اون روز داشتم با بابام حرف می‌زدم سر بيکاری‌ها یه حرف خوبی زدن، اونم این‌که: جوونا به فکر یادگیری یه مهارت یا هنر نیستن نمی‌رن دنبال اینکه یه چیزی رو یاد بگیرن و از همون کسب درآمد کنن البته وی(پدرم) افزود: سخته ولی شدنیه، مگه ماها چطوری تونستیم؟ یه‌سری از جوونا میخوان یه شبه‌و چند روزه برسن به مقصد. خب معلومه نمیشه، زمان می‌خواد، سرمایه می‌خواد، مهارت می‌خواد و اینها نیاز به زمان و تلاش داره

و البته که تورم هس، می‌خواین همسر هم بِستونین و یه چیزای دیگه بنده و پدر منکر این مسائل نشدیم، ولی نشستن و غر زدن به جون این وضعیت کثیف‌و مستهجن نه همسر می‌ده به آدم، نه کار و آبرو و سرمایه وَخِز به زندگی‌ت برس

مردم ادیت می‌زنن غلط‌های تایپی‌شون رو درست کنن، من ادیت میزنم نقطه ویرگول بذارم اصن عالی

همه‌ی مشکلات آدم‌ها علم خودش را دارد، ولی عاملی ندارد

حرمش علاوه‌بر مرجع درماندگان، مرجع رهایی‌ها و آسودگی‌هاس باران در حرمش طور دیگریست..

خداشاهده من میرم حرم، همه رو دعا می‌کنم بعد موقع رفتن یادم میاد عه خودم موندم یاد حرف استاد پناهیان میوفتم با چنین مضمونی: میری حرم از مشکلاتت نگو، بگو اومدم خودتون‌و ببینم

البته یه موقع‌ها هم طوری دست به دامن امام‌رضا میشم که یکی باید بگه خودتو جمع کن آدم باش باباجان

اصن شما اینو بخون..

دعا کنیم و حمد شفا بخونین برا خانواده و خود یکی از ادامین

چه ساعت طلایی‌ای

عه راستی