#اسمع_افهم_یا_فلان… یادم می آید چند سال پیش، کنگره ای فرهنگی برگزار شده بود و بعد از اتمام برنامه بسته ی پذیرایی را توی پلاستیک گذاشتم و آمدم بیرون. هوا سرد بود. بیرون در یک پیر زن کارتن خواب پتو پیچیده بود دور خودش و بی هیچ توقع و اعتنایی به رهگذران روی زمین نشسته بود. یک لحظه پاهایم سست شد. بسته ی پذیرایی را جلوی پایش گذاشتم و به راه خودم ادامه دادم اما این فکر هیچ وقت گریبانم را رها نکرد که آن چه اولویتی بندی ای است که باعث می شود همیشه پذیرایی شدن مطلوب ما فرهیختگان ارجمند!! بر یخ نزدن آن پیر زن در سرما ترجیح داشه باشد؟ توی این سال ها زیاد پیش آمده است که طرحی فرهنگی را پی گیری کرده ام و بودجه ای جذب کرده ام و به اجرا رسانده ام اما همیشه تصویر آن پیرزن توی ذهنم بوده که آیا طرح من کمکی به حال او خواهد کرد و آیا کار من هم بر رسیدگی به وضع او اولویت دارد و واقعا کارهای واجب تری هست که لازم است به خاطر آنها آن پیرزن هنوز توی سرمای پیاده رو بلرزد؟… چند شب پیش دعوت بودم به جلسه ی مذاکره ای که قرار بود مسئولیتی به عهده ی من گذاشته شود. جلسه حدود دو ساعت طول کشید. اواخر جلسه کم کم دوریالی من و بعضی دوستان افتاد که داستان همان داستان تکراری بودجه های آخر سال است. این بار هم یک بودجه ی چند ده میلیونی فرهنگی روی زمین مانده بود و باید تا قبل از پایان سال خرج می شد که مبادا بودجه ی سال آینده کاهش پیدا کند. باید یک نفر پیدا می شد که بتواند این پول ها را تبدیل کند به یک رزومه ی دهن پر کن برای کارفرما و چشم کورکن برای رقبا. حالا من چند روزی فرصت دارم که فکر کنم و سبک سنگین کنم که آیا از این فرصت نامقدس استفاده کنم تا بارهای روی زمین مانده را بردارم و بذری بکارم یا اجازه بدهم این بار گناه را کس دیگری به دوش بکشد. آیا بودجه را بگیرم و بزنم به آن زخم های فرهنگی که مدت ها دغدغه شان را داشته ام یا بگذارم تبدیل شود به بسته ی مثلا فرهنگی و کیک و ساندیس و… و حیف و میل شود؟ و هنوز به کارتن خوابهایی فکر می کنم که دیگر خودشان فهمیده اند توی صف اولویت های این مملکت هیچ وقت نوبت به آنها نخواهد رسید و ترجیح داده اند به جای پیاده رو توی قبر بخوابند. دیروز رییس جمهور مملکت هم توی یکی از همان نشست هایی که لابد هم بسته ی فرهنگی دارد و هم پذیرایی مطلوب از فرهیختگان ارجمند!! برای کارتن خوابهایی که حالا توی قبر می خوابند روضه خواند و بغض کرد… . یک وقت هایی که دولت یا مجلس بودجه ای فرهنگی یا ورزشی را قطع می کند دلم خنک می شود. تصورش برایم لذت بخش است که یک روز مسئولین فرهنگی کارتن خواب شده باشند. البته به نفع خودشان هم هست. این جوری درکشان از اولویت ها واقعی تر خواهد شد… . به هر حال کارتن خواب هم که نشوند از خوابیدن توی قبر گریزی نیست… . #قبل_از_خداحافظی #تا_نیایی_گره_از_کار_جهان_وا_نشود @telkalayyam