آیت الله سیدعبدالاعلی سبزواری از بزرگترین مراجع دینی در یک قرن اخیر است که خدمات علمی و فقهی زیادی به جهان تشیع کرده است. در وصف فضائل این عالم ربانی سخن بسیار است ، امایکی از مهمترین آن ها، اعتماد و ارتباط تنگاتنگی است که حضرت امام خمینی (ره) بنیانگذار انقلاب اسلامی ایران با این عالم فرزانه از دیار سربداران داشته است که طبق آنچه در منابع آمده است ، حضرت امام به هنگام بیماری با آب یا تربتی که نفس سیدعبدالاعلی به آن خورده باشد ، شفا می گرفته است. با وجود این عظمت علمی و مذهبی متأسفانه ، جایگاه آیت الله عبدالاعلی سبزواری تا کنون چنان که باید و شاید در ایران شناخته نشده است. ناشناخته باقی ماندن شخصیت این روحانی برجسته در ایران به شکلی است که مهمترین اثر وی که عبارت است از کتاب "مواهب الرحمن فی تفسیرالقرآن" و صاحبنظران دینی معتقدند از تفسیر میزان علامه طباطبائی نیز دقیق تر و کامل تر است ، هنوز به زبان فارسی ترجمه نشده است و در شهر زادگاهش فقط یک سال کنگره بزرگداشتی برای وی برگزار شد. اما پس از آن دیگر خبری از تلاش دستگاه های دینی و فرهنگی سبزوار برای پاسداشت همیشگی (سالانه) و ترجمه آثارش از زبان عربی به فارسی مشاهده نمی شود. اسرارنامه در ادامه پس از بیان این مقدمه کوتاه ، به بازنشر متن مطلبی درباره سیدعبدالاعلی سبزواری می پردازد، که نشان دهنده میزان ارتباط صمیمانه و خالصانه ای است که بین ایشان و حضرت امام خمینی(ره) وجود داشته است: آيت‌الله سبزواري با امام خميني رفاقت ويژه‌اي داشتند و براي همديگر احترام خاصي قائل بودند. مرحوم حجت‌الاسلام سيد‌محمد موسوي سبزواري فرزند آيت‌الله سبزواري برايم نقل مي‌كرد كه وقتي امام خميني مريض مي‌شدند، شخصي را نزد پدرم مي‌فرستادند و از پدرم درخواست دعا، تربت و آبي كه نفس آيت‌الله سبزواري بر آن خورده بود داشتند، پدرم نيز دعا مي‌كردند و آن شربت يا آب را پس از دعا براي ايشان مي‌فرستادند و همين موجب بهبودي و سلامتي آيت‌الله خميني مي‌شد، در نماز جماعت ايشان مرحوم حاج آقا مصطفي خميني شركت مي‌كردند و بديهي است كه بسياري از مسائل علمي، سياسي و فرهنگي مربوط به عراق با ايشان مورد بحث و مشاوره‌ اين دو شخصيت قرار مي‌گرفت. 💠 @torbatkarblA

خاک تربت امام حسین (ع) به کجا اطلاق می شود بر اساس برخی از روایات در سرزمین کربلا تا پنچ فرسخ از هر طرف جزء حریم قبر امام حسین علیه السلام محسوب می‌شود. خاک تربت امام حسین به کجا اطلاق می شود آیا هنوز بعد از این همه سال خاک تربت وجود دارد؟ تربت امام حسین خاکی است که از قبر یا حوالی مرقد مطهر حضرت سیدالشهدا صلوات الله علیه برداشته شود و شیعه خوردن آن راشفا می داند. خاک اطراف قبر برای شفای بیمار و مهر نماز استعمال می‌شود. امام خمینی می فرماید: آنچه به صورت قطعی تربت امام حسین علیه السلام است خاکی است که از قبر و آنچه عرفا ملحق به قبر است برداشته می‌شود. (1) همچنین نظر عده‌ای از مراجع آن است که حکم فضیلت سجده بر تربت امام حسین و حکم جواز خوردن کمی از آن برای شفاء، مخصوص قبر و کمی از اطراف قبر امام حسین(ع) بوده و بقیه خاک کربلا هر چند محترم است؛ اما حکم خاک قبر امام حسین و اطراف قبر را ندارد.(2) بر اساس برخی از روایات سرزمین کربلا تا پنچ فرسخ از هر طرف جزء حریم قبر امام حسین علیه السلام حساب می‌شود. (3) به نظر بعضی از مراجع حکم تربت حسینی که در روایات وارد شده است بر خاک کربلا تا مقداری که حریم قبر امام حسین علیه السلام است یعنی از هر طرف پنج فرسخ بار می‌شود. ولی زمین‌های نزدیک قبر شریف حضرت، دارای فضیلت بیشتری هستند. (4) پی نوشت‌ها: 1. تحریر الوسیله، ج 2، ص 156، امام خمینی، موسسه تنظیم و نشر اثار امام خمینی، 1421 ق ، چاپ اول. 2. آیت الله بهجت، توضیح المسائل مراجع، ج2 ذیل مسئله 2628، استفتاءات تلفنی از دفتر رهبری، و دفتر آیت الله سیستانی. 3. مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ قَالَ: قَالَ (ع) حَرِیمُ الْحُسَیْنِ (ع) خَمْسَه فَرَاسِخَ مِنْ أَرْبَعِ جَوَانِبِ الْقَبْرِ وسائل‏الشیعه، ج14، ص 513، باب حد حرم الحسین (ع) الذی یستحب... . 4. استفتاء تلفنی از دفتر آیت الله وحید خراسانی. *برگفته از سایت مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی 💠 @torbatkarblA

توصیه مهم امام کاظم علیه السلام برای تربت کربلا 💠 @torbatkarblA

کدوم روضه خانگی نزد حضرت زهرا (س) ارزشمند تره😭 #استاد_عالی 💠 @torbatkarblA

▪️رهبر انقلاب : بنده رزق یک ساله کشور را در فاطمیه میگیرم. #مادرم_مظلومه_بود_ویاور_مظلوم‌ها 💠 @torbatkarblA

روایتی از «مقتل الحسین»‌ اولین شهید از یاران امام حسین (ع) چه کسی بود؟ ماجرای خواب کوتاه سیدالشهداء در مسیر کربلا امام حسین(ع) کوفیان را مخاطب کرد و گفت که:‌ آیا در میان شما فریادرسی نیست؟ «یزیدبن مهاصر کندی»‌ (ابوالشعثا) هم سپاه ابن سعد را ترک کرد و به امام پیوست. پس از مرگ «معاویه بن ابی سفیان» در نیمه‌ی رجب سال 60 هجری و به تخت نشستن یزید، او بدون هیچ درنگی نامه‌ای به «ولیدبن عتبه ابن سفیان» حاکم مدینه نوشت و ضمن اعلام خبر درگذشت پدرش، در همان نامه، از او خواست تا پس از خواندن نامه‌اش برای حسین بن علی(ع)، بی درنگ از ایشان و «عبدالله بن زبیر» بیعت بگیرد. این شروع ماجرایی بود که آغازگر سفر امام به دشت کربلا 💠 @torbatkarblA

پس از نامه یزید، ولیدبن عتبه بلافاصله شبانه امام را به دارالاماره دعوت کرد. امام حسین(ع) که می‌دانست این دعوت نمی‌تواند یک دعوت عادی باشد. قبل از رفتن به دارالاماره، تدابیر نظامی خاصی اندیشید و تعدادی از یاران مسلح را با خود همراه کرد تا در صورت لزوم و کوشش ولید برای مجبور کردن امام به بیعت، از آنان استفاده کند. امام این همراهان را در بیرون دارالاماره متوقف کرد و خود به دیدار حاکم مدینه رفت. پس از رسیدن امام به دارالاماره، ولید رسما خبر مرگ معاویه را با امام در میان گذاشت و گفت که موظف شده است تا از او، برای یزید، بیعت بگیرد. امام که مصلحت را در پاسخ سریع به این خواسته نمی‌دانست، به حاکم مدینه پاسخ داد که اگر به فرض، در دل شب با یزید بیعت کند. حتما ضرورت خواهد داشت تا این بیعت در روز و در مسجد و میان مردم هم تکرار شود. پس بهتر است تا ولید، امر بیعت را به فردا موکول کند. پسر عتبه این پیشنهاد را پذیرفت و امام دارالاماره را ترک کرد. 💠 @torbatkarblA

ترک مدینه و حرکت به سوی مدینه برخی از راویان نوشته‌اند که امام حسین(ع) پس از امتناع از بیعت، در همان شب مدینه را به سوی مکه ترک کرد، اما چنین نظری از نظر شواهد و قراین، سست و نااستوار است. گزارش ابومخنف صراحت دارد که امام حسین(ع) در شب روز بعد، یعنی یکشنبه 29 رجب، پس از همراه کردن تمام بنی هاشم، به استثنای محمدبن حنفیه، در مقابل دیدگان مردم مدینه و طبعا با آگاهی حاکم شهر، رهسپار مکه شد. کاروان اما در سوم شعبان سال 60، به مکه رسید. پیش از امام، عبدالله بن زبیر برای گرفتن بیعت از مردم مکه وارد این شهر شده بود، اما شخصیت امام و بزرگی او باعث شد تا چنان که «ابن کثیر دمشقی» نوشته است، مردم در اطراف حسین بن علی(ع) که «او را پسر کبیر و پسر دختر رسول خدا می‌دانستند و در آن زمان در روی زمین کسی با او همتا و برابر نبود» گرد آیند. در همین ایام بود که گروهی از نمایندگان اهالی عراق برای دیدار با امام حسین(ع)، عبارت بودند از «عبدالله بن سبیع الهمدانی» و «عبدالله بن وال» که در دهمین روز رمضان سال 60، وارد مکه شدند و دعوتنامه‌ی کوفیان را به امام تقدیم کردند. کمی بعد از این گروه، «قیس بن مسهر» و گروهی دیگر، به همراه 150 نامه‌ی دیگر برای امام حسین(ع) وارد مکه شدند. مدتی بعد هم «هانی بن هانی السبیعی» و «سعید بن عبدالله الحنفی» رسیدند. همگی این افراد تأکید بسیار بر حرکت سریع امام به سوی کوفه داشتند. پس از رسیدن آخرین نامه‌های کوفیان توسط هانی بن هانی و سعیدبن عبدالله، امام نامه‌ی زیر را برای مردم کوفه نوشت و توسط همین افراد برای آنان ارسال کرد: از حسین بن علی به گروه مومنان و مسلمانان. اما بعد، هانی و سعید، همراه نامه های شما رسیدند. اینان آخرین کسانی بودند که شما به سوی من فرستاده بودید. نامه‌های شما را خواندم و بر آنچه مقصود شما بود آگاه شدم. مضمون تمام نامه‌های شما آن است که ما امامی نداریم. به سوی ما بیا تا تحت پیشوایی تو بر حق مجتمع شویم. اکنون برادر و پسر عمو و مطمئن‌ترین فرد از اهل بیت خود را به سوی شما روانه می‌‌کنم. چون او به میان شما در آمد و به من نوشت که همگی شما بر نظری واحدید و خردمندان و صاحبان فضل شما بر همان عقیده و بر همان باورند که شما در نامه‌های خود نگاشته‌اید، نامه‌هایی که یکایک آن‌ها را با تأمل خوانده و وارسی کرده‌ام، به زودی به سوی شما رهسپار خواهم شد. به جان خود سوگند که امام کسی نیست جز آن که عامل به کتاب خدا و مجری قسط و پایبند به حق و مراقب نفس خود برای خدمت و اطاعت خدا 💠 @torbatkarblA

فرستاده‌ی امام کوتاه زمانی بعد، امام، «مسلم بن عقیل» را با توصیه‌ی این که، تقوا و کتمان، مأموریت خود را نصب العین خود قرار دهد، در نیمه‌‌ی ماه رمضان راهی کوفه کرد. هر چند عزیمت مسلم به کوفه پنهانی بود، اما تعداد بسیار زیادی از مردم این شهر که شمار آنان به اختلاف، 12 تا 18 هزار نفر گزارش شده است، به نام امام حسین(ع) با او بیعت کردند. مطابق همین گزارش‌ها، مسلم که با چنین استقبالی مواجه شده بود، بی‌درنگ ماجرا را برای امام حسین(ع) نوشت و آن حضرت را به حرکت به سوی کوفه تشویق کرد. هنوز زمان زیادی از ارسال این نامه نگذشته بود، که خبر حضور نماینده‌ی امام در کوفه و ارسال نامه به او، به گوش عبیدالله بن زیاد رسید و او که از متن نامه بر آشفته شده بود، پس از پیدا کردن مسلم، بی‌درنگ او را به قتل رساند. متن نامه‌ی مسلم بن عقیل به روایت ابومخنف خطاب به امام حسین(ع) به این شرح است: بسم الله الرحمن الرحیم به حسین بن علی بن ابی طالب، از مسلم بن عقیل اما بعد، پیشاهنگ به یاران خود دروغ نمی‌گوید. بیش از 20 هزار نفر از مردم کوفه با تو بیعت کرده‌اند. چون نامه‌ی من به دست تو رسید، در آمدن به کوفه عجله کن. تمام مردم با تو همراه‌اند و نسبت به یزید تمایل و گرایشی ندارند. والسلام. 💠 @torbatkarblA