حس میکنم یه نفر هی دستشو تا ارنج میکنه تو ظرف 'حس ناکافی بودن' و بعد فرو میکنه تو حلق من

به یه انزوای اجتماعی عمیق احتیاج دارم تا بتونم برای خودم زندگی کنم

من خیلی ادمه ' حاضرم خودم له شم ولی طرف مقابلم ناراحت نشه ' ای هستم

و باز هم، از کثرتِ سخنانِ گفته نشده، نطق کور میشود

اعتماد به نفستونو از کجا میارید که تا یه پست تو کانال میذارم میاید پیوی و یه واکنش چرت براش نشون میدید؟ لنتیا من تا با طرف کار نداشته باشم پیویش نمیرم. با همین کارا حس ناامنی به ادم میدید نمیتونه یه تف بندازه تو کانال. بعد از قرنی تا دوکلام ادم میاد حرف بزنه یه خودشیرین پیدا میشه. بزرگ شید. ادم به عقلتون شک میکنه بخدا

وقتی به این فکر میکنم که انقدر تغییر کردم که نمیتونم مثل قبل براتون تو کانال مزه پرونی کنم دلم میگیره.

تبدیل شدم به ادمی که نسبت به خیلی چیزا نظری نداره.

موجودی که البوم خاطراتشو باز میکنه؛ صفحاتشو ورق میزنه و برای بار n ام تحلیلشون میکنه.

اونا هیچ وقت نمیفهمن من چرا سطح انرژیم انقد پایینه

تو برهه‌ ای از زندگیم به سر میبرم که نه میتونم دعوا کنم و بزنم زیر گریه، نه همه کا‌سه کوزه هارو بشکنم. لبخند میزنم و میرم شاید این رفتار منو بزرگ کنه ولی هیچی از سردرگمی درونم کم نمیکنه.

این تایم انقد سین جذاب و صمیمیه که حس میکنم بعد از نماز صبح تو حجره مسجد نشستیم دور هم داریم صحبت میکنیم

البته چون فقط من دارم صحبت میکنم شما تصور کنید من رفتم بالا منبر