معمولاً پشت صحنهی کپمینهای علیهِ "ضدِ" حجاب، توسط مردها صورت میگیره.
#آری
همیشه گرگها هستن که تظاهرات میکنن،
که گوسفندان باید آزاد باشند.
#همونتفکریکه
👈شعارشون آزادی بود!
👈دم از عیسی به دین خود، موسی به دین خود می زدند!
زن و مرد بیگناه و بی دفاع را ناجوانمردانه و در حال عبادت، به خاک و خون کشیدند تا ثابت کنند که منظورشون از آزادی، #بیدینی است.
استارتاپها و مدیرانشان حادثه غمانگیز فوت #مهسا_امینی که به مرگ طبیعی درگذشت را در اولین فرصت تسلیت گفتند، اما ۱۸ ساعت از حادثه تروریستی #شاهچراغ_شیراز گذشته و خون ۱۵ زن، مرد و کودک بیگناه به زمین ریخته اما هنوز در سکوت به سر میبرند!!
میگن: چرا دشمنان ملت ایران، تبلیغ بدحجابی و بی حجابی میکنن؟
#جواب
خب دشمن ما هستن. کار دشمن، دشمنی کردنه.
ما رو انواع تحریم دارو و غذا میکنن، بدترین دشمنیها رو انجام میدن،
معلومه که توی بدحجابی ،چیزی به نفع دشمن هست و به علیه "ضدّ" ایرانیها
✨﷽✨
🔴پرخوری
✍در نظام آفرینش ،«خوردن»، ابزاری برای قوّت پیداکردن برای زندگی و بندگی خدای متعال و به طور کلی یک وسیله است، نه آن که زندگی، ابزاری برای خوردن بوده و به عبارتی، زندگی وسیله باشد و خوردن هدف. یکی از راهنمایی های اسلام درباره خوردن، دوری نمودن از پُرخوری و روی آوردن به کم خوری است. پُرخوری از منظر احادیث، به شدت نکوهیده است.
آنچه از روایات معصومین (ع) به دست می آید این است که پرخوری یعنی خوردن و یا آشامیدن بیش از حدّ نیاز، و می توان این زیاده روی را با توجه به احادیث، این طور بیان کرد که انسان، طوری غذا خورده و یا نوشیدنی – اعم از آب و دیگر نوشیدنی ها - بیاشامد، که هم دارای کسالت جسمی شده و هم به راحتی نتواند نفس بکشد و به سختی و دشواری کاری و یا عبادتی را انجام دهد و چنین چیزی وقتی بر انسان عارض می شود که قبل از این که گرسنه شود، غذا خورده و وقتی شروع به خوردن و یا آشامیدن می نماید، تا آخرین مرحله این خوردن و آشامیدن را ادامه داده و شکم خود را پر نماید. در اصل، پرخوری را می توان از اثرات منفی و زیان هایش شناخت و تعریف کرد. پرخوری در منظر احادیث، تأثیرات منفی مانند کسالت در عبادت، ازبین بردن نورانیت دل، کم خواندن نماز و... را به دنبال دارد.
💠رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم:"از پر خوری بپرهیزید که دل را سخت و اعضای بدن را در اطاعت خدا تنبل می سازد و همت ها را از شنیدن پند و اندرز کر می کند".
📙بحارالانوار ج۱۷ ص ۱۸۷