چقد ناراحت کننده که اتاقم نمیفهمه چه مکان امنیه برام و چقد دوسش دارم

انقد ذهنم پراکندست که اگه بهم بگی چیشده میتونم لیتر لیتر برات اشک بریزم ولی نتونم یه جمله بندی درست از مشکلاتمو بهت بگم

به همسن و سالام نگاه میکنم که چجور تیپ میزنن، به خودشون میرسن، روتین پوستی، رژیم، باشگاه، کلاس جانبی خودمو میبینم که حتی حوصله ندارم خوب غذا بخورم و روز به روز دارم اب میشم از دختر بودن فقط جنسیتش به من رسیده

ازم نپرس چرا اینجوری ای؟ بخدا من خودم نمیدونم چرا اینجوریم، چم شده، چه بلایی سرم اومده که اینجوری شدم، از کی اینجوری شدم. ولم کن

اینهمه برونریزی بعد از یه سکوت طولانی طبیعیه؟

دلم میخواد تا ابد اینایی که میگن سلام و رحمت پیامشونو سین نزنم

اون قسمت از وجودم که میتونست زندگی اجتماعیو تحمل کنه از بین رفته، سوخته، پاک شده

چه ادمای عجیبی وجود دارن

خدایا تا اخر عمرم منو محتاج درد و دل کردن با بقیه نکن

از نگاه کردن توی اینه میترسم ازینکه اون ادم قبلی کجاست، و این من چیه که با قبلم تضاد صد در صدی داره من کیم واقعا؟

بهار کجا بود اینجا مستقیم از زمستون میره تو تابستون

به برونگرایی احتیاج دارم