‏ما بر تحریم‌های اقتصادی آمریکا پیروز شده‌ایم. ان‌شاءالله بر تفکر آمریکایی در اقتصاد هم پیروز خواهیم شد.

راه حلّ واقعی این است که یک ملت خودش باشد؛ با مغزِ خودش فکر کند؛ با چشمِ خودش ببیند؛ با اراده خودش انتخاب کند؛ آنچه را هم انتخاب میکند، چیزی باشد که برایش مفید است. ما باید با حفظ تمدّنمان، با دست و بازوی خود کار کنیم و فقط ترجمه، کارِ منحصر ما نباشد. بعضی افراد، حتّی فکر را هم ترجمه شده قبول میکنند؛ حاضر نیستند آن را با معیارها بسنجند؛ میگویند چون فلان روان‌شناس یا فلان جامعه‌شناس یا فلان اقتصاددان این‌طور گفته و این فرمول را داده، دیگر بروبرگرد ندارد. اگر کسی برخلاف او حرف زد، مثل این‌که کفر گفته است! چهار صباح دیگر آنها از حرف خودشان بر میگردند و حرف دیگری میزنند؛ باز این آقا همان حرف دوم آنها را بدون تحلیل قبول میکند! برای یک کشور، این بدبختی است. راه حلّ واقعی این است که یک ملت با دست خود، کار کند؛ برای خود، کار کند؛ با فکر و مغزِ خود بیندیشد و اجتهاد کند و با ابتکار خود پیش برود؛ ضمن این‌که از همه تجارب هم استفاده کند| رهبر حکیم انقلاب اسلامی @syjebraily

✨رقابت چه زمانی موجب افزایش کیفیت می‌شود؟ وزیر صمت دولت سیزدهم خبر داده است که برای ایجاد رقابت و افزایش کیفیت محصولات، واردات لوازم خانگی آزاد خواهد شد. یکی از تجویزهای اقتصاد متعارف برای افزایش کیفیت محصولات، ایجاد رقابت است. می‌گویند مرزهای تجاری اگر برداشته شود و تولیدکنندگان داخلی و خارجی با یکدیگر رقابت کنند، طبیعتا چون مصرف‌کنندگان کالای باکیفیت را انتخاب خواهند کرد، تولیدکنندگان یا باید کیفیت را افزایش دهند، یا از بازار خارج شوند. منطق حاکم بر این ایده، کاملا صحیح است. اما سوال باید کرد که آیا این معادله که نتیجه رقابت، فشار بازار روی تولیدکننده برای ارتقای کیفیت است، همواره صادق است؟ پاسخ منفی است. رقابت تنها و تنها زمانی منجر به افزایش کیفیت می‌شود که تمامی تولیدکنندگان دسترسی یکسانی به عوامل تولید- به ویژه فناوری- داشته باشند. اگر یک تولیدکننده خارجی که دسترسی‌های آزاد به فناوری دارد، در رقابت با یک تولیدکننده داخلی محروم از فناوری قرار گیرد، فشار بازار به هیچ وجه موجب ارتقای کیفیت تولید داخلی نخواهد شد. نتیجه این رقابت، حذف تولیدکننده داخلی از بازار و وابستگی کشور به واردات است. چون اینجا دیگر نه‌تنها کیفیت تحت اختیار و اراده تولیدکننده نیست، بلکه او از فناوری ضروری نیز محروم است. لذا رقابت منجر به کیفیت، زمانی معنی پیدا می‌کند که تولیدکنندگان رقیب، دسترسی برابر به عوامل تولید داشته باشند. کسانی که در شرایط نابرابر، رقابت را تجویز می‌کنند، به خوبی می‌دانند که نتیجه این رقابت نابرابر افزایش کیفیت نیست، حذف تولیدکننده داخلی است. اینجاست که دولت باید سیاستی هوشمندانه اتخاذ کند. در صنایعی که تولیدکنندگان داخلی و خارجی دسترسی یکسان به فناوری دارند، اجازه رقابت داده شود تا کیفیت افزایش و قیمت کاهش یابد. اما در صنایعی که تولیدکنندگان داخلی از فناوری‌های روز محروم‌اند، از محل منابع عمومی برای تحصیل فناوری روز هزینه نماید. عمده تولیدکنندگان کالاهای مصرفی، خودشان مصرف‌کننده فناوری‌هایی هستند که در سطح ملی و با صرف منابع عمومی به دست آمده‌اند. مثلاً همین گوشی آیفون را که می‌بینید، محصول نبوغ استیو جابز نیست! فناوری‌های به کار رفته در این محصول، در نتیجه هزینه ارقام هنگفتی از منابع عمومی آمریکا و از جیب مالیات‌دهندگان آمریکایی به دست آمده و عمدتا با تعریف پروژه‌هایی در وزارت انرژی و وزارت دفاع آمریکا نیز به دست آمده‌اند. فناوری باطری لیتیومی را مگر اپل توسعه داده است؟ مگر جی‌پی‌اس یا صفحات لمسی دستاورد اپل است؟ عمده این‌ها در صنایع دفاعی و انرژی آمریکا توسعه داده‌شده‌اند. لذا شما باید برای تحصیل فناوری پروژه ملی تعریف کنید، دانشمندان دراین‌باره کار کنند. شما می‌دانید بسیاری از فناوری‌های تحصیل شده در دنیا در معرض جاسوسی صنعتی هستند. اخیرا اتحادیه اروپا اعلام کرد که یکی از معضلاتش، سرقت فناوری توسط چینی‌هاست. می‌خواهم بگویم فناوری همیشه هم تحصیل نمی‌شود، گاهی با جاسوسی فناوری به دست می‌آید! فناوری که به دست آمد، بعد اپل هم تولید می‌شود. این را در پرانتز عرض کنم که حقیقتا ساده‌اندیشانه‌تر از این نمی‌توان برای اقتصاد نسخه پیچید که واردات را آزاد کنیم تا در اثر رقابت، صنعت توسعه بیابد. سوال اینجاست که آیا تولیدکنندگان لوازم خانگی ایرانی و کره‌ای، دسترسی یکسان به فناوری دارند؟ پاسخ مع الاسف خیر است. ممکن است کسانی بگویند اشکالی ندارد که صنایعی که در آنها مزیت نداریم، در اثر رقابت تعطیل شود. این یک بحث دیگر است و نباید ریاکارانه تحت پوشش "رقابت برای کیفیت" مطرح شود. در جای دیگر بحث کرده‌ام که بسیاری از مزیت‌ها، طبیعی و خدادادی نیست که به‌سادگی بگوئیم نداریم و از آن عبور کنیم. مزیت، اکتسابی است و باید برای رسیدن به آن، تلاش کرد چنانکه دیگران تلاش کرده‌اند. اگر مزیت کسب نکنیم، و در کسب مزیت‌ها از دیگران عقب بمانیم، اساسا کالاهایی برای صادرات و کسب درآمد ارزی نخواهیم داشت که آن ارز را صرف واردات کالاهای با کیفیت خارجی کنیم. اگر به بند ۳ سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی توجه کنید، بر "رقابت بین مناطق و استان‌ها" تاکید شده است. چنین رقابتی، بلاتردید منجر به ارتقای کیفیت می‌شود چرا که دولت در چارچوب مرزهای سرزمینی، می‌تواند برای تولیدکنندگان داخلی، دسترسی برابری در عوامل تولید فراهم کند. @syjebraily

آمریکا از محل منابع عمومی میلیاردها دلار هزینه توسعه نیمه‌هادی‌ها میکند. این فناوری در اختیار اپل و امثال اپل قرار می‌گیرد و آنها محصول تولید می‌کنند. نئولیبرال‌های ایرانی می‌گویند واردات را آزاد کنید تا کیفیت جی‌ال‌ایکس در نتیجه رقابت با اپل بالا رود. اف بر اینهمه حماقت و رذالت!

‏با مدل قیمتگذاری جهانی انرژی، اگر نفت با بنزین خارج از کشور تهاتر شود منافع ملی بیشتر تأمین می شود. یعنی در مدل کژکارکرد یارانه پنهان انرژی، اقتصاد ایران در شرایط وابستگی قرار می گیرد. مزیتی که می توانست اهرم اقتصاد کشور شود علیه اقتصاد کشور کار می کند، ببینید... @hemmatgholizadeh

واردات کالاهایی که در داخل تولید می‌شود بایستی به صورت حرام شرعی و قانونی شناخته شود| رهبر حکیم انقلاب اسلامی

وقتی هزینه‌های نیروی انسانی را جهانی/دلاری کرده اما دستمزدش را بومی/ریالی نگه داشته‌ایم، یعنی سیاست اعمالی ما کوچ دادن اجباری نیروی انسانی است؛ شعار اعلامی‌مان هرچه می‌‌خواهد باشد. ‎#نه_به_نئولیبرالیسم

پرسش و پاسخ @syjebraily

📌 انتقال آب دریا به سایر نقاط ایران، اقتصادی است؟ ✍️ علی نیکوکار یادداشت: https://masireqtesad.ir/167945 🔹 عدم توجه به شرایط اقلیمی، جغرافیایی، فرهنگی، تاریخی، سیاسی و اجتماعی کشور در سیاستگذاری حوزه آب در دهه‌های گذشته موجب بحران آب و چالش‌های زیست‌محیطی در کشور شده است. 🔹یکی از راهکارهایی که برای مدیریت بحران آب مطرح می‌شود، انتقال آب از دریاست؛ اما بررسی‌ها نشان می‌دهد به دلیل هزینه‌های بالای انتقال آب، صرف منابع موجود در توسعه استان‌های مجاور دریا توجیه اقتصادی بیشتری دارد. @masireqtesad

پادکست؛ آیا افزایش قیمت سهام می‌تواند باعث تورم شود؟ با یک مثال ساده به این سوال پاسخ داده ام https://eitaa.com/DrRezaGholami

پروژه جدید، تریدر بار آوردن فرزندانمان است درباره این مصیبت، مبسوط خواهم نوشت #نه_به_نئولیبرالیسم @syjebraily

مهمترین راه بقای حکومت‌ها که کمتر دولتی به آن اعتنا کرده است، سازگار کردن روش تربیت افراد با روح و سرشت قانون اساسی کشور است. اگر شیوه و نهاد زندگی شهروندان با شکل حکومت خود هماهنگ نباشد، بهترین قوانین، هرچند به اتفاق آرای مردم به تصویب رسیده باشد، به پشیزی نمی‌ارزد| ارسطو، سیاست

‏صادرکننده نمونه ملی: پلاستیک مورد مصرف در واحد بسته‌بندی طی سه هفته اخیر دو بار افزایش قیمت داشته است. متوجه شدید چرا سیاست‌های کنترل نقدینگی تورم را کاهش نمی‌دهد؟ چون مدیریت اقتصاد با ‎#توهم ممکن نیست. https://eitaa.com/DrRezaGholami

برای همه‌چیز میتوان طول عمر مفید و تاریخ مصرف فرض کرد، امّا شعارهای جهانی این انقلاب دینی از این قاعده مستثنا است؛ آنها هرگز بی‌مصرف و بی‌فایده نخواهند شد، زیرا فطرت بشر در همه‌ی عصرها با آن سرشته است. آزادی، اخلاق، معنویّت، عدالت، استقلال، عزّت، عقلانیّت، برادری، هیچ یک به یک نسل و یک جامعه مربوط نیست تا در دوره‌ای بدرخشد و در دوره‌ای دیگر افول کند. هرگز نمیتوان مردمی را تصوّر کرد که از این چشم‌اندازهای مبارک دل‌زده شوند. هرگاه دل‌زدگی پیش آمده، از روی‌گردانی مسئولان از این ارزشهای دینی بوده است و نه از پایبندی به آنها و کوشش برای تحقّق آنها| رهبر حکیم انقلاب اسلامی، بیانیه گام دوم

پرسش و پاسخ @syjebraily

یکی از عوامل ‎#بورس پیام داده است که می‌خواهیم در این دوره‌ها به دانش‌آموزان ‎#خمس و ‎#زکات و... یاد بدهیم و همگی دست‌اندرکاران شش دنگ ولایی هستند.

اوج وقاحت نئولیبرال‌ها در اینجاست که دستگاه‌های تبلیغاتی‌شان مردمی را که با تمام وجود نتیجه پیاده شدن تفکر آنها را می‌بینند و درک و لمس می‌کنند، از پیاده شدن تفکرات ما می‌ترسانند!

✨ دستاورد سیستم و دستاورد سیاستمدار اخیرا بر سر افتتاح یک فرودگاه و یک خط آهن، بحثی در فضای مجازی میان برخی مدیران دولت آقای رئیسی و دولت آقای روحانی در گرفت. مدیران دولت آقای رئیسی، افتتاح این موارد را افتخار خود می‌شمردند و مدیران دولت آقای روحانی، عدد و رقم می‌نوشتند که چه میزان از این پروژه‌ها در زمان دولت آقای روحانی انجام شده بود و چیزی به اتمام نمانده بود و... اینکه یک دولتی پروژه‌های آغاز شده و پیش رفته در دولت‌های سابق را به اتمام رسانده و افتتاح کند، چیز جدیدی نیست. همه دولت‌ها هم افتتاح‌کننده پروژه‌هایی هستند که سابقا آغاز شده‌اند، هم کلنگ‌زننده پروژه‌هایی هستند که ممکن است تکمیل و افتتاح آن به دولت آینده موکول شود‌. چنانکه بسیاری از پروژه‌های عظیم (نظیر پارس جنوبی) که در دولت آقای روحانی افتتاح شد، حاصل میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری در دولت آقای احمدی‌نژاد بود. در چنین شرایطی، این موفقیت‌ها و دستاوردها باید به نام چه کسی ثبت شود؟! پاسخ این پرسش را باید در تفکیک دو مبحث "دستاورد سیستم" و "دستاورد سیاستمدار" جستجو کرد. نظام جمهوری اسلامی، در طول ۴۵ سال گذشته، روز به روز بر داشته‌های قبلی خود افزوده است. هر دولتی آمده، بخشی از این مسیر را پیموده، آجری روی آجر گذاشته و این بنا را مرتفع کرده است. در طول این ۴.۵ دهه، زیرساخت‌هایی ایجاد شده، توانمندی‌هایی تکوین یافته و ظرفیت‌هایی خلق شده که یک بستر و زمینه برای تاسیس‌ها و اکتشافات و اختراعات و... است؛ شجره طیبه ای که پیوسته ثمر می‌دهد. وقتی یک کارخانه‌ای تاسیس می‌شود، یا کشف علمی صورت می‌گیرد، در واقع برونداد سیستم است. خروجی آن زیرساخت‌هایی است که دهه‌ها برایش زحمت کشیده شده است. این، دستاورد سیستم است. اما پرسش اینجاست که چگونه این دستاوردهای سیستم را از دستاوردهای یک سیاستمدار تفکیک کرده و او را ارزیابی کنیم؟ پاسخ اینجاست که برای تفکیک دستاورد سیستم از دستاورد سیاستمدار، باید پروژه‌های اعلام شده سیاستمدار را، یا وعده‌های او را ملاک ارزیابی‌اش قرار داد‌. دستاوردی متعلق به سیاستمدار است که وعده‌اش را داده باشد، پروژه‌ای را برای تحقق آن وعده تعریف کرده باشد، پی در پی از پیشرفت آن پروژه و کامیابی‌ها و حتی ناکامی‌هایش با مردم سخن گوید، مشکلاتش را بیان و راهکارهایش را تبیین نماید، مردم اجرای آن راهکارهای اعلامی سیاستمدار را توسط بدنه دولت مشاهده کنند و پیشرفت کار را ببینند. این دست پروژه‌ها حتی اگر تا پایان عمر یک دولت به فرجام نرسد، روشن است که متعلق به کدام سیاستمدار است‌. مبدع پروژه‌هایی نظیر مسکن مهر یا سهام عدالت، آقای احمدی نژاد بود‌. این پروژه‌ها مقداری در دولت خود وی پیش رفت، مقداری پس از پایان دولت وی. یا برجام، پروژه خاص منتسب به آقای روحانی بود‌. حتی اگر این پروژه در دولت آقای رئیسی به فرجام موفق می‌رسید، در کارنامه آقای روحانی ثبت می‌شد. غرض اینکه مجادله بر سر تصاحب ثمره سیاسی این یا آن پروژه توسط این یا آن جریان، مجادله نابجایی است. آنچه ملاک داوری مردم و نخبگان درباره یک سیاستمدار است، نه کلنگ‌زنی‌های اوست، نه افتتاح‌های او. چه، اینها پروژه‌ها و دستاوردهای طبیعی سیستم هستند‌. هر چند ممکن است همت - و امکانات- افراد در پیش‌برد پروژه‌ها متفاوت باشد. اگر بناست جریان‌های سیاسی بر سر کارنامه رقابت کنند، محل رقابت باید پروژه‌های اختصاصی سیاستمداران‌شان باشد، نه دستاوردهای سیستم. @syjebraily

معافیت از پیمان‌سپاری دو معنی دارد: ۱- مجوز گران‌فروشی ارز را دارید ۲- حاکمیت چشم بر محل مصرف ارز شما می‌بندد و می‌توانید ارز حاصل از صادرات خود را در هرجای عالم صرف هر مصرف دلخواهی بکنید. @syjebraily

مسؤولان برای مردمند و خدمتگزار و مدیون و امانتدار آنها هستند. مردم، محورند. کسی که در نظام جمهوری اسلامی مسؤولیتی به دست میآورد، باید همه همّ و غمّش برای مردم باشد؛ هم برای دنیای مردم، هم برای مادیّت مردم، هم برای معنویّت مردم، هم برای ایجاد عدالت در میان مردم، هم برای احیای شأن انسانی مردم، هم برای آزادی مردم. اینها جزو وظایف اصلی حکومت است. البته وقتی میگوییم «مردم»، منظور همه طبقات مردمند؛ لیکن بدیهی است کسانی از مردم باید بیشتر مورد توجّه قرار گیرند که بیشتر مورد محرومیت قرار گرفته‌اند؛ لذا امام دائماً روی طبقات محروم و پابرهنگان کشور تکیه میکردند. این فریب است که کسی ادعا کند برای مردم کار میکند؛ اما در عمل، کار او برای طبقات مرفّه باشد، نه برای طبقات مستضعف و محروم. نه این‌که نباید برای طبقات مرفّه کار کرد؛ آنها هم از حقوق عمومی کشور باید بهره‌مند شوند؛ اما به آن کسی که محرومیت دارد و دستش از حقوق خود خالی مانده است، باید بیشترِ توجّه و همّت و تلاش را اختصاص داد. لذا امام به طور دائم بر حقوق مستضعفان و محرومان و پابرهنگان تکیه میکرد. عملاً هم در تمام مدت پیروزی انقلاب تا امروز و قبل از آن، کسانی که بیش از همه سینه سپر کردند، از نظام دفاع کردند، سختیهای نظام را به جان خریدند و در مقابل دشمنان ایستادند، طبقات محروم و پابرهنه و مستضعفان جامعه بوده‌اند. اینها باید بیش از دیگران مورد توجّه قرار گیرند| رهبر حکیم انقلاب اسلامی