یه زمانی‌ انقد بومی بودم میگفتم من بچه‌هامو قطعا شیراز به دنیا میارم خدایا من همینجا ازت طلب عفو میکنم بشوره ببره

یادمه رفته بودم حافظیه، یه پیرمرد پیرزن گفتن تو شبیه نوه مونی بزار عکستو بگیریم پ.ن : (خب مردک شبیه نوتم که هستم، برو عکس نوه‌تو بگیر) خلاصه ازم عکس گرفتن هنوز بعد ازین همه سال فکر میکنم اونا جاسوس بودن و من هنوز تحت نظرم

خلاصه اگه یهو غیب شدم بدونین تقصیر اون پیرمرد پیرزنس

بابا بعضیاتون همین کتاب خوندنم چون خیلی تو بورسه و لاکچریه اداشو درمیارین وگرنه شمارو چه به کتاب

قسمت سختش اینه که تو مسائل مهم و بزرگ نظرت با خانوادت یکی نیست، نه میتونی اونجا بمونی نه جایی برا رفتن داری

بعد از نماز صب یه نقطه‌ی عطفی داره خوابیدن، اگه اونو از دست بدی دیگه معلوم نیست کی خوابت ببره و کل روزت زهرماره .

چقدر چقدر چقدر چقدر

دره گوشی میگم، من از قیمه بدم میاد و هرسری نذری قیمه بوده، تا دره ظرفو باز کردم بدجوری خورده تو برجکم

تا کی قیمه

اگه بدن مام قابلیت ترمیم عضو داشت، مطمنا هزاران بار دستمو بریده بودم تا حال بدم از راه خون از بدنم خارج بشه

کاش میشد گِل ریخت توی گودی زیر چشما و پرشون کرد

لعنت به اون گرمایی که پیِ چشم آدمو ذوب میکنه