🔹یکی این‌که: قدرت و پادشاهیِ خود را دلیلِ درستیِ اندیشهٔ خود به اطرافیان جلوه می‌داد. 🔹دوم آن‌که: حیات و ممات را آزاد کردنِ یک زندانی یا کشتنِ آن تعریف می‌کرد؛ یعنی غایتِ فکرِ او دنیا بود. 🔹سوم: راجع به حیات، - به غلط - آزاد کردنِ زندانی را اعطاءِ حیات تعریف می‌کرد، در حالی‌که چنین کاری - ظاهراً و باطناً - اعطای حیات نیست و یکی از حقوقِ موجودِ ذی‌حیات است. 🔹چهارم‌‌: راجع به ممات، گرچه واقعاً کسی را کشت امّا در انتسابِ اماته به خود اشتباه می‌کرد؛ چون فعلِ او نسبت به دیگران، پس از اِذنِ خدا قابلِ جریان است و گرچه وِزر و وَبالش به دوشِ اوست، امّا در تحقّق مستقل نیست و امضاءِ خدا را لازم دارد و درنهایت تجلّیِ فعلِ خداست: فَلَمْ تَقْتُلُوهُمْ وَ لَٰكِنَّ اللَّهَ قَتَلَهُمْ ... (انفال، ۱۷؛ شما نبودید که دشمن را نابود کردید، بلکه خدا نابودشان کرد!) 🔹پنجم: مغالطهٔ بعدی، تعمیمِ قدرتِ خویش بود. برای همین وقتی ابراهیم درخواستِ کاری کرد که به آدمی تفویض نشده و در حوزهٔ فعلِ آدمی نیست - یعنی تغییرِ مسیرِ خورشید - نمرود، درماند و مبهوت شد. 🔹ششم: مغالطهٔ بعدی، تهدیدِ ابراهیم به آتش برای نشان دادنِ درستیِ حرفِ خودش و نادرستیِ حرفِ ابراهیم بود. @sulookmanavi

عشق را قربانیِ متراژ و مثقالش نکن عاشقی کِی واحدِ اندازه‌گیری داشته است؟ 🖌#اصغر_عظیمی‌مهر ➰#شعر @sulookmanavi

📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه 🔹امام زمان ـ ارواحنافداه ـ از کارهای ما حرص می‌خورند. مثلاً پدری می‌بیند بچّه‌اش رفته طبقه‌ٔ دوم لبِ پنجره ایستاده؛ این پدر چه حرصی می‌خورَد؛ الان پایین می‌افتد؛ او هم حواسش نیست، دارد می‌خندد، اَدا درمی‌آورَد!... بسیاری از اعمالِ روزانه‌ٔ ما همین‌طور است! 🔹حضرت می‌فرمایند: قَدْ آذانا جُهَلاءُ الشّیعَةِ وَ حُمَقاؤُهُمْ (بحارالانوار، ج ۲۵، ص ۲۶۶)؛ چقدر این جُهّالِ شیعه و احمق‌های‌شان ما را اذیّت می‌کنند. (احمق کیست؟ شخصی که کارهایش براساسِ عقل نیست؛ مثلِ بچَه‌ای که رفته لبِ پنجره ایستاده)، 🔹و کسانی‌که "وَ مَنْ دینُهُ جِناحُ الْبَعُوضَةِ أَرْجَحُ مِنْهُ"؛ از دیدِ امام، شخصی که در مجلسِ گناه نشسته، شخصی که تابعِ همسرِ گناه‌کارش است (مثلاً بخاطرِ همسرش حجابش را برمی‌دارد یا نمازش را ترک می‌کند)، شخصی که رضایتِ مردم، فامیل ـ و حتّی پدر و مادر ـ را به رضایتِ خدا ترجیح می‌دهد، وزنِ بالِ پشه از ایمانِ این‌ها بیش‌تر است. @sulookmanavi

🖌... نُوحٍ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَبْدًا شَكُورًا (اسراء، ۳)؛ نوح بنده‌ای شکور بود. 🔹شکور، مبالغهٔ شاکر است. شاکر بر عطا و نعمت شاکر است؛ و شکور شکر می‌کند ولو مشمولِ عطا نشود، ولو به او بلا رسد. 🔹انسان باید شاکرِ شکور باشد؛ نوح (ع) چنین بود. نُه‌صد سال صبر بر سختی و از شکر بازنایستادن کم نیست! کافی از امام باقر (ع) روایت می‌کند که نوح (ع) برای این بندهٔ شکور نامیده شد که هر روز - صبح و شام - اعتراف می‌کرد و می‌گفت: خدایا! همهٔ داشته‌هایم و عافیتم در دین و دنیایم، از توست. @sulookmanavi

🎧#فایل_صوتی 👆👆👆👆 🌀#معارف_معنوی_۲۱۷ 🎤موضوع:#رفتار_درست_با_مردم @sulookmanavi

🖌وَ يَدْعُ الْإِنْسَانُ بِالشَّرِّ دُعَاءَهُ بِالْخَيْرِ ۖ وَ كَانَ الْإِنْسَانُ عَجُولًا (اسراء، ۱۱) 🔹عجله انسان را به شرّ می‌کشانَد؛ به این نحو که یا خواستهٔ شرّی در او پدید می‌آورَد یا باعث می‌شود خیری را از راهِ شر طلب کند. در تمامِ این موارد، خواستهٔ عجولانهٔ انسان مانندِ نفرینی علیهِ خودش عمل می‌کند؛ یعنی نتیجهٔ به حرص و شتاب خواستنِ حتّی خوبی‌ها، بدی است. 🔹پس باید با سرعتِ مقادیرِ الهی هم‌راه شد و جلوتر از قضای الهی چیزی نخواست و قدمی برنداشت؛ و تنها کسی توفیقِ چنین حلمی و چنین صبری را داراست که اوقاتش صرفِ بندگی و همّتش مصروفِ عبودیّت و ذهنش مستغرقِ طاعت باشد؛ یعنی از خواستن دست برداشته و خواسته‌ها را به مولایش سپرده باشد. چنین کسی دائماً در خیرِ محض است و مدام در سُرور. @sulookmanavi

📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه 🔹آدمى به‌خاطرِ حبّ به نفس و علاقه‏اى كه به خود دارد نمى‏تواند بدى‏هايش را احساس كند و برايش آشكار نمى‏شود، ولى وقتی همين بدی‌ها در ديگران ـ بدونِ اين محبّتى كه حائل و حاجب است ـ جلوه مى‏كنند، آدم زشتى‏اش را احساس مى‏كند و در آيينه‏ٔ ديگران، متوجّهِ زشتى‏هاى خودش مى‏شود و به ذكر و بيدارى مى‏رسد. 🔹باید از خدا خواست كه اگر آدمى در محيطِ غفلت قرار گرفت، نه رُو به فساد و تجاوز بگذارد و نه در همان حدّ از "حماقت" و "غفلت" بمانَد؛ بلكه از آن همه، به ذكر و بيدارى و توجّه دست يابد. @sulookmanavi

🌷سلام دعوتنامه: کانال "سلوک‌معنوی" پیام‌رسان ایتا: https://eitaa.com/sulookmanavi @sulookmanavi

📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه 🔹ای رفقای عزیز ... من با مدارکِ قوی و به‌صورتِ مستدل به شما عرض می‌کنم که اگر بخواهید پروردگار به شما بصیرت دهد تا حق و باطل را تشخیص دهید و درست درک کنید، مواظبِ هم‌نشینِ خود باشید؛ همان‌طور که فرمود در معاشرت با اشخاصِ بد، نظرت "عوضی" می‌شود! یعنی خوب را بد می‌بینی. 🔹نفسِ مجالست با اشرار باعثِ سوءِظن نسبت به خوبان می‌شود؛ همین‌طور هم، هم‌نشینی با خوبان، انسان را عوض می‌کند. 🖌#آیت‌الله_حق‌شناس 📚 مواعظ، ج ۲، ص ۱۸۹ @sulookmanavi

📚 ﷽ 📚 #سلوک_معنوی #حیات_عارفانه 🗨 دعا و اجابتِ آن (۱) 🖌وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ ۖ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ (بقره، ۱۸۶) 🔸آمدنِ این آیه در میانهٔ آیاتِ روزه نشان می‌دهد که مغزِ ماهِ رمضان و از غایاتِ مهمّ روزه، حصولِ حالتِ دعا در بنده است؛ یعنی خودِ این ماه و نیز عبادتِ ویژهٔ این ماه - یعنی روزه - از دواعیِ استجابتِ دعا هستند و دعای روزه‌دار و دعا در ماهِ رمضان مستجاب است. 🔸این آیه از زیباترین آیات و الحق عاشقانه‌ترین آیهٔ قرآن است. ضمنِ این آیه، خدا خود را "قَرِيب" به بندگانش معرّفی کرده، یعنی نزدیکِ آن‌هاست، کنارِ آن‌ها، پیشِ آن‌ها، همراهِ آن‌ها، با آن‌ها. این قُرب، قربِ شهودی و وجودی است. 🔸و فرموده که دعاهای بندگان را می‌شنود و اجابت می‌کند. اجابت به‌معنای دادنِ هرچه خواسته‌اند نیست؛ اجابت یعنی پاسخ دادن به درخواست. پاسخِ برخی درخواست‌ها عطاست، پاسخِ برخی صبر، پاسخِ بعضی دادنِ چیزی بهتر. (خدا مثلِ پدری است که همیشه بهتر از آن‌چه را که طفل خواسته می‌دهد و عجلهٔ طفل در حاجاتِ بچّه‌گانه، موجبِ عدولِ او از حکمت و حلم نمی‌شود). 🔸متٲخّر آمدنِ "إِذَا دَعَانِ" تداعی‌کننده انحصار نیز هست، به این معنی که خدا به دعای کسی ترتیبِ اثر می‌دهد که فقط از او بخواهد (البتّه چنین دعایی کمالِ دعاست و چنین اجابتی اوجِ اجابت است، که نایاب است)؛ امّا از آن‌جایی‌که دعا و اجابت بابِ واسعِ رحمتِ حق است، خدا دعای هرکس را که به او رُو کند - گرچه دل در گِروِ اسباب هم داشته باشد - می‌شنود و به مصلحت اجابت می‌کند. 🔸آری، این خدای قریب، خدای رفیق و شفیقِ همهٔ بندگان است نه فقط اولیاء و انبیاء. البتّه هرچه بنده از جز خدا دل بکَنَد و خالص‌تر رُو به خدا کند و بیش‌تر مصداقِ "إِيَّاكَ نَعْبُدُ وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ" بشود، اجابتِ خدا هم نسبت به او کامل‌تر و کریمانه‌تر است. یعنی اجابت هم - مثلِ دعا - درجات دارد و درجاتِ کاملش مخصوصِ اهلِ خلوص و خواصّ است. برای همین، دعای ما با دعای انبیاء و استعفارِ ما با استغفارِ آن‌ها - هم دواعی‌اش، هم معرفتِ همراهش، و هم عمق و خلوصش - فرق می‌کند؛ منتها همهٔ دعاها پیشِ حضرتِ حق مسموع است و داعی، به‌قدرِ ظرفیّت و استحقاق، از برکاتِ دعا و اجابتِ خدا بهره‌مند می‌گردد. 🔸در مقابلِ این کَرَمِ بی‌منتهی و این رحمتِ بی‌انتها، خدا هم چیزی از ما بندگان خواسته: این‌که دعوتِ او به لسانِ پیامبرانش را قبول کنیم و به او ایمان بیاوریم. (این‌را هم برای خودش نمی‌خواهد، برای رشدِ خودِ ما می‌خواهد: فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ). @sulookmanavi