طی ۵ سال اخیر، نقدینگی در چین از ۱۸۷ هزار میلیارد یوآن به ۲۹۸ هزار میلیارد یوآن رسیده است. ارزش هر یوآن در برابر دلار اما در حدود ۷ یوآن ثابت بوده است. نرخ تورم چین زیر یک درصد است. برخلاف ایران که نظام ارزی خود را شناور کرده، چین نظام ارزی ثابت دارد. #نه_به_نئولیبرالیسم @syjebraily

میلتون فریدمن، از اجداد نئولیبرالیسم، مدعی بود تعیین حداقل حقوق کارگران، به ضرر آنان است و منجر به بیکاری‌شان می‌شود. این ادبیات، با اینکه تجربه زیسته ما خلاف آن را ثابت کرده، لقلقه زبان مقلدان فریدمن در ایران و سیاستمداران جاهل ماست. #نه_به_نئولیبرالیسم @syjebraily

پیش از شوک ارزی خاویر میلی، تورم ماهانه آرژانتین عمدتا زیر ۵٪ و در دوره‌ای زیر ۱۰٪ بوده است. پیرو شوک ارزی خاویر میلی، تورم ماهانه به یکباره به ۲۵٪ افزایش یافت و پس از تخلیه شوک، به ۲۰٪ و سپس ۱۳٪ رسید. نئولیبرال‌های ایرانی جشن گرفته‌اند که خاویر میلی تورم را کنترل کرد! ماجرا دقیقا مانند قصه شوک حذف ارز ۴۲۰۰ در اردیبهشت ۱۴۰۱ است که تورم ماهانه خرداد ۱۴۰۱ را به بالای ۱۲٪ رساند و پس از تخلیه شوک، تورم ماهانه به طور طبیعی نسبت به خرداد کاهش یافت! رسما با یک مشت شیاد طرف هستیم که می‌خواهند ملت را فریب داده و با سیاست‌های خانمان‌سوز همراه‌شان کنند. @syjebraily

📌نئولیبرالیسم چیست؟ پاسخ را از زبان نوآم چامسکی بشنوید. @syjebraily

📌دلارزدایی از اقتصاد ایران، یعنی وقتی درآمد اکثر ما مردم به ریال است، نباید هزینه‌هایمان به دلار باشد. #نه_به_نئولیبرالیسم @syjebraily

💢به یاری خدا ایران عزیز را از اشغال دلار آمریکا آزاد خواهیم کرد. از این وضع صرفا کسانی نفع می‌برند که درآمد دلاری دارند یا محصولاتشان را به دلار می‌فروشند. طبیعی است که این اقلیت، با تمام توان در برابر ما بایستد. ما صدای آن کارگر بی‌کسی هستیم که قربانی درآمد ریالی-هزینه دلاری است. @syjebraily

✏️ خلق را تقلیدشان بر باد داد... سه تن از اساتید مدرسه حکومت جان‌‌اف‌کندی دانشگاه هاروارد، کتابی را تحت‌عنوان «توسعه به مثابه توانمندسازی حکومت» به رشته تحریر درآورده‌اند. در این کتاب، بر خلاف رویکردهای رایج که آزادی‌ سیاسی، رشد اقتصادی یا کوچک‌سازی دولت را عامل توسعه می‌دانند، قابلیت حکومت برای اجرا، به‌عنوان عنصر اصلی توسعه معرفی‌ می‌شود. بر همین مبنا، یکی از موانعی که قابلیت حکومت را با چالش مواجه می‌کند، مفهومی است که از آن، تحت‌عنوان «تقلید طوطی‌وار» یاد می‌شود؛ حکومت‌ها راه حل‌ها و اقدامات کشورهای پیشرفته را کپی می‌کنند تا خود را قابلیت‌دار جلوه دهند، حتی اگر هیچ قابلیتی نداشته باشند. در نتیجه، با این کار برای خود مشروعیت می‌خرند، بقای خود را تداوم می‌بخشند و ساده‌انگارانه، خود را در زمره کشورهای پیشرفته یا در حال‌توسعه، به حساب می‌آورند. در چنین شرایطی، نسخه‌های سازمان‌های جهانی، عملیاتی می‌شود. کتاب، نمونه‌هایی از کشورهایی ارائه می‌کند که در آن‌ها بر اساس شاخص‌های بین‌المللی، وضعیت، مثبت ارزیابی می‌شود، در حالی‌که مسائل اصلی، کماکان لاینحل باقی مانده‌اند. این شرایط، با عبارت «شکست پیروزمندانه» توصیف می‌شود که در آن، کشورها به طمع گرفتن وام از نهادهای جهانی یا لااقل کسب پرستیژ بین‌المللی، در دام نسخه‌های نهادهای مذکور می‌افتند، بدون اینکه گرهی از مردم آن کشور، گشوده شود. موضوعی که در کشور خودمان نیز آن را مشاهده کرده‌ایم؛ تمجید بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول از حذف ارز ۴۲۰۰ را می‌توان در همین چارچوب، مورد ارزیابی قرار داد. نویسندگان کتاب، معتقدند آنچه موجب تقویت قابلیت حکومت می‌شود، کسب موفقیت در حل مسائل است. در حالیکه دولت‌ها گمان می‌کنند- یا وانمود می‌کنند- ابتدا قابلیت حکومت از راه‌هایی هم‌چون گسترش دموکراسی، کوچک‌سازی دولت یا تبعیت از نهادهای بین‌المللی، افزایش می‌یابد و سپس به صورت اتوماتیک، مسائل، حل می‌شوند! از همه تأسف‌بارتر این که چنین شرایطی، مانع از ارائه راه‌حل‌هایی می‌گردد که خارج از دستورکار سازمان‌های بین‌المللی، امکان حل مسائل را فراهم نمایند. اساسا ساختار موجود، راه‌حل‌های بومی را به رسمیت نمی‌شناسد و امکان بروز و ظهور را از آن‌ها سلب‌ می‌نماید. در نتیجه، کشورها مجبور می‌شوند تا در مسیری قرار گیرند که آن‌ها را شبیه کشورهای توسعه‌یافته نشان دهد. حال آنکه نقطه‌ای که کشورهای توسعه‌یافته در آن، ایستاده‌اند، حاصل رفت و برگشت‌های مکرر و آزمون و خطاهای بسیار بوده است. مسیرهایی که بر اساس اقتضائات بومی و محلی طراحی شده‌اند و لزومی ندارد توسعه دیگر کشورها نیز از همین مسیر بگذرد. راه‌حل اساسی اما، افزایش قابلیت حکومت از مسیر حل بومی مسائل است. حکومت‌ها می‌بایست بر اساس توانمندی‌ها و اقتضائات خود، با مسائل مواجه شوند و با رفت‌و‌برگشت‌ها و آزمون و خطاها، آن‌ها را حل نمایند. توسعه در هر کشور، مسیری است منحصربه‌فرد که از مؤلفه‌های بومی و اقتضائی، تبعیت می‌کند. اشتباهی که بسیاری از کشورها از جمله ایران، آن را مرتکب می‌شوند تمرکز ناآگاهانه بر نتایجی است که کشورهای توسعه‌یافته در شرایط کنونی، از آن برخوردارند. حال آنکه می‌بایست، مسیری که برای رسیدن به این نتایج، طی شده است، موردنظر قرار گیرد. @sajjadsakeni

دلارزدایی از اقتصاد، یعنی نباید وقتی قیمت نفت در جهان دو برابر می‌شود، همه محصولات وابسته به نفت در داخل ایران نیز دو برابر شود. جهانی‌سازی و دلاری‌سازی قیمت‌ها، ملت ایران را از مزیت نفت محروم کرده است. #نه_به_نئولیبرالیسم @syjebraily

💢چرا یک بار کسی جدول دخل و خرج کارگر و کارمند و معلم و استاد دانشگاه و پزشک و پرستار و آتش‌نشان و پلیس و پاسدار ایرانی را منتشر و این سوال را مطرح نمی‌کند که این مردم با این عدد و رقم هزینه و درآمد، چطور باید زندگی کنند؟! ‎ #نه_به_نئولیبرالیسم @syjebraily

💢چهارشنبه ۲۵ آوریل ۱۹۹۰ میخائیل گورباچف آخرین رئیس جمهور شوروی در جمع کارگران خشمگین یک شهر صنعتی حضور یافت و گفت: «فریادهای هشدار شما به ما رسید. دیگر ‎#شوک‌درمانی نخواهیم داشت». اما دیگر دیر شده بود. یک سال بعد، اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید... #نه_به_نئولیبرالیسم @syjebraily

✨ تحقق وعده‌های خاویر میلی در ایران خاویر میلی، رئیس جمهور نئولیبرال آرژانتین، با شعارهای شوک‌درمانی و دلاریزه‌سازی اقتصاد کشورش رئیس جمهور شد. در نخستین گام، ارزش پزو، پول ملی آرژانتین، را کاهش داد. به نحوی که دلار ۳۶۶ پزویی را حذف و دلار ۸۰۰ پزویی بازار آزاد را به رسمیت شناخت. اما این تک‌نرخی‌سازی ارز به تبعیت از بازار آزاد، علاوه بر اینکه تورم سالانه این کشور را به ۲۱۱ درصد رساند، باعث افزایش نرخ ارز در بازار آزاد نیز شد. به نحوی که هر دلار آمریکا اینک ۸۵۰ پزو شده است که همچنان نیز رو به افزایش است. این دقیقا همان سیاستی است که دولت آقای رئیسی در سال ۱۴۰۱ اجرا کرد. ارز ۴۲۰۰ حذف و ارز ۲۵ هزار تومانی بازار آزاد جایگزین شد. پیرو این امر، هم رکورد تورم در ایران شکست، هم نرخ بازار آزاد شروع به افزایش کرد و اینک به ۶۰ هزار تومان رسیده است. جالب اینکه الان دوباره جماعتی راه افتاده‌اند که دقیقا مثل حذف ۴۲۰۰، دلار ۲۸۵۰۰ نیز باید حذف شود و دلار ۶۰ هزار تومان جایگزین شود! لابد کمتر از یک سال بعد نیز، خواهند گفت دلار ۶۰ هزار تومان باید حذف شده و دلار ۱۰۰ هزار تومان بازار آزاد به رسمیت شناخته شود. این مسیر، انتها ندارد... یکی دیگر از اقدامات پر سر و صدای خاویر میلی، اجازه انعقاد قرارداد در داخل آرژانتین به دلار آمریکا بود. روزنامه بوینس آینس هرالد، روز ۳۰ آذر ۱۴۰۲ گزارش داد که خاویر میلی، انعقاد قرارداد به دلار آمریکا را قانونی کرده است. این اقدام، یعنی یک کشور رسما ناموس اقتصادش، یعنی پول ملی‌اش، را از حیز انتفاع ساقط کند. در تعریف پول گفته می‌شود که پول سه ویژگی دارد: ۱-معیار سنجش ۲-ذخیره ارزش ۳-وسیله مبادله. دولتی که اجازه بدهد هر عنصر دیگری غیر از پول ملی، این سه کارکرد را در اقتصادش داشته باشد، یعنی در حال نابودی پول ملی خود است. امروز شنیدم وزارت نفت، در آستانه روز ملی شدن صنعت نفت، یک قرارداد عظیم با شرکت‌های داخلی برای تولید روزانه ۴۰۰ هزار بشکه نفت بسته است که بسیار خوشحال‌کننده بود. اما قسمت اسفبار این ماجرا، انعقاد این قرارداد به دلار آمریکاست. ما نمی‌توانیم قراردادهای رسمی و دولتی را به دلار ببندیم، بعد فریاد اعتراض سر دهیم که چرا در تهران رستوران‌ها به دلار غذا می‌فروشند و پزشکان به دلار خدمات می‌دهند! جنگ اقتصادی آمریکا علیه ما، برای تضعیف ارزش ریال است که بارها و بارها در بیان مقامات آمریکایی به این موضوع تصریح شده است. فروش مواد اولیه ایرانی یعنی محصولات نفتی و پتروشیمی و فلزات به داخل کشور به دلار آمریکا، توزیع اسکناس دلار بین مردم توسط بانک مرکزی، انعقاد قراردادهای اقتصادی به دلار آمریکا، به معنی این است که ما به دست خودمان داریم دلار را در خاک ایران معیار سنجش، ذخیره ارزش و وسیله مبادله می‌کنیم. یعنی به دست خودمان داریم ریال را نابود می‌کنیم. رهبر حکیم انقلاب اسلامی در حکم تنفیذ آقای رئیسی، یکی از مطالباتی که مطرح فرمودند، این بود که سیاست تقویت پول ملی را به جد دنبال نمایند. مسیری که آقای رئیسی تا امروز پیموده، خلاف این جهت بوده است. آقای رئیسی الحق و الانصاف انسان پاک و شریف و مخلصی است. دوندگی زیاد می‌کند، میان مردم زیاد می‌رود، ذره‌ای در این بشر کبر و نخوت وجود ندارد. اما اینها کافی نیست. ما امیدواریم که ایشان در مهلت باقیمانده از دولت سیزدهم، در جهت‌گیری‌های اقتصادی خود، یک تجدیدنظر جدی کنند. ما عزت و سربلندی و موفقیت ایشان را می‌خواهیم. @syjebraily