صفحه ۱۴۰ مصحف شریف سوره مبارکه انعام

‌🔸ترتیل صفحه ۱۴۰ قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده 🔸مقام‌ : رست 🛑 فایل بدون ترجمه

🔸ترتیل صفحه 140 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام رست 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه ☘️☘️☘️☘️

🌸نکته تفسیری صفحه ۱۴۰🌸 شکافنده‏ ی دانه: ما انسان ها برای پی بردن به وجود یک چیز و شناختن ویژگی های آن، از دو راه استفاده می کنیم: ۱-نخست اینکه آن را ببینیم و با حواسّ پنجگانه‏ ی خود درک کـنیم؛ 2ـ از راه نشانه هایی که آن چیز از خود بر جای گذاشته، با آن آشنا شویم. ما هرگز ابوعلی سینا را ندیده ایم؛ ولی از آثار و تألیفاتی که از او بر جای مانده، یقین می‏کنیم که چنین شخصی وجود داشته و بسیار دانشمند و حکیم بوده است. آفریدگار جهان نیز وجودی ناپیدا و لمس ناشدنی است؛ ولی صحنه‏ ی هستی، سرشار از پدیده هایی است که به ما یقین می بخشد که در پس این موجودات، نیرویی بی نهایت دانا و توانا وجود دارد که به تمام آن ها زندگی بخشیده است و جهان را اداره می کند. خداوند در این آیات و آیات پس از آن، به نشانه های گوناگونی از علم و قدرت خود اشاره می کند و در آخر می فرماید که این آفریدگار دانا و توانا، پروردگار شماست. هیچ خدایی جز او نیست. پس او را بپرستید. او نگهبان همه چیز است. چشم ها او را نمی بیند؛ ولی او چشم¬ها را می بیند و او باریک بین و آگاه است. ای مردم، اگرچه خدا دیدنی نیست، آیات و نشانه هایی از سوی او برایتان آمده است که چشمان شما را به حقیقت می-گشاید و شما را با خدا آشنا می کند . خدا امّا در این آیه به پدیده ای مهم نیز اشاره کرده که دقّت در آن، انسان را با علم و قدرت او بیشتر آشنا می کند. این پدیده، شکافتن دانه و بیرون آمدن جوانه از آن است. بی شک مهم ترین لحظه در زندگی یک گیاه، زمان خارج شدن جوانه از دانه و هسته‏ی آن است؛ این لحظه، مانند زمان تولّد طفل است که انتقال از یک عالم به عالم دیگر محسوب می شود و مهم ترین تحول در زندگی اوست. شگفت انگیز اینکه دانه و هسته‏ ی گیاهان غالباً بسیار محکم اند. یک نگاه به هسته‏ ی خرما و میوه هایی مانند هلو و شفتالو و دانه های محکم بعضی از حبوب نشان می دهد که آن نطفه‏ ی حیاتی که در حقیقت نهال و درختی کوچک است، چگونه در دژی بسیار محکم محاصره شده است؛ ولی دستگاه آفرینش از یک سو چنان خاصیت تسلیم و نرمشی به این دژ نفوذناپذیر داده و از سوی دیگر چنان قدرت و نیرویی به آن جوانه‏ی بسیار لطیف و ظریف بخشیده که پس از مدّت ها باقی ماندن در درون هسته و دانه، در زمان معین دیواره‏ ی آن را می شکافد و با قدرت و صلابت از خاکِ سخت سر بیرون می آورد و به سوی آسمان قد می افرازد. به راستی این حادثه ی شگرف چنان در جهان گیاهان و حتّی آفریدگان مهم است که خدا آن را یکی از نشانه های علم و قدرت خود نامیده و شناسانده است.

صفحه ۱۴۱ مصحف شریف سوره مبارکه انعام

‌🔸ترتیل صفحه ۱۴۱ قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده 🔸مقام‌ : بیات 🛑 فایل بدون ترجمه ☘️☘️☘️☘️

🔸ترتیل صفحه 141 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده_مقام بیات 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه ☘️☘️☘️☘️

🌷نکته تفسیری صفحه ۱۴۱🌷 🌷دشنام ممنوع: یکی از مهم ترین علل گسترش اسلام، دعوت به منطق و گفتگوی سازنده است. قرآن کریم بارها مشرکان و اهل کتاب را به آوردن دلیل فرا می خواند و خود دلایل متعدّدی را برای اثبات سخنانش طرح می کند. از سوی دیگر، خداوند، مسلمانان را به حفظ آرامش و صبر و تحمّل در برابر مخالفان دعوت کرده است. به همین سبب، در این آیه، افراد باایمان را از اینکه خودداری خویش را از دست بدهند و به مقدّسات مشرکان و بتهایشان توهین کنند، باز می دارد؛ زیرا با ناسزا گفتن نمی توان کسی را از مسیر اشتباه بازداشت، و چه بسا توهین و ناسزا، باعث پافشاری او در کار غلطش بشود و او را به توهین به مقدسات طرف مقابل وا دارد. از نظر اسلام حتّی هنگامی که سلاح گفتگو و منطق از کار می افتد و سلاح جنگ و نبرد به میان می آید هم فحش دادن و ناسزا گفتن جایز نیست. در تاریخ نقل شده است که در جنگ صفّین، برخی از لشکریان امیر مؤمنان علی به یاران معاویه دشنام می دادند. هنگامی که حضرت علی آگاه شد، یاران خود را از این کار نهی کرد و فرمود: «من دوست ندارم که شما دشنام بدهید؛ ولی اگر کارهای زشت آنان را توصیف کنید و حال و روز بدشان را بگویید، سخنی گفته‏ اید که به حقیقت نزدیک تر است و برای آنان نیز عذری باقی نمی گذارد. خوب بود به جای دشنام دادن و ناسزا گویی می گفتید: خدایا، خون ما و آنان را حفظ کن، ما و آنان را آشتی بده، و آنان را از گمراهی خارج کن و هدایت فرما تا کسانی که حق را نمی دانند، آن را بشناسند، و کسانی که بر سر ظلم و تجاوز پافشاری می کنند، از لجاجتشان دست بردارند.» آری، پیشوای نخست ما، با لشکریان شام به سختی جنگید؛ ولی با این سخن به همگان آموخت که راه و روش او، پیروی از حق و حقیقت است، و اگر هم دست به شمشیر می برد، برای برپایی حق است و در این راه هرگز به دشنام و ناسزا و روش های نادرست متوسّل نمی شود. به طور کلی، از نظر دین اسلام، دادن فحش و ناسزا، کاری زشت و ناپسند است و در هیچ حالی جایز نیست. پیامبر گرامی ما در این باره فرموده است: «خداوند، بهشت را بر تمام کسانی که بسیار فحش می دهند و بدزبان هستند، ممنوع کرده است؛ کسانی که برایشان مهم نیست چه می گویند و چه سخنانی به آنها گفته می شود.»