در آغاز هجده سالگی ام باید بگویم که باورم نمیشود هجده سال زندگی کرده ام و من آیا واقعا زندگی کرده ام؟ و من دِگر چقدر در این دنیای واهی نفس خواهم کشید؟ فلسفه روز تولد چیست؟ آیا باید خوشحال بود از آنکه یک سال را با تمام سختی هایش گذراندی و تجربه های فراوان کسب کردی؟ یا باید غمگین بود از اینکه یک سال پیر تر و فرسوده شده ایی و هرچه میگذرد رو به تمام شدن میروی؟ ما در آغازی متدد در پایان معلق مانده اییم؟ زندگی تکامل شادی و غم است؟ میخندیم در حالی که میگرییم؟ :) ای من! زادروزت‌مبارک! -به وقت ۱۹ آبان "

-

عشق لازمه اما کافی نیست،مثل پول‌.

سبز خواهم شد به احترام اشک ها:)

شربتی تلختر از زهر فراقت باید تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلي رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقيهِ ... (انشقاق/۶) _ من به دیدارت مُحتاجم ... می‌ بینَمت؟

-همچو رنگ خاکستر؛معلق،خنثی،آرام.

باور دارم خدا همیشه خوب است حتی اگر زندگانی بد باشد.

و ما مجبوریم که گمان کنیم مختاریم(:

و آنگاه که تنها شدی و در جست‌وجوی یک تکیه‌گاه بودی، بر من توکل نما . -نمل||۷۹

درون‌هاشرحه‌شرحه‌است‌ازدم‌وداغ‌جدایی ها..

این همه استخون داشتم چرا دلمو شکستی؟