🔻گفت‌‌وگویِ خدا و شیطان #ازفضل‌ِخدابخواھ‌🧡✨ ↶【به ما بپیوندید 】↷ ........................................ #ترک_گناه ● @tarkgonah1 ●

اَیُّها النَّاس...!🖐🏿 بخواهیدڪہ‌آقابرســدبگذارید،دگـر دردبـہ‌پـایان‌برســـدهمگےدرپس‌هر سجدہ‌بہ‌خالق‌گوییدڪہ‌بہ‌مارحم‌ڪند یوسف‌زهــرا‌برسد ... #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج..🌱

‎‌‌‌‌‌‌ اَللَّهُـمَّ‌اجْعـَلنـامِمَّنْ‌دَأبُهُمُ‌الْارتِیاحُ‌اِلَیڬَ‌وَالْحَنین خدایاڪاری‌ڪن‌شبیہ‌عاشقانِ‌تو زندگےڪنیم:) "توپناهگاه‌منی"وقتی‌که‌راه‌هابا‌همه‌وسعت‌شان درمانده‌ام‌کنند ...!🚶🏻‍♂ #منـاجات‌المحبین #خدایا‌نَـزاراز‌دستـِت‌بِـدَم.

سلامـ ببخشید ڪه دیر پاسخ دادیم🙏 مباحث استاد #علی_تقوا رو درگروه قرار میدم که گام به گام روش امربه معروف و نهی از منکر رو توضیح دادن😇

# صراط_هدایت 🔆 امام کاظم(ع) می‌فرمایند: پس از خداشناسی، برترین کاری که بنده، به وسیله آن یه خداوند نزدیک می‌شود عبارت است از: نماز، نیکی به پدر و مادر، ترکِ حسد و ترک خودپسندی و ترک فخرفروشی. 📚 تحف العقول، ص۳۹۱

🌱شکستن دل مومن از دیدگاه ائمه🌱 اولین آسیبی که شکستن دل دیگران بر فرد وارد می شود، نفرین شدن و دوری از رحمت خداوند است. علاوه بر این در آخرت نیز این ظلم با عقوبت سخت و بسیار دشواری پاسخ داده می شود. حضرت محمد(ص) فرمودند : مَن آذی مُؤمِنا فَقَد آذانی، ومَن آذانی فَقَد آذَی اللّه َ عز و جل، ومَن آذَی اللّه َ فَهُوَ مَلعونٌ فِی التَّوراةِ وَالإنجیلِ وَالزَّبورِ وَالفُرقانِ؛ هر کس مؤمنی را بیازارد، مرا آزرده است و هر کس مرا بیازارد، بی شک، خداوند عز و جل را آزرده است و هر کس خدا را بیازارد، در تورات و انجیل و زبور و قرآن، نفرین شده است. (بحار الأنوار :ج 67 ص 72 ح 40) إِذا کانَ یومُ القیامةِ نادی منادٍ :أَینَ الصدودُ لأَولِیائِی؟ فیقومُ قومٌ لیسَ علی وجوهِهِم لَحْمٌ ، فیُقَالُ :هؤلاءِ الّذینَ آذَوْا المؤمنینَ و نصبُوا لهم و عانَدوُهم و عنَّفُوهُم فی دِینِهِم، ثمّ یؤمرُ بِهِمْ إلی جَهَنَّمَ ؛ در روز قیامت، ندا کننده ای ندا دردهد:کجایند آزار دهندگان دوستان من؟ پس گروهی برخیزند که صورتشان گوشت ندارد و گفته می شود:اینان کسانی هستند که مؤمنان را آزار دادند و با آنان دشمنی و مخالفت کردند و در دینشان برایشان سخت گرفتند؛ سپس به درافکندنشان در جهنّم فرمان داده می شود. (الکافی :2/351/2) اهل بیت به ما سفارش کرده اند که حتی به مورچه هم آزار و آسیب نرسانید، چون ایمان با این رفتارها سازش ندارد. امام صادق (ع) درباره این موضوع می فرماید : فازَ وَاللّه ِ الأبرارُ، أتَدری مَن هُم؟ هُمُ الَّذینَ لا یُؤذونَ الذَّرَّ ؛ به خدا سوگند، نیکوکاران رستگارند. آیا می دانی آنان چه کسانی هستند ؟ آنان، کسانی اند که حتّی مورچه را نمی آزارند. (بحار الأنوار :ج 2 ص 27 ح 5)  کفاره دل شکستن آزار و اذیت مومن در اسلام حرام است و به طور کلی شکستن دل انسان مومن که در روایات احترام او را بیش از کعبه تعبیر کرده اند، دارای آثار و جنبه های بسیاری است، دلی که شکسته شودبه سادگی التیام پیدا نمی کندو جبران کار اشتباه بسیار دشوار و سخت خواهد بود. بنابراین انسان باید مراقب باشد تا دلی را شکسته و خاطری را آزرده نسازد. اگر ناخواسته این اتفاق رخ دهد باید به سرعت درصدد دلجویی و جبران آن باشد و رضایت شخص را گیرد زیرا تنها استغفار و طلب آمرزش کافی نیست. در حدیث آمده است که خداوند می فرماید:" انا عند المنکسره قلوبهم"؛ من همدم قلب های شکسته هستم ( تفسیر صدرالمتألهین)، یعنی انسان دل شکسته در پیشگاه خداوند دارای جایگاه ویژه ای است و مورد توجه خداوند می باشد و دعا و نفرین انسان دل شکسته خیلی زود اثر می بخشد.    امام سجاد(ع) در حدیث شریفی می فرماید: پدرم در لحظات آخر عمر عزیزش، در آن شرایط سخت روز عاشورا در حالی که خون در رگ هایش می غلطید مرا در آغوش گرفت و به من فرمود تو را به آن چه پدرم نزدیک وفاتش به من فرمود وصیت میکنم و آن این که :" یا بنی! ایاک و ظلم من لاتجد علیک ناصرا الا الله" ؛ پسر عزیزم! از طلم و ستم به کسی که یار و یاوری جز خدا ندارد بپرهیز. (منتهی الامال، ج 1، ص 713) از نظر پیامبر صلی الله علیه و آله اذیت و آزار و مومن برابر با اذیت و آزار رسول خدا صلی الله علیه و آله است که برابر با اذیت خداوند می باشد؛ و چنین شخصی در تمامی کتب آسمانی و الهی از تورات و انجیل و زبور و قرآن، انسانی ملعون می باشد.   برخی از انسانها با کارهای خود دل مومنان را به درد آورده و آهنها را غمگین می سازند، این انسانها حتی اگر همه دنیا را برای شاد کردن مومن هدیه دهند و آن را کفاره ی گناه خود قرار دهند، باز هم کفاره زشتی عمل دل شکستن مومن نمی باشد و شخص آزار دهنده گمان نکند که با این کارش پاداشی می برد زیرا اندوهگین کردن مومن و غمی که در یک لحظه بر جان او می نشیند را با هیچ چیزی نمی توان برطرف نمود و هیچ کاری کفاره آن نمی باشد.    پیامبراکرم (ص) فرمودند: "مَن أحْزَن مُؤمنا ثمّ أعطاهُ الدُّنیا لم یَکُنْ ذلکَ کَفّارتَه و لم یُؤْجَرْ عَلَیهِ؛ هر که مؤمنی را اندوهناک سازد و سپس دنیا را به او بدهد، گناهش بخشوده نمی شود و در برابر آن پاداشی نمی بیند. (گناهان کبیره:ج 2، ص 304) امام رضا از پیامبر- صلوات الله وسلامه علیهما- نقل می کنند که :«مَن إستذلَّ مؤمناً أو حقره لفقره و قله ذات یده شهرّه الله یوم القیامه ثم یفضیحه»؛ هر کس مؤمنی را خوار سازد یا به خاطر تهیدستی و ناتوانی اش کوچک شمارد، خداوند او را در قیامت به همگان معرفی می کند، آن گاه رسوایش می سازد. هم چنین فرمودند: «مَن آذی مؤمنا بغیر حق فکانما هدم مکّه و البیت المعور عشره مرات و کانما قتل الف ملک من المقرّبین»؛ آن گاه که بدون حق مؤمنی را برنجاند، مانند این است که خانه کعبه و بیت المعمور را ده بار ویران کرده باشد. (مستدرک الوسائل:کتاب حج، باب 135.)

با تنبیه ڪردن خودتون میتونید ترک کنید😎

پس از قرار گرفتن در مسیر مراقبه و مواظبت از اعمال خود، اگر به جایی رسیدیم که دچار کوه منیت، خودبینی، خودپسندی، عجب و غرور و... شدیم؛ یعنی احساس کردیم خیلی از اطرافیان جلوتر هستیم، در این مرحله لطفاً راهنمایی کنید که چگونه این کوه منیت و خودبرتربینی را بشکنیم و با این سد بزرگ مقابله کنیم؟ ادامـه دارد...👇

پاسخ اجماݪے🌱 منیت، خودبینی و عجب نشانه جهل انسان است، پس اگر انسان از جهل خود بیرون آید، جایی برای عجب هم نخواهد بود. انسان گناهکار بدیهی است که نباید تصور خود بینی را هم به خود راه دهد، و انسان به ظاهر بی گناه هم باید بداند که در صورت خود بینی همین صفت او بزرگ ترین گناه است، بلکه به قدری این صفت نکوهیده است که گاه خداوند ابتلا به گناه را برای مؤمن سزاوارتر می داند تا شاید از این خصلت رهایی یابد.

پاسخ تفصیݪے🌱👇

منیت، خودبینی و عجب نشانه جهل انسان است، پس اگر انسان از جهل خود بیرون آید جایی برای عجب هم نخواهد بود. انسان جاهل خودبین در عین این که خود را عالم می داند، دارای ابعاد گسترده ای از جهل است، با این حال وقتی به اعمال خوب خود نگاه می کند و آنها را با اعمال انسان های دیگر و افراد مبتلا به گناه و ... مقایسه می کند، از خود راضی شده و زبان به مذمت دیگران می گشاید. حال آن که این عجب وی در وقاحت و زشتی کمتر از گناهان مردم نیست.   عجب می تواند سه مرتبه داشته باشد:   اول. این که فرد اعمال بد خود را به غلط خوب دیده و به آن می بالد و اعمال دیگران را بنابر تصور خود، زشت می بیند، حال آن که اگر معرفت داشته باشد، به زشتی اعمال خود پی خواهد برد. این درجه از عجب که بسیار هم شایع است، بدترین درجه عجب و نهایت جهل و شقاوت است.   دوم. این که فرد به اعمال خوب خود نگاه کرده و خود را از بابت آنها ستایش می کند و دیگران را تحقیر یا مذمت می کند. چنین شخصی غافل از این است که صرفاً شرایط و توفیق و امتحان الاهی باعث شده است که وی به برخی از صفات پسندیده مزین شود و هر آن ممکن است این صفات از او سلب شده و در بدترین حالت ها رها شود. نمونه های بسیاری از این واقعه را می توان در زندگی افراد خودبین مشاهده کرد.   سوم. مرحله سوم که مربوط به سالکان است، این است که فرد صفات بدی نداشته و صفات خوب خود را هم همگی از خدا می داند، اما از هستی خود نگذشته و برای خود ذات و وجود مستقلی قائل است، حال آن که نمی داند که کل هستی او عدمی است که آینه وجود گشته و همه صفات او از خدا است و ذات او هم در حد خود هیچ و فانی، بلکه کمتر از هیچ است.   بنابراین می بینیم که انسانِ اهل معرفت به قدری از عظمت خدا و خلقت خدا و نیستی خود و ناچیز بودن خود آگاه است که هرگز بهانه و انگیزه ای برای خودبینی نمی یابد؛ چرا که انسان گناهکار بدیهی است که نباید تصور خودبینی را هم به خود راه دهد و انسان به ظاهر بی گناه هم باید بداند که در صورت خودبینی همین صفت او بزرگ ترین گناه است، بلکه به قدری این صفت نکوهیده است که گاه خداوند ابتلا به گناه را برای مؤمن سزاوارتر می داند تا شاید از این خصلت دست بردارد.   در مصباح الشریعه از قول امام صادق (ع) در مورد صفت عجب چنین می خوانیم:   "شگفتا و شگفتا از کسی که دچار عجب می شود حال آنکه نمی داند عاقبتش چگونه خواهد بود. کسی که دچار خود پسندی شود از راه درست منحرف شده و ادعای چیزی را کرده است که از آن او نیست و هرکس ادعایی در مورد چیزی داشته باشد که حق او نیست دروغگو و شیاد است هرچند این دروغش مخفی بماند یا مدت زمان درازی از آن بگذرد. اولین کاری که با فرد خودبین می شود این است که آنچه باعث خود پسندی او شده بود از او گرفته می شود تا بداند که عاجز و حقیر است و خود بر این عجر خود شهادت دهد تا حجت بر او به طور کامل تری اقامه شود همچنان که با شیطان چنین معامله ای شد. عجب گیاهی است که دانه آن کفر است و زمین آن نفاق و آب آن سرکشی و شاخه های آن جهل و برگ های آن گمراهی و میوه آن لعنت و دوزخ ابدی است. هرکس عجب را اختیار کرد بذر کفر را افشانده و کشتزار نفاق را کاشته ، پس به ناچار باید منتظر ثمره آن باشد".[1]   در این جا به برخی روایات دیگر نیز اشاره می کنیم که بهترین موعظه ها برای رفع عجب از انسان است:   1. "عَنِ النَّبِیِّ (ص) أَنَّهُ قَالَ لَوْ لَمْ تُذْنِبُوا لَخَشـِیتُ عَلَیْکُمْ مَا هُوَ أَکْبَرُ مِنْ ذَلِکَ الْعُجْب؛ [2] اگر گناه نکنید برای شما از چیزی بزرگتر از گناه می ترسم و آن عجب است .   2. "عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَلِمَ أَنَّ الذَّنْبَ خَیْرٌ لِلْمُؤْمِنِ مِنَ الْعُجْبِ وَلَوْ لَا ذَلِکَ مَا ابْتُلِیَ مُؤْمِنٌ بِذَنْبٍ أَبَدا"؛[3] خدای تعالی می دانست که گناه از عجب و خود پسندی برای مؤمن بهتر است و اگر چنین نبود هرگز مؤمنی را به گناه مبتلا نمی کرد .   3. "عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ إِنَّ الرَّجُلَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ فَیَنْدَمُ عَلَیْهِ وَیَعْمَلُ الْعَمَلَ فَیَسُرُّهُ ذَلِکَ فَیَتَرَاخَی عَنْ حَالِهِ تِلْکَ فَلَأَنْ یَکُونَ عَلَی حَالِهِ تِلْکَ خَیْرٌ لَهُ مِمَّا دَخَلَ فِیه"؛[4] گاهی انسان گناه می کند و پشـیمان می شـود، سپس عملی نیک انجام می دهد و خوشـحال می شـود، به علت همین سرور و شـادمانی از حالی که قبل از عمل نیک داشـت تنزّل می کند، پس اگر بر آن حال گناه باقی می ماند برایش بهتر بود.   4. "عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ أَتَی عَالِمٌ عَابِداً فَقَالَ لَهُ کَیْفَ صَلَاتُکَ فَقَالَ مِثْلِی یُسْأَلُ عَنْ صَلَاتِهِ وَأَنَا أَعْبُدُ اللَّهَ مُنْذُ کَذَا وَکَذَا قَالَ فَکَیْفَ بُکَاؤُکَ قَالَ أَبْکِی حَتَّی تَجْرِیَ دُمُوعِی فَقَالَ لَهُ الْعَالِمُ فَإِنَّ ضَحِکَکَ وَأَنْتَ خَائِفٌ أَفْضَلُ مِنْ بُکَائِکَ