از مهم ترین عواملی که ارتباطمو با اطرافیان قطع میکنم اینه که نمیتونم حال بد روحیشونو خوب کنم، اصلا دلداری دادن بلد نیستم و تو مباحث عاطفی یه فلج مادرزادم لذا نه وقت اونو تلف میکنم نه خودمو

در واقع خودم رو ازین حس سرشکستگی رها میکنم

چه مرگته خب بگیر بکپ دیگه مکالمه من با خودم حین پرسه زدن تو ایتا درحالی که سگم توش پر نمیزنه

به یه مرضی دچار شدم میشینم فک میکنم وقتی پیر شدم اول من میمیرم یا دوستم و تا چند مدت سرش اعصابمو به گند میکشم

درگیر یه پوچی عجیبی‌ام که سعی دارم از توش معنی پیدا کنم

‌ نباید چون یه نفر زود جواب پیاماتونو میده فکر کنید گوشیش همیشه دستشه!

احتمالا یه هویت جدید میتونه دوست داشتنی باشه

منو اینجوری نبین توام خیلی چیزارو داری از دست میدی

توهمِ بودنِ چیزی که وجود نداره اعصابمو خورد میکنه

تعلق خاطر داشتن به چی دقیقا؟

غالب اوقاتی که تو اجتماعم رو دارم با جمله‌ی ای کاش-کاش میشد سپری میکنم. واقعا گند میزنه به حالم و هیچ کس متوجه نمیشه دارم از چه دردی صحبت میکنم

حسی مثل از دست دادن چیزی که داشتیش و الان نه میدونی میخوایش یا نمیخوایش فقط میدونی نبودش آزارت میده