جوریم که خودم نمیفهمم دارم با یه سری رفتارم با آدما ایجاد صمیمیت میکنم یهو میبینم ناخواسته دورم پر شده از یه کوه آدمی که هیچ وقت دنبال ارتباط باهاشون نبودم، من فقط سعی کردم گرم تحویل بگیرم

دنیا انقد عجیبه که من دیشب این موقع داشتم تو غم غرق میشدم و الان جوری خوشحالم که انگار نصف دنیا رو زدن به نامم.

نباید تنها افکت اسنپ چت که بهم میومد پاک میشد

کلی انرژی میزارم که به نقطه عطف برسم. دقیقا تا میرسم به نقطه عطف باید برم صفحه بعد

من وقتی میخوام کاملا جدی یکیو موعظه کنم :

هر چن وقت یه بار عضو چنتا کانال میشم و بعد ازشون لفت میدم انگار اون قسمت از مغزم که از کانالی خوشش میومد افتاده تو جوب

هیچ همراهی اندازه تنهایی نمیتونه ادمو همراهی کنه

چرا روحم تو یه سری خوابا میمونه

انقد درگیر بعضی خوابام میشم که حس میکنم واقعیت اصلی اونجاست و اینجا یه فیلم الکیه

وقتی بعد از کلی وقت گذاشتن، به اون چیزی که میخوام میرسم یادم میره که چرا دنبال همچین چیزی بودم انگار اون لحظه حس میکنم دیگه کاری باهاش ندارم یا شاید به اون ارزشمندی‌ای که فکر میکردم نبوده

وقتی فکر کردن بهت انقد منو خوب میکنه میتونی تصور کنی وقتایی که پیشتم چه حالیم؟

اوضاع یه جوری شده که دیگه فقط من و چن نفر دیگه تو این دنیا بی هنریم