وی گوشی خود را برمی‌دارد و از توی رخت‌خواب توییت می‌زند: اینا همه‌ش آرشیوه بابا و سپس بقیه‌ی پیام‌رسان‌های خود را چک کرده و به دوستان مجازی‌اش امید می‌دهد: اینا دیگه شکوفه‌های بهار رو نمی‌بینن، خیال‌تون راحت و این داسِتان ادامه دارد...

بچه‌ها من خبر موثق دارم که همه‌ی این کسانی که بیرونن و کارمند هستن رو تهدید کردن و ازشون تعهد گرفتن که اگر نرن راهپیمایی حقوق‌هاشون قطع میشه

این کسی که لف داد فک کنم برعنداز بود

شایدم انقلابی بوده فک کرده من براندازم

ژحیف

شمام ببینین!

مدیونین فک کنین هدفی غیر این دارم که 'شمام ببینین!'

اون روز داشتم با بابام حرف می‌زدم سر بيکاری‌ها یه حرف خوبی زدن، اونم این‌که: جوونا به فکر یادگیری یه مهارت یا هنر نیستن نمی‌رن دنبال اینکه یه چیزی رو یاد بگیرن و از همون کسب درآمد کنن البته وی(پدرم) افزود: سخته ولی شدنیه، مگه ماها چطوری تونستیم؟ یه‌سری از جوونا میخوان یه شبه‌و چند روزه برسن به مقصد. خب معلومه نمیشه، زمان می‌خواد، سرمایه می‌خواد، مهارت می‌خواد و اینها نیاز به زمان و تلاش داره

و البته که تورم هس، می‌خواین همسر هم بِستونین و یه چیزای دیگه بنده و پدر منکر این مسائل نشدیم، ولی نشستن و غر زدن به جون این وضعیت کثیف‌و مستهجن نه همسر می‌ده به آدم، نه کار و آبرو و سرمایه وَخِز به زندگی‌ت برس

مردم ادیت می‌زنن غلط‌های تایپی‌شون رو درست کنن، من ادیت میزنم نقطه ویرگول بذارم اصن عالی

همه‌ی مشکلات آدم‌ها علم خودش را دارد، ولی عاملی ندارد