من گرفتار شبم در پی ماه آمده‌ام سیب‌را دست تو دیدم به‌ گناه آمده‌ام

سیب دندان زده از دستِ تو افتاد زمین باغبانم کھ فقط محض نگاه آمده‌ام

چال اگر در دل آن صورت کنعانی هست بی‌برادر همه شب در پی چاه آمده‌ام

شب و گیسوی تو تا باز به هم پیوستند من به شب‌گردی این شهر سیاه آمده‌ام

این همه تند مرو شعر مرا خسته مکن من ك در هر غزلم سوی تو راه آمده‌ام

*

عزیزجانم ؛ وقت ژست گرفتن تو عکسات به‌حال دل ما هم فكر کن، گناه نکردیم كِ بی‌خوابی بکشیم .

به جز تو همه میدونن این مَرد واست میمیره .

دلم می‌خواد ازجزئیات صورتت‌ حرف‌بزنم‌ از خطِ‌باریک کنار لبت وقتی می‌خندی ، از چین روی پیشونیت وقتی اخم میکنی، از ابروهای پرپشت و گونه های سرخت ؛ امان از مژه های بلندو قوس لبات که زیباییِ محضه .. دلم می‌خواد از جزئیات صورتت حرف بزنم . اونجا که بی‌ وقفه می‌خندی و زمان کند میشه .

رنگ‌مویَش پَرکلاغی،چشم و ابرویِ سیاه می‌درخشَد در سیاه های دنیا مثلِ ، ماه ! من چگونه می‌توانم بی‌خیالی طِی کنم؟! تو فقط آن دلبری های نگاهش را نگاه

خانوادت قدر نعمتی که پیشِ اوناست رو میدونن یا بیام ببرمت؟!