به حدی از درونگرایی رسیدم که رو کاغذم نمیتونم برون ریزی کنم هیچیه هیچی

ارتباطم با کاغذ و قلم اصلا خوب نیست

به حدی از درونگرایی رسیدم که حتی با خودمم نمیتونم ارتباط برقرار کنم

[ کاغذ؟ احساس نامنی میده ] وقتی پایِ کاغذ میاد وسط رسما مغزم هنگ میکنه و دچار فقدان کلمات میشه، فقط از ایده ها و شنیده های قبلیش استفاده میکنه و هیچ چیز جدیدی نمیتونه از خودش ابداع کنه، برعکس وقتی دارم تایپ میکنم این فقدان کلمات ازبین میره و پشت هم کلمات هجوم میارن تا جایی که حوصله انتخاب و گزینششون رو نداشته باشم و کلا دست بردارم .

به جهنم اسفل السافلین.

اعصاب نمیزارن برا ادم با این دخالتاشون

کاش مجازی احساسات داشت اشکای منو میدید دلش به حالم میسوخت زودتر کارمو راه مینداخت

من چرا باید جور نفهمی بعضیا رو بکشم و از بی درکیشون دق کنم

وسط بدبختیام یهو یکی پیام میده تو اصن به فکر من هستی؟ تاحالا یه بار اول تو به من پیام دادی؟

تنها جوابی که میتونم به همچین ادمایی بدم

صبح همگی بخیر به جز اونی که برا بیدار کردنت پتو رو از روت میکشه کنار

واقعا ناراحت میشم ازینکه نمیتونم هیچ خاطره ای باهات بسازم