«سلسله جبال الدحدوح» برای کسانی که غزه بخشی از زندگیشان است وائل چهره ای دوست داشتنی و نام آشناست.با شروع جنگ او با جلیقه خبرنگاری اش در تمام صحنه ها حاضر بود،پا به پای مردم در کنار خرابه ها ،در کنار پیکر شهدا و مجروحین و کودکان یتیمی که پدرانه آن ها را در آغوش می کشید. اما از یک جای داستانش او دیگر یک خبرنگار نبود .او چهره مقاومت مردمی فلسطین بود در رسانه های غرب .بدون تردید اگر حضور مردانه وائل و دوستانش زیر بمباران های غزه نبود اخباری از مقاومت مردم فلسطین به دست انسان های آزادیخواه غرب و اروپا نمی رسید و رسانه های عبری با نیرنگ و فریب همه این جنایت ها را وارونه نشان می دادند.چندی پیش حین گزارش، خبر شهادت جمعی از افراد خانواده الدحدوح‌ در اردوگاه النصیرات به وائل رسید اما او مردانه ایستاد و همچنان صدا و تصویر مقاومت بود.چند هفته قبل زخمی شد و هنوز آثار جراحت در بدنش بود که دوباره به میدان برگشت.حمزه پسر وائل که او هم مثل پدر صدای مقاومت بود دیروز به شهادت رسید.زخم های آقای الدحدوح‌ هنوز خشک نشده!او با جلیقه خبرنگاری که این روزها لباس رزم اوست بر بالای پیکر فرزندش حاضر شد.دوربین ها وائل را نشان دادند در حالی که می گفت خدا از ما قبول کند و دل هایمان را به هم نزدیک.او بر بالای پیکر حمزه آینه ی زخم و غرور غزه بود.آینه زخم و غرور..... واگر از تو درباره وائل پرسیدند بگو: وائل نام بلندترین قله سلسله جبال دحدوح است در غزه. به قلم طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://virasty.com/tayebefarid

ای شما! ای تمام عاشقان ِ هر کجا! از شما سوال می‌کنم: نام یک نفر غریبه را در شمار نامهای‌تان اضافه می‌کنید؟ قیصر امین پور https://eitaa.com/tayebefarid https://virasty.com/tayebefarid

«اَندر خُماری فِسمولوژی» به قلم طیبه فرید

«اَندَر خُماری فِسمولوژی» شما نمی دانید درباره کی صحبت می کنم.راستش خودم هم از نزدیک ندیده بودمش.فقط اسمش را شنیده بودم.می گذارم آخر روایتم اسمش را می گویم که ضربه محکمی بر دهان یاوه گو....عه ببخشید یعنی ضربه محکمی برای پایان بندی ام باشد.ظهر پنج شنبه چندم آذر در جلسه حوزه هنری تهران اساتید نویسنده قرار بود هر کدام خیلی کوتاه تجربیاتشان را بگویند. نوبت که به او رسید کنایتاً به شیوه رقابت های ناهنجارانه بین اهالی قلم اعتراض کرد.تمثیلات هنر آدم های زرنگیست که یکجوری یکدستی می زنند که نفهمی از کجا خوردی. انگاربرخی رقابت کرده بودند،رقابتی که عین آدم‌نبوده.نقل مسابقه میان اسب ها بود و اینکه هیچ کس بین خرها رقابت نمی گذارد.فقط توجه داشته باشید که خر اساسا فحش نیست اسم یکی از مخلوقات خداست.اصلا چرا خر باید فحش باشد؟! چرا ما وقتی از کسی عصبانی هستیم می گوییم فلانی خر است؟البته من خودم یادم نیست به کسی گفته باشم خیلی خری اما خیلی شنیده ام. گوش هایم را تیز و چشم‌هایم را ریز کردم .همه ریسه رفته بودند.باورشان نمی شد توی یک جلسه رسمی یک نفر چنین تمثیلی استفاده کند.بعضی ها رو به انفجار و ترکیدن بودند.حرف هایش بوی واقعیت می داد،ما آدم ها با رفتارهایمان گاهی به بعضی موجودات تنه می زنیم.استدلالش مثل لبه چاقوی تیزی بود که برود زیر در شیشه کمپوتِ سیب و ف‍ِسَّش در بیاید. آن روز توی آن سالن جمع و جور ،دور آن میز مستطیل بزرگ همه ریسه رفته بودند واو با بیان ظریفی حکایت خریت را تبیین می کرد،خریت از مشتقات خر است اما برخلافِ فحش ....عه نه ببخشید برخلاف خر فحش است.اینکه ما آدمیم ،آدم ها مبتنی بر منطق ارسطویی حیوانات ناطقند و نباید همدیگر را بجوند.هیچ جای دنیا بین خرها مسابقه نمی گذارند،اما بین اسب ها چرا.خرها درکی از رقابت ندارند. به پر و پاچه هم می پیچند،یال و کوپال هم را گاز می گیرند،اما اسب ها نجیب و محترمند.راه خودشان را می روند. حرف هایش که تمام شد بعضی ها پانکراسشان نخکش شده بود،بعضی ها پَر پَر شده بودند،بعضی ها قولنج روحشان شکسته بود‌ من هم جزو متحیّرها بودم.خودش نمی دانست اما خرهای تمثیلاتش لگد انداخته بودند به یافته هایم.گاهی خوبست آدم سرعتش را کم کند.می خواهی به کجا برسی؟! همان تمثیل ده دقیقه ای با حواشی اش کار یک‌منبر یک ساعته را کرده بود.ما آدمیم و شیر خام خوردیم!لازم است گاهی لگدی رشته ی توهماتمان را پاره کند که یابو برمان‌ندارد. ظاهرصحبتش همین حرف های طنز و چیزکی بود اما تن ابن عربی در گور لرزید.اینجا پایان بندی روایت است و من اسمش را نمی گویم تا در خُماری اش بمانید.فقط کتاب« بی نام پدر را بخوانید». همین به قلم طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://virasty.com/tayebefarid

«دعوا خِتام» به قلم طیبه فرید

«دعوا ختام» لا به لای خاطراتم رنگ باخته.رفیق باید همینجوری باشد.چه جاهایی که باهم نرفته ایم.دو سه سال بیشتر نپوشیدمش توی عروسی یا دور از گوشتان عزا.اما خب چه باید کرد وقتی توی این دنیای فانی اشیا، عمر محدودی دارند. آقاجانم هر سال چادر دخترها و نوه‌ها را از جیب خودش سفارش می داد و با عزت و احترام تقدیم حضورمان می کرد.اما از وقتی چادر...... باب شد همه گفتند آقاجان دیگر نخر،کیفیت ندارد . مهمان سه ماهمان است، رنگش می پرد.و این اَوَّلَکِ دردسرهایمان بود.از آن به بعد خریدن چادر افتاد گردن خودم. هر بار بین صد مدل رنگ مشکی و بازار گرمی های پارچه فروش ها باید یکی را انتخاب کنم.توی اوج امتحانات ترم فرصت گشتن و بازار رفتن ندارم.زحمتش را می دهم به یکی از خانمهای فامیل.یکی دو روز بعد می آوردش.می پوشمش وروبروی آینه می ایستم،خیلی قشنگ است.شیک ،با کلاس ،امروزی ...خیلی خوشگل! حاج آقای درونم تا خودم را توی آینه می بیند با ادبیات حشمت فردوس طور می گوید:دِکی!!چادر باااس جادُر باشه نه پُر دُرّ!این چاقچورِ خیلی قشنگ چیه انداختی سرت؟ هنوز کلام توی دهانش منعقد نشده که منِ امّاره ام ایرج میرزا طور با طعنه و‌کنایه بنا میکند به خواندن: «بر سردر کاروان سرایی تمثال زنی به گچ کشیدند ارباب عمایم این خبر را از مخبر صادقی شنیدند گفتند که وا شریعتا، خلق روی زن خوش نقاب دیدند ابواب بهشت بسته می شد،مردم همه می جهنمیدند آسیمه سر از درون مسجد تا سردر آن سرا دویدند ...» هنوز جلو آینه ام که حاج آقا و ایرج میرزا با هم دست به یخه(یقه) می شوند.پایان مخاصمه به من بستگی دارد. ایرج میرزای درونم خیلی مغالطه کار است .همیشه پای او که به حدیث نفسم باز می شود تردید و دودلی می آید سراغم. خوش سابقه نیست.بهشان می گویم‌ امروز حوصله جر و بحث ندارم فعلا مرخصید تا بعد در موردش تصمیم بگیرم. یکی دو روز بعد وقتی از میهمانی خانه آقاجان بر می‌گردم وقتی زیر آفتاب تیز و تند تیر ماه از ماشین پیاده می شوم تا از گیاه ظریفی که از درز سنگ های دیوار خانه ای بیرون جسته عکس بگیرم مدیر اتاق فرمان با صدای حاج آقای درونم می گوید:خانم عجب چادر خیلی قشنگی!خیلی قشنگ که نقض غرض است..... حق با اوست.نقض غرض است!چادر برای پوشیده شدن است نه قشنگتر شدن.حالا توی جبهه حاج آقای درونم ،مدیر اتاق فرمان هم ایستاده.تکلیف من روشن است.دوتا شاهد عادل دارند از قشنگی چادرم حرف می زنند.همین کفایت میکند که رای به نفع ایرج میرزای درونم ندهم. دوباره آن یار رنگ باخته گذشته به زندگی ام بر می گردد.با مدیر اتاق فرمان می رویم اصل جنس را بخریم. بازار پارچه فروش ها چند تا مغازه پارچه چادر دارد که همه شان برای یکنفرست. همان مغازه اول سمت راست ورودی بازار را نشان می کنیم.توی بازار پر شده از جنس های جور واجور. چادرهای کار شده، پر نقش و نگار، جنس کَن کَن، کرپ خاویار، کریستال..... پارچه ها را می بینم و دست می کشم. یکیشان خیلی مشکی تر است.مخرج مشترک سیاه زغالی ومشکی پر کلاغی.مرد بزّاز می گوید: _خانم این چادر خوبیه حداقل پنج سال برات کار می کنه ازش خسته میشی میندازیش دور! فقط پاره نشه، نسوزه..... مشکیتش چشمم را می گیرد.قیمتش را میپرسم.ظلمات قیامتست. یک قواره اش خیلی زیاد تومان پای مدیر اتاق فرمان آب می خورد.اما خودش پیش دستی می کند که همین خوبست ،سنگین است. بچین آقا.... حاج آقای درونم پنجره خانه‌اش را باز کرده توی بهار خواب روی صندلی اش نشسته و چای دارچین توی لیوان بلورش را هورت می کشد. دیوان حافظ را باز کرده: دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای فرشته ات به دو دست دعا نگه دارد.... همه جا آرام است. از ایرج میرزا خبری نیست! به قلم طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

«السلام علی من الإجابة تحت قبّته» https://eitaa.com/tayebefarid

«بدون اسم‌» زن بلاتکلیف و متحیّر است.شوهرش از او بیشتر .دست هایش را توی هم چپانده وبه هم می مالد.چشم های قرمزش به آدم های آن طرف تر خیره شده.آخر شب جلو در بیمارستان پر است از آدم هایی که بااوهم سرنوشتند.با صدای بمی که رویش خش تیزی افتاده می گوید : _ما از سیرجان اومدیم برای خواهر ایشون. و اشاره می کند به مرد. _اینجا موکب داشتند.همه شان شهید شدند.گفتند بیایید شناسایی کنید. به اینجا که می رسد صدایش می لرزد و بغض بزرگی که توی گلویش گیر کرده را قورت میدهد. _رفتم دیدم . از صورت هایشان پیدا نبود خُب.... با بغل مقنعه مشکی اش ور می رود و دوباره دست هایش را می چپاند توی هم. _حالا زنگ زدیم بقیه خانواده بیایند تا از روی لباس شناسایی شان کنند.اینجایش را یک جور غریبی می گوید. جلو بیمارستان جای سوزن انداختن نیست.مردم آمدند تکه های تن عزیز هایشان را تحویل بگیرند.یکی هر تکه بچه اش را از یک جایی گرفته .چقدر این آخرین بار چی پوشیده بود می تواند مهم باشد!عصر لیستی از شهدا منتشر شد که اسم نداشت.فقط رنگ لباس بود. چند دقیقه از فیلم می گذرد.فیلمبردار زوم می کند روی صورت همان زن و مرد که حالا دارند از نقطه کانونی تجمع جلوی بیمارستان فاصله می گیرند .می رود جلو و سر صحبت را باز می کند. _فقط سه تایشان شناسایی شدند بقیه اجساد را هنوز نتوانستند.زن صدایش می لرزد ،می زند زیر گریه... .چقدر اینکه آخرین بار چی پوشیده بود می تواند مهم باشد. به قلم طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

«گفتمان دور بُرد » جنگ برای خودش زبان و گفتمان دارد.نه فقط موشک ها،تفنگ ها و ماشین های نظامی، که شکل بکارگیری تجهیزات جنگی ،آرایش و پیرایش خطوط مقدمِ پیدا و پنهان،زمان و مکان جنگیدن هم حامل گفتمانند!این چیزی بود که عوام می فهمید اما برخی خواص انقلاب به درکش نرسیدند.خواصی که گذر زمان خاصیتشان را گرفت.البته این اجحاف به گذر زمان است.که خود عنصر زمان از تعرض این ها در امان نبود وقتی که می گفتند:دنیای فردا دنیای گفتمان هاست نه موشک ها! تروریست نیابتی خودش را بین مردم کوچه و بازار منفجر می کند و «آقای منطقه»مقر تروریست های نیابتی را که بیخ‌گوشمان است با دور برد ترین‌ موشک‌های بالستیک خیبر شکن می زند.خیبر شکن! خیبر را به ذهنتان بسپارید........ تا صدای انفجارش چُرت ساکنین پادگان نظامی تلاویو را پاره کند.دیشب صدای دیالوگ عمیق موشک هایی که به دل اربیل عراق و ادلب سوریه نشست را شنیدید؟بیخ گوشمان که موشک دور برد نمی خواست.... می بینید؟ دنیای امروز دنیای گفتمان هاست،از نوع موشکی.موشکی برای خیبر. به قلم طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

«بنام ریحانه» انگشت های بلندِ مرد روی سطح صافِ کرمی رنگ لغزید.صاف و یکدست و بی خط و خش.دورش چرخید و از زاویه های دیگر او را برانداز کرد.چشم‌های گردش روی نقطه ای تیز شد.کف دستش را کشید روی گُرده موشک و لب هایش تکان خورد: _وَأَنزَلْنَا الْحَدِيدَ فِيهِ بَأْسٌ شَدِيدٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَلِيَعْلَمَ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ وَرُسُلَهُ بِالْغَيْبِ ۚ إِنَّ اللَّهَ قَوِيٌّ عَزِيزٌ سکانس حجمِ کوچک بدن ریحانه ی کفن پوش روی دست مردهای خانواده سلطانی نژاد در سرمای گلزار شهدای کرمان توی حافظه اش خاموش و روشن می شد.قلبش به جای خون، انتقام پمپاژ می کرد توی رگ هایش! ساعتش را نگاه کرد و از جیب لباس جنگی اش چیزی بیرون آورد .ماژیک قرمز بود،می خواست بنویسد «إِنَّا مِنَ الْمُجْرِمِينَ مُنتَقِمُونَ »می خواست بنویسد...... اما با خودش گفت: _این چیزها را نمی نویسند ،نشان می دهند! صدای رجز مهدی رسولی توی پایگاه پیچیده بود: _بالمهدیّ نَحن مُنتَصِرون للقدِس ها إنِّنا لقادِمون لم یبقَ إلا قلیلٌ عَلی إِزالةِ سَرَطانِ الصّهیون نوک مورب ماژیک قرمز با انگشت های مرد روی سطح کرمی لغزید. ساعتی بعد خیبر حجم متراکم و پیوسته مولکول های هوا را شکافت در حالی که روی گرده اش با رنگ قرمز نشان شده بود: #کاپشن صورتی #حریفت منم به قلم طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

شهر در خواب فرو رفت و شب از نیمه گذشت آنکه در خواب نشد چشم من و یاد تو بود....... https://eitaa.com/tayebefarid