در جبهه كردستان از جوانى پرسيدم: بابات چكاره است؟ گفت: نابينا و خانه‏نشين. گفتم: برادرت چكار مى‏كند؟ گفت: 6 ساله كه اسير است. گفتم: مادرت؟ گفت: مريض است. گفتم: خودت براى چه به جبهه آمده‏اى؟ گفت: آمده‏ام تا از دين و مرز كشور اسلامي ام حفاظت كنم. راستى كه ما چقدر به اين بچه‏ها مديون و بدهكاريم! برگرفته شده ازكتاب خاطراتِ استاد قرائتى جلد اوّل