بگذار که جان در درد بپیچد و جای طلب دوا و طبیب، دیدارت را آرزو کند. همان دیدار که در وصفش نوشته اند؛ «گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق، ساکن شود! بدیدم و مشتاق تر شدم.»
یکوقت تو در کلوز فرند عزاداری برگزار میکنی و در عموم جار نمی‌زنی نام حسین را که کسی ناراحت نشود، در حالی که زمانه و تکلیف جار زدن نام اباعبدالله را خواهان است. یک وقت هم در عاشورا وقتی اباعبدالله نام چند نفر را برد و گفت آیا شما به من نامه ننوشتید؟ گفتند «نمیدانیم از چه حرف میزنی».
نمیدانم انها چرا نگفتند بله نامه نوشتیم، نمیدانم چرا جار نزدند نام اباعبدالله را و همانجا بپای حضرت نیفتادند، نمیدانم از ترس عمر سعد بود یا شمر یا از دست دادن متاع دنیا. ولی این را میدانم که حر در این میان لب گشود به سخن و گفت؛ بخدا قسم بله، ما کسانی هستیم که تو را آوردیم، پس خدا دور گرداند باطل و اهل آن را، بخدا قسم اختیار نکردم دنیا را بر آخرت.
حر باشیم و حقیقت را جار بزنیم. حسین -علیه‌السلام- حقیقت محض عالم است.
حضرت‌سجادعلیه‌السلام ، آقایی که اولین بانی روضه‌های حضرت اباعبدالله بودند به نحوی که با دست مبارک خودشان برای بانوان بنی هاشم‌که مجلس عزا بپا میکردند و مشغول عزاداری بودند غذا میپختند..
به جای اینکه نمک بریزی مسخره کنی بگی که:"عوضش امنیت داریم" به این عکس نگاه کن بفهم امنیت نداشتن این شکلیه!
این میتونست محله شما باشه اگه حاج قاسم و نیروهاش نبودن..
