توهمِ بودنِ چیزی که وجود نداره اعصابمو خورد میکنه

تعلق خاطر داشتن به چی دقیقا؟

غالب اوقاتی که تو اجتماعم رو دارم با جمله‌ی ای کاش-کاش میشد سپری میکنم. واقعا گند میزنه به حالم و هیچ کس متوجه نمیشه دارم از چه دردی صحبت میکنم

حسی مثل از دست دادن چیزی که داشتیش و الان نه میدونی میخوایش یا نمیخوایش فقط میدونی نبودش آزارت میده

دلم یه ارتباط میخواد که دقیقا از وسطش شروع شه بدون مقدمه و اشنایی برم پیوی طرف و از روزم بگم جوری که انگار صد ساله همو میشناسیم و در عین حال هیچی از هم ندونیم. همنقدر بی خبر، همنقدر نزدیک

پشه‌ها عوضی تر ازون چیزین که فکرشو میکردم به کف پامم رحم نکردن

یه وقتایی احتیاج دارم بقیه بکشن کنار تا خودم تصمیم بگیرم و انتخاب کنم مطمئنم عملکرد خودم بهتره و میتونم از پسش بر بیام

من پیر شده‌ی پتانسیل های خرج نشده‌ام.

واهمه دارم بعد ازین همه صبر، جایی که نباید غیرارادی کاسه‌ی صبرم لبریز شه

اندر احوالات-

در حال حاضر هیچی اندازه تو حیاط نشستن حالمو خوب نمیکنه ولی خیلی از لذت‌ها تنهایی لطفی نداره و این گذینه‌م میره تو سطل آشغال

همین قضاوتای بیخود آدمو فلج میکنه نمیتونه هیچ کاری کنه