مردم ما اصلاً از نزدیک چهره یک داعشی را ندیدند، چرا؟ چون حاجقاسم در میدان بود؛ چهره یک امریکایی مهاجم را ندیدند، چون او و شما در میدان بودید. او این هنر را داشت که دیپلماسی را در خدمت میدان آورد، او هم در میدان جهاد میجنگید و هم میتوانست اجماع بسازد و آرایش سیاسی صحنه را تغییر دهد و برای دیپلماسی نیز قدرت بسازد.
گفتی هرکی بیاد کربلا دلش آروم میشه...
ولی نگفتی هرکی بیاد در به در میشه که...
گفتم میام کربلا و میشم اونی که تو گفتی ولی نشد...
رفقا بیاید نذر کنیم مراقب دل همدیگه باشیم!
نذر کنیم حال خوبمون رو با بقیه شریک شیم...
نذر کنیم نذاریم رفیقامون به گناه بیوفتن...!
نذر کنیم یه نفر رو با امام حسین علیه السلام رفیق کنیم!
نذری حتما آش و شربت صلواتی و...نیست!
نذر میتونه هدایت یه انسان باشه!
نذر میتونه خوش اخلاقی با مادر باشه!
نذر میتونه کنترل نگاه باشه!
نذر میتونه یه زندگی باشه!
مثلا نذر کنی زندگیت برا #امام_زمان عجل الله باشه!
نذر کنی اگه خدا یه همسر خوب بهت داد،
تو هم راهی رو بری که حضرت زهرا سلام الله علیها رفت!
نذر کنی بچه هات فدای بچه های حضرت زهرا سلام الله علیها بشن...
چقدر خوبه نذری دادن....
نذر من اینه که چشمام چیزی رو نبینه که امام زمانم دوست نداره...!
نذر من اینه که خشمم رو بر مادرم حرام کنم!!
نذرم اینه که یه جا دیدم مجلس گناهه نشینم!!
نذرم اینه که فکرمو از گمان بد دور کنم! چون بعضی از فکرو خیالا گناهن!
نذرم اینه که توجهم به نمازم بیشتر بشه! حساس باشم به نمازم!
اگه قضا شد دردم بگیره نذرم اینه که برام مهم شه نمازم
نذرم اینکه #ناامید نشم چون نا امیدی گناهه،
آدمو از اینده میترسونه...
چون کسی که ناامیده خدارو کوچیک میبینه...
نذرم اینکه صبور بشم چون صبر انسان سازه....
چون خدا آدمای صبور رو دوست داره!
میخوام نذر کنم محکم باشم!
نذر کنیم که #گناه نکنیم چون گناه دلمونو تاریک میکنه، دلمونو سنگ میکنه، بی احساس میشیم...
وقتی بی احساس شدیم دیگه هیچی برامون مهم نیست!
بیاید یه کاری کنیم دلمون سنگ نشه...
بیاید یه کاری کنیم گناه کردن برامون سخت شه!
مواظب دلامون باشیم این ماه رمضونی خیلی زحمت این دلا رو کشیدیما...!!
*امام حسن علیه السّلام فرمودند:* *السِّياسَةُ أنْ تَرْعي حُقُوقَ اللّهِ، وَحُقُوقَ الاْحْياءِ، وَحُقُوقَ الاْمْواتِ؛* مفهوم و معناي ـ *سياست آن است كه حقوق خداوند و حقوق موجودات زنده و حقوق مردگان را رعايت كني*. بحار الانوار، ج73، ص318- ح۶