این مرگ که میاد آدمی خوشی دنیا زهرش میشه! عجب دوایی این زهر؛ چی داره این زهر که امیرالمومنین(ع) میگه: مرگ را دوست داشته باشید و به زندگی دل نبندید! امام داره اینجا رمز را میگه: دل نبند به چی؟ دنیا چرا؟ چون برای زندگی نیست!

ببریم امیدمون را حالمون را از این دنیا؛ یکی با ورزش خالش خوبه یکی با هنر یکی با... همه خوبن اما برای چی؟ چرا؟ آقا وقتی مرگ آنقدر نزدیکه چی بوده که شهدا حالشون روز به روز لطیف‌تر و خوبتر بوده؟

چطور میشه زندگی شهید هر لحظه که بیشتر به شهادتش نزدیک‌تر میشه خوشحال‌تر مشتاقتر شب و روز بی‌وقفه تلاش می‌کنه؟

کدوم آدمی وقتی یاد جنگ می‌افته لبخند به لبش میاد؟ بی‌تعارف این ها را از خودمون نپرسیم باختیم ها! وقتی می‌دونیم خدا از ما توقع داره بی‌وقفه در شب، صبح و ظهر بریم سراغش! داره کد بهمون میده... یعنی هر لحظه یادم کن طوری که...

طوری که داری درس می خونی نیت می‌کنم برای کمک کوچیک به حجت روی زمینت خدا! آدم وقتی فهمید مرگ روزی یقه‌اش را میگیره دیگه علاقه‌ای نداره به این دنیا؛ دنیا که میگم برای هرکس یک شکله! نکته اینه که خدا توی دلمون نَنشسته! هر ش‍ــــهیدی این حال خوبش را توی خـــلوتش پیدا کرده.

برای خودت خلوت کن دلتو خالی کن غبارش را بگیر با قرآن با استغفار!

تو پای دل خودت نشینی از دست میری ها!

خلیفه خدا روی زمین تویی؛ عظمت خدا کجا منو تو کجا؟

برای خوشایند کسی جهنم نریم! حتی خودمون؛

اول از مرگ گفتم، چون آدم وقتی یادش افتاد خوشی هاش فروکش می‌کنن!

اینجا که چشممون باز شد تازه میفهمیم ای بابا کجا بودیم سرگرم چی بودیم!

یاد مرگ کاری می‌کنه حالمون با هیچی خوب نشه!