امشب میخوام یه سریال بهتون معرفی کنم. سریالی که واقعا بهم حس زندگی داد و انقدر قشنگ بود که در قالب کلمات نمیگنجه؛ شاید سلیقه هرکسی نباشه چون روند آرومی داره و دقیقا زندگی افراد رو با پستی و بلندیشون نشون میده. وایبش به طبع مثبت نیست و پر از غم زیباس؛ غمی که بهت احساس اینو میده که زنده ای. لحظات قشنگ و غیر منتظره اش و تم سریال.. داستان ، داستان زندگی سه تا خواهر و برادره و اتفاقاتی که براشون پیش میاد. خلاصه که جزو سریال های مورد علاقمه. یادداشت های رهایی من - my liberation notes 16 قسمته و ساخت کره جنوبی.

موش کور پرسید: لیوانِ تو نصف پره یا نصفش خالیه؟ پسرک گفت: فکر کنم فقط خوشحالم از اینکه یه لیوان دارم..

شدم مثل کاراکترای کیدراما و دیالوگم :"میشه انقدر با کارات من رو به شک نندازی؟"

امروز چرا اینجوریه چرا از غروب به بعد افسرده شدم؟ آره جمعه بوده ولی نه وقتی امروزم داره مثل هرروز میگذره. انگار در لحظه کلی چیز ناراحت کننده اومدن سراغم و من واقعا میخوام گریه کنم خدایا

دیگه حوصله زندگی ندارم با اینکه هیچ اتفاق خاصی هم نیفتاده خدایا میشه این زندگیو استپ کنی با اون یکی اکانتم بیام یه ذره زندگی کنم بعد که حالشو داشتم بیام دوباره سر این؟

وقتی چیزی رو برای کسی تعریف میکنم انگار دیگه ارزش نداره حتی اگر طرف هم حقش رو به جا بیاره. انگار فقط توی ذهن خودم قشنگ، خنده دار و یا حتی دردناک بوده ؛ یا انگار چیزی که باید رسونده بشه نمیشه ؛ شایدم تقصیر از من و نتوانستن برای انتخاب کلماتم باشه.

از طرفی وقتی فقط یه فرضیه یا حس رو به کسی میگم انگار جدی تر میشه و رنگ و بوی واقعیت میگیره؛ انگار تا قبلش چیزی نبوده و حالا روح درش دمیده شده.

دنیای عجیبیه شایدم چیز عادی ایه و من هم فرقی با بقیه ندارم. همه پیش خودشون آدم عجیب و متفاوتین اما در نهایت هیچکس شاید عجیب نباشه. تفاوت های ما بخشی از شخصیتمونه و تفاوت شخصیت ها عادیه!

"You are just like them. "

امروز بعد از امتحان ، حس و حال زندگیم انقدر زیاده که سرجام بند نمیشم و نمیدونم چطوری باید کنترلش کنم

آره زندگی مجموعه ای از تغییر موده و انسان در هر دقیقه کلی مود مختلف داره .

کاش از این روزا عبور کرده باشم و کاش امشب آخریش بوده باشه چون فعلا ظرفیت وجودم از خرابکاری پره.