به یه مرضی دچار شدم میشینم فک میکنم وقتی پیر شدم اول من میمیرم یا دوستم و تا چند مدت سرش اعصابمو به گند میکشم

درگیر یه پوچی عجیبی‌ام که سعی دارم از توش معنی پیدا کنم

‌ نباید چون یه نفر زود جواب پیاماتونو میده فکر کنید گوشیش همیشه دستشه!

احتمالا یه هویت جدید میتونه دوست داشتنی باشه

منو اینجوری نبین توام خیلی چیزارو داری از دست میدی

توهمِ بودنِ چیزی که وجود نداره اعصابمو خورد میکنه

تعلق خاطر داشتن به چی دقیقا؟

غالب اوقاتی که تو اجتماعم رو دارم با جمله‌ی ای کاش-کاش میشد سپری میکنم. واقعا گند میزنه به حالم و هیچ کس متوجه نمیشه دارم از چه دردی صحبت میکنم

حسی مثل از دست دادن چیزی که داشتیش و الان نه میدونی میخوایش یا نمیخوایش فقط میدونی نبودش آزارت میده

دلم یه ارتباط میخواد که دقیقا از وسطش شروع شه بدون مقدمه و اشنایی برم پیوی طرف و از روزم بگم جوری که انگار صد ساله همو میشناسیم و در عین حال هیچی از هم ندونیم. همنقدر بی خبر، همنقدر نزدیک

پشه‌ها عوضی تر ازون چیزین که فکرشو میکردم به کف پامم رحم نکردن

یه وقتایی احتیاج دارم بقیه بکشن کنار تا خودم تصمیم بگیرم و انتخاب کنم مطمئنم عملکرد خودم بهتره و میتونم از پسش بر بیام