از قوی بودن خستم ، از تظاهر کردن به اینکه هیچ اتفاقی نیافتاده خستم ، از تنها مقابله کردن با مشکلات خستم ، از گریه های بی صدا خستم ، از ادامه دادن ِبدون توان خستم ، از کلمه تو فلانی تو فلانی خستم ، از قضاوت شدن خستم .
بعد چنگ میزنی به اولین امیدی که میبینی و دودستی میچسبی بهش و تلاش میکنی شرایط رو بسازی و بهتر کنی و اون نوری که از آینده میاد رو افقی برای رسیدن قرار بدی.