از قوی بودن خستم ، از تظاهر کردن به اینکه هیچ اتفاقی نیافتاده خستم ، از تنها مقابله کردن با مشکلات خستم ، از گریه های بی صدا خستم ، از ادامه دادن ِبدون توان خستم ، از کلمه تو فلانی تو فلانی خستم ، از قضاوت شدن خستم .
بعد چنگ میزنی به اولین امیدی که میبینی و دودستی میچسبی بهش و تلاش میکنی شرایط رو بسازی و بهتر کنی و اون نوری که از آینده میاد رو افقی برای رسیدن قرار بدی.
- من ؟
من از میان قفس هم جوانه خواهم زد ؛
و از ورای ِهبوطم ، طلوع خواهم کرد .
هزار دفعه اگر هم مرا زمین بزنند ،
هزار دفعه قوی تر ، شروع خواهم کرد و همچون رنگ آبی به زندگی رنگ میبخشم 💙