‏می‌دونید؟ آدمیزاد باید بالاخره دلش به یه‌چیزی خوش باشه. باید یه نوری ببینه ته این تونل. ته این تاریکی. اگه نتونه یه روزنه‌ای پیدا کنه، قلبش نمیکشه. کم میاره. می‌افته. «انا حملنا الحزن اعواما، و ما طلع الصباح». ما غم را، سال‌ها، با خود کشیدیم. اما صبح نیامد.. -فاطمه کرمی-

خداجونم‌چی‌قايم‌كردی‌تودستات‌برامون؟

هزار سفر باید؛تا پخته شود خامی. پ.ن:و دوباره جاده !

پلاک ۱۶ (قم) توی اتوبان ها و شهر های غیر مذهبی در واقع حکم همون امر به معروف و جهاد در راه خدا رو داره🫠 قمی ها خوب متوجهن چی میگم ..

‌نباید یادت بره که هیچکس نمیتونه دری رو که خدا برای تو باز کرده، ببنده😉

مقصد کجا باشه که هم روح آروم بگیره هم جسم؟

چنان پیوسته ای در ما؛که پندارم خود مایی..

همینقدر کم مونده =)

یه اخیش به جهت رسیدن🥲

حالا بریم کجا؟