یه وقتایی یه اتفاقایی میوفته ک تا ثانیه اخر دارم التماس امام رضا و خدا رو میکنم.. وقتی میبینم دقیقا همون چیزی شد که نباید میشد،میگم دیگ حتی خدا و بابا رضا ام ازم رو برگردوندن.. به سرم میزنه باهاشون قهر باشم،ازشون ناراحت باشم ولی باز به خودم میام میبینم د اخه مگه من تو زندگیم کیو دارم جز این اولاد و خاندان ؟:)) با این خانوادم ام قهر کنم دیگه کی به دادم برسه؟کی برام سنگ تموم بزاره و در هر شرایطی منو بشنوه؟ تا اینکه تو بدترین جاده خاکی همون لحظه یه جوری چراغ سبز بهم نشون میدن و معجزه میکنن که بیشتر از همیشه بهشون ایمان میارم و بخاطر افکارم پشیمون میشم.. :) دمتون گرم پناهِ فاطمه، ممنون که نزاشتین ذره و ثانیه ایی به بودنتون شک کنم :)🧡

از بچگی دوست داشتم از علایقم برای آدما بگم و راجبشون باهاشون صحبت کنم.. یکی از اون علاقه ها که از زمان فراگیری ادبیاتِ شیرین فارسی بود و یادگرفتن بابا آب داد،علاقه شدید من به نوشتن و نویسندگی و گفتن از اتفاقات روزمره بود.. حالا از این به بعد اینجا بیشتر نوشته هامو میبینید و میخونید :)🌱

شبی که مشهدمو امضا کردین :) دلتنگتونم شنوا ترینم

شفا... مشهد المقدس | ۱۳ فروردین ۱۴۰۳

-

و دلتنگی هایم را به تو میگویم :)

‏من رسماً هیچ سپر دفاعی به جز مسخره بازی برای مبارزه با بی حوصلگی، دلتنگی، و مشکلاتم ندارم.

این پیامو کسی داره برای شما ارسال میکنه که لحظاتی پیش در جاده ساری در ظلمااات شب گرگی زیبا با چشم هایی زیبا تر، دید که به سرعت نور در حال گریختن از ما بود🦦