🔸 لبیک 🔹 از دوشنبه که حضرت آقا، صحبت از جهاد روشنگری در فضای مجازی فرمودند، سرتاپای فضای مجازی پر شده از لبیک نیروهای انقلابی، و صحبت درباره اینکه حضرت آقا فرمان جهاد صادر کرده‌اند، و فرمایشات ایشان بارها در صفحات و کانال‌های مختلف انتشار داده‌می‌شود. این توجه نسبت به فرمایشات حضرت آقا بسیار خوب است، 🔹 اما سوال! ❓ چرا در موارد دیگری که حضرت آقا درباره فضای مجازی صحبت می‌کنند، جریان انقلابی فعال در فضای مجازی، خود را به نشنیدن می‌زند؟ ❓ چرا وقتی حضرت آقا بارها و با الفاظ مختلف، فضای مجازی کشور را فضای «ول» و «رها» خواندند، صدایی از این جریان بلند نشد؟ ❓ چرا مطالبات ایشان در زمینه مدیریت فضای مجازی، و چگونگی مواجهه کلان با این فضا، که بسیار بیشتر از مطالبات ایشان در خصوص فعالیت و کاربری مثبت در فضای مجازی است، توسط جریان انقلابی پیگیری نمی‌شود؟ ❓ آیا این مطالبات فقط متوجه مسئولان است، و جریان انقلابی هیچ نقشی در این زمینه ندارد؟ 🔹 واقعیت این است که نقل کردن صِرف یک دستور، مبنی بر فعالیت در فضای مجازی، می‌تواند هر نوع فعالیت ما در هر قالبی را توجیه کند، و در حقیقت، جریان انقلابی، عموماً با این دستور، نیاز به انجام کار جدیدی ندارد، و فقط آن را به عنوان یک توجیه بزرگ، ضمیمه فعالیت‌هایش می‌کند. 🔹 در حالی که پرداختن به همه دستورات حضرت آقا و منظومه نگاه ایشان به فضای مجازی، تکالیف و محدودیت‌هایی را بر نوع فعالیت ما در این فضا مترتب می‌کند، و فعالین انقلابی مجازی، عموماً ترجیح می‌دهند از این مسیر سخت و دشوار عبور نکنند، و به جای مانور دادن روی فرمایشات حضرت آقا درباره فضای مجازی، و پیگیری مطالبات ایشان، به مسائل اولویت‌دارتر! بپردازند. ✍ غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat #لبیک

بعضی بزرگواران، الان دارند دنبال یک #مبدأ خوب و خوش‌مسیر، برای واردات لوازم خانگی کره‌ای می‌گردند! ✍ غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat

🔸 ریاضت و شهادت چند نکته در باب جایگاه شهادت 🔹 در روزهای گذشته، نوشته‌ای از همسر یکی از شهدای مدافع حرم خبرساز شد و عده‌ای نیز بر مبنای آن، از برخی کج‌سلیقگی‌ها در معرفی شهدا گله کردند. 🔹 واقعیت این است که عموماً هنگام سخن گفتن از شهیدان، دو نوع نگاه مطرح می‌شود، و یا حداقل نوع طرح بحث به گونه‌ای است که مخاطب را به سمت یکی از این دو نگاه سوق می‌دهد، ▪️ نگاه اول شهدا را انسان‌هایی دست‌نیافتنی معرفی می‌کند، که عامل به تک‌تک مستحبات، و منزه از تمام مکروهات بوده‌اند، و در طول عمرشان هیچ خطایی از ایشان سر نزده‌است. نتیجه این نگاه، دورشدن شهدا، از دسترس نوجوانان و جوانان، و درنتیجه، ناامیدی ایشان از رشد معنوی و نزدیک شدن به مقام شهداست. ▪️ نگاه دوم مبتنی بر این است که شهیدان، غالباً اهل مستحبات و مکروهات نبوده، و‌ فقط آدم‌هایی مهربان و خانواده‌دوست بوده‌اند. نحله‌های افراطی این نگاه، بعضاً به مخاطب القا می‌کند که بخش قابل توجهی از شهدا حتی نسبتی با احکام و برخی واجبات شرعی هم نداشته‌اند، و وقتی شهدا چندان نسبتی با دین نداشته‌باشند، مسئله «سرباز وطن» مطرح می‌شود، و این که شهدا برای حفظ وطن رفتند، نه برای اسلام و انقلاب و امام. (در این رابطه قبلاً در #سرباز_وطن گفتیم) 🔹 هرچند نگاه اول عمدتا در دهه هفتاد رایج بود، و سال‌هاست که منسوخ شده، و شاید فقط در رسانه‌ای کوچک، یا به سلیقه شخصی بعضی خبرنگاران صداوسیما اعمال شده باشد، اما نگاه دوم به علت فراگیرشدن رویکرد روشنفکری در مذهبیون، و عرفی سازی شهید و شهادت، به شدت طرفدار دارد و پیگیری می‌شود. و اصلا در کشور انگار عده‌ای خود را موظف می‌دانند که هر از گاهی این نگاه را یادآوری کنند! اما لااقل در یکی دو دهه اخیر، آنچه ما در رسانه‌ها و حتی رسانه ملی دیده‌ایم، نگاه دوم بوده، و سعی در زمینی نشان دادن شهدا، و حتی بعضاً سریال‌هایی در تلویزیون پخش شده، که شهدا را آدم‌هایی عیاش، و اهل بگو و بخند با نامحرم در خلوت‌ها نشان داده‌اند، 👇👇👇

👆👆👆 🔹 اما برای مشخص شدن نگاه درست، باید به چند نکته توجه کرد؛ 1⃣ بدون شک، شهادت، یک مقام و درجه است، که به سادگی به هر کسی تعلق نمی‌گیرد. و برای رسیدن به آن باید مراحلی را طی کرد. و یک اتفاق نیست، که مثلا تیری بیاید و به طور اتفاقی به کسی بخورد، و او را شهید کند. 2⃣ حضور مستمر در فضاهای معنوی (مثل جبهه‌ها) می‌تواند فرآیند طی این مراحل را تسریع، و مسیرهای میان‌بری فراهم کند، اما اصل طی مسیر و مراحل را منتفی نمی‌کند. 3⃣ همیشه استثنائاتی وجود داشته‌اند که یک شبه ره صد ساله رفته‌اند، اما نمی‌توان به خاطر وجود استثنائات، یک اصل را زیر سوال برد، و به مخاطب اینگونه القا کرد که این هم راهی در کنار راه اصلی است. هرچند با بررسی موارد استثناء هم می‌توان به این نتیجه رسید که هرکدام از ایشان، در زندگی خود یک نقطه قوت معنوی، یا التزام ویژه به یک مکرمه‌ای از مکارم اخلاقی داشته‌اند، و بر پایه آن، این عنایت به ایشان صورت گرفته‌است. 4⃣ بعضاً اینگونه عنوان می‌شود که در جبهه‌ها همه جور آدم، از لات‌ها و اراذل هم داشته‌ایم که شهید شده‌اند. درست است!، اما آنها نیز برای نیل به شهادت، ابتدا در مدرسه جبهه ادب شده‌اند، و مراتب کمال را طی کرده‌اند، نه مثل تصویرسازی بعضی رسانه‌ها، که اینگونه افراد را تا لحظه شهادت، لات و بی‌ادب نشان می‌دهند. 5⃣ القای این مطلب، که بدون ریاضت نفس می‌توان شهید شد، خطرناک است! این مسئله افراد را به بی‌عملی و امید واهی، و دور شدن روز به روز از مسیر تعالی می‌کشاند، به این امید که هروقت بخواهم می‌توانم بلافاصله به نقطه اوج برسم، و فرصت برای بازگشت، زیاد است! 6⃣ اولین و موثرترین حرکت در مسیر تعالی، انجام واجبات و ترک محرمات است. اگر کسی بتواند این اصل را با موفقیت انجام دهد، و بر آن استمرار بورزد، اگر شهید هم نشود، به مقام شهادت رسیده‌است. کما اینکه حضرت آیت‌الله بهجت، و بسیاری عرفای دیگر، بارها بر آن تاکید داشته‌اند. 7⃣ موثرترین عامل در التزام و گرایش انسان به واجبات و ترک محرمات، استمرار و اصرار طولانی‌مدت، بر توجه به مستحبات و مکروهات است، متأسفانه جریانی در کشور وجود دارد که (عمدتاً ناخودآگاه) تمسک به مستحبات و التزام به ترک مکروهات را نوعی قشری‌گری و شرع‌زدگی معرفی می‌کند. اگر چنین بود، خداوند اسمی از مستحب و مکروه نمی‌آورد، و همه احکام در همین واجبات خلاصه می‌شد. کسی که با مستحبات و ترک مکروهات، روح خود را صیقل ندهد، ذائقه‌اش به سمت محرمات گرایش پیدا خواهدکرد، و دنیا به مرور، و با روزمرگی‌ها، او را به غفلت و خطا می‌کشاند، و از زشتی گناه در نظرش می‌کاهد. ▪️ همین نگاه (قشری خواندن تشرع) است که در حالت افراطی، به آنجا می‌رسد که می‌گوید «متشرع بودن مهم نیست، بلکه انسان بودن مهم است» در حالی که از اصلی‌ترین دلایل وضع احکام دین، و واجب و حرام و مستحب و مکروه، رسیدن به کمال انسانیت است، و بدون التزام به اینها هیچ کس نمی‌تواند انسانیت و صفات متعالی انسانی را در خود متبلور کند. و به کمال انسانی برسد. 8⃣ اینکه کسی بدون ریاضت نفس، به مقام شهادت و تعالی برسد، پذیرفتنی نیست، اما اینکه مثلا فلان شهید نماز شب نمی‌خوانده نیز این قاعده را نفی نمی‌کند، چرا که همه مستحبات هم در نماز شب خلاصه نمی‌شود! واضح است که کسی که از صبح تا شب، درگیر کار جهادی مخلصانه برای رضای خدا بوده‌است، عامل به مستحبات بوده، و نخواندن نماز شب، در اثر خستگی از انجام یک مستحبِ اولویت‌دارتر بوده‌است. ▪️ ذکر این نکته از آن جهت مهم است، که ممکن است امثال من قیاس به نفس کنند، که از صبح تا شب به دنبال دنیا هستم، و شب را تا دیروقت پای تلویزیون و فضای مجازی می‌گذرانم، و نماز صبحم را در اثر اینگونه دیر خوابیدن، به زور می‌خوانم، آن وقت خودم را اینگونه تسلی دهم که فلان شهید هم نماز شب نمی‌خوانده! و حتی بسیارند کسانی که شب را زود می‌خوابند، اما حالی برای مناجات سحر ندارند، چون با اعمال خود در طول روز، زمینه‌ای برای آن فراهم نکرده‌اند. 🔹 بنابر آنچه گفته شد، مسیر شهادت، یک مسیر دشوار و پر از مبارزه با نفس است، و انجام دستورات الهی بهترین راهنما برای گذشتن از این معبر است. به قول برخی بزرگانی که در جبهه حضور داشته‌اند، رساله‌های عملیه، پرخواننده‌ترین کتاب‌ها در جبهه‌ها بوده‌اند، و شهدا بیش از همه، اولاً به واجب و حرام، و ثانیاً به مستحب و مکروه توجه داشته‌اند. و البته شهدا غالباً این بصیرت را نیز داشته‌اند که «در شرایط ضیق توان و وقت»، از بین دو مستحب، مستحبِ با اولویتِ بالاتر را تشخیص دهند. غلامرضا گل‌صفتان @valaadiyat https://eitaa.com/joinchat/227606605Ce3e59521c4 #ریاضت_و_شهادت

در این دو مطلب سعی کردم، با توجه به نگاه‌هایی که این سال‌ها در خصوص جایگاه شهدا مطرح شده، آنچه لازم است را بیاورم. کمی طولانی است، ولی به عنوان یک بار برای همیشه، خالی از لطف نیست!