عشقی که رفته‌رفته جنون آورد چه سود؟

وقتی قهوه میخوری 
از تلخیش لذت می‌بری

می باری ای باران و می شویی زمین را

گفتم ای دوست، تو هَم گاه به یادم بودی؟

از من عبور ميکني و دم نميزني!

شبی نَبوده که من یادِ روی او نکنم

ای که نامت مظهر حِصنِ حَصیٖن
روضه ات کَهف الحَصین و قلب دین

اشک هایم را بخر زیرا جزء این دریای شور...

هیچی جز اسمت حسین
حالم و عوض نکرد

دل به دل راه ندارد که اگر داشت، دلت

نگفته‌ایم و ندانی که چیست در دل ما

به عکس‌های خودم خیره‌ام، کدام منم؟

دلتنگم و دلتنگ نبودی که بدانی چه کِشیدم

نبستم دل به مِهر دیگران اما ز کوی تو

آن قَدر از ندیدن تو غصه خورده‌ام

ز یاد بردنت ای آشنای من ، سخت است