علی بن ابیطالب مردانگی را در بهترین معانی آن و با هرچه که این صفت میتواند در خود جمع کند، مجسم میساخت، خویشتنداری و بزرگ منشی که در اصل از اصول حقیقت جوانمردی و مردانگی است، هردو از خصلتهای امام بود و از همینجا بود که دوست نداشت به کسی آزار برساند ولو اینکه اورا اذیت کرده باشد و یا به کسی در ستم و تجاوز بیشی جوید، اگرچه مطمئن باشد که او قصد کشتنش را دارد. روح خویشتنداری و بزرگ منشی او را به این مقام بلند رسانید که از ناسزا گوئی به بنی امیه، در روزیکه از هرسوی به او دشنام میدادند، خودداری کند، زیرا از اخلاق بزرگ آن نیست که دشمنان خود را بخاطر ناسزاگوئی ، ناسزا بگوید، بلکه او یاران خود را هم از ناسزاگویی به بنی امیه منع نمود. او هنگامیکه در جنگ صفین ازياران خودشنید که به مردم شام دشنام میدهند که چرا راه مکر و خیانت وحیله را پیش گرفتند، به آنها گفت: «من دوست ندارم که شما ناسزاگو باشید، ولی اگر شما اعمال آنان را شرح دهید و حال آنها را بازگوکنید شایسته تر است و حقیقت را بیان میکنید ـبـجـای ناسزاگونی و محاشی بگوئید: خداوندا، خـونمـا و خون آنـان را حفظ کن، میان ما و آنان را اصلاح بده، آنان را از گمراهی و ضلالت برهان، تا کسیکه حق را نشناخته بشناسد و آنکس که به ظلم و تجاوز پناه برده و آلوده گشته است، بازگردد.
|
#امام‌علی‌ع‌صدای‌عدالت‌انسانی' جرج جُرداق
