مامان بَمیره... 💔 #کربلایی_مجید_رضا_نژاد #هیئت_علمدارحسین

زن اگر بنده خدا باشد، در برابر شوهرش اهل ناز هست، اهل اعتراض نیست. زن هم مثل مرد نیاز دارد؛ اما زنی که بنده خداست خُلقی بساز دارد. اگر دنبال ریشه صبوری یک زن میگردی، آن را در میان رشته های احساسی جستجو کن که خدا تار و پود وجود زن را از آنها بافته. رباب هم یک زن بود. حسین(ع) اصغرِ رباب را خرج خدا کرد. آیا کسی شنیده که رباب لب به اعتراض گشوده باشد؟ رباب تو مگر مادر نبودی؟ مادرها، مگر معدن عاطفه نیستند؟ پس چرا این قدر صبوری رباب؟!

. برخی از ما خوابمان، استراحتمان که بالا و پایین میشود، زبان در دهانمان مار میشود و نیش میزند؛ گلایه هایمان بالا میرود و روی سر همسرانمان فرود می آید. تو فرزند شیرخواره ات را به خواهر همسرت دادی و او با خنجری دریده برگشت. چرا گلایه نمیکنی؟ کمی لب به گلایه باز کن! شاید دلت اندگی آرام بگیرد. نکند گلایه ای نداری که سکوت کرده ای؟ یا شاید بغض شکوه هایت را فرو خورده ای! مگر عیبی دارد که زن گاهی هم به همسرش گلایه کند، بانو؟! چرا این قدر صبوری رباب؟!

. ما گاهی نام گلایه را "ناز کردن" میگذاریم. تو چرا از این نازها نکردی؟ حسین (ع)که خریدار خوبی بود برای نازهایت! گلایه ها گاهی نام دیگری پیدا میکنند : ((درد دل کردن)). نمی شد کمی با حسین(ع) یه درد دل کنی و گلایه هایت را به این بهانه به گوش همسرت برسانی؟! گاهی تکه ای جواهر می دهیم به همسرمان تا مرهمی بگذارد روی زخم زندگی؛ ولی بعداً آن جواهر میشود بهانه ای برای گلایه. بانو! همه جواهرات عالم، قیمت یک لبخند علی اصغرت نبود. چرا تو که آن جواهر نایابت را دادی گلایه نکردی؟ ما چه قدر با تو فاصله داریم؟ 📚کتاب در میان روضه هایت زندگی کردن خوش است.

وا می کند بر روی ما بن بست ها را باب الحوائج شد تا بگیرد دست ها را

حضرتِ باب الحوائج امام موسی کاظم به فَضل پسرِ یونس فرمود: این دعا رو زیاد بخون: اَللَّهُمَّ لاَ تَجْعَلنِی مِنَ الْمُعَارِینَ! خدایا من رو از اون هایی که ایمان شون موقت و عاریه ای هست قرار نده!

‏محمّد(ص) آمد تا عده‌ای زیر چکمه‌های تبعیض نژادی، جان ندهند! محمّد(ص) آمد ؛ تا زنان را از استعمار جنسی، به اوج مقامات بلند انسانی، و اثرگذاری در تاریخ، برساند. 📍امام زاده صالح تجریش

رحمة‌الواسعه را هدیه به زهرا دادند!

یا اباعبدالله، قصه عشق ما به شما رو در آسمان‌ها نوشتن، اون‌موقعی که ازمون پرسیدن اینه زندگیت، اینه خانواده‌ات، اینا سختی‌ها و راحتی‌ها هستن، می‌پذیری؟ می‌ری تو دل ماجرا؟ بعد هم گفتن اینم عشق و آبروی توئه، اینم داغ سرد نشدنی و آرزوی همیشگی توئه، قبوله؟ شایدم به عشق تو چشم روی بقیه‌اش بستیم. عید میلادت مبارک همه ماهایی که از دل‌تنگی گردن کج می‌کنیم و می‌گیم «من خانه خرابت شدم ای خانه‌ات آباد.» _یک روانشناس