اونا هیچ وقت نمیفهمن من چرا سطح انرژیم انقد پایینه

تو برهه‌ ای از زندگیم به سر میبرم که نه میتونم دعوا کنم و بزنم زیر گریه، نه همه کا‌سه کوزه هارو بشکنم. لبخند میزنم و میرم شاید این رفتار منو بزرگ کنه ولی هیچی از سردرگمی درونم کم نمیکنه.

این تایم انقد سین جذاب و صمیمیه که حس میکنم بعد از نماز صبح تو حجره مسجد نشستیم دور هم داریم صحبت میکنیم

البته چون فقط من دارم صحبت میکنم شما تصور کنید من رفتم بالا منبر

اساسا انسان ناراحتی هستم. ناراحت نه به معنای غمگینی؛ به معنای راحت نبودن.

نمیدانم صبرم را در کدام گوری گم کرده ام.

جوری درد دارم که انگار تو زمان صدر اسلام شکنجه‌م کردن.

به من نگو چرا ادم مفیدی نیستی. تابستون من رو تبدیل به ادمی میکنه که فقط میشینه تو اتاقش و به تک تک روزای ۹ ماهی که گذشت فکر میکنه و فکر میکنه و فکر میکنه.

من دنبال ادمی نمیگردم که درکم کنه؛ که بفهمتم؛ که بهم گوش بده؛ که باهام مهربون باشه؛ که دوستم داشته باشه؛ که بهم توجه کنه؛ من دنبال خودم میگردم؛ فقط خودم.

دیر اومدن با نیومدن هیچ فرقی نمیکنه بچه‌ها.

به جای صحبتای انگیزشی؛ منو ببر به روزایی که از شدت سرما دستام قرمز میشد. من خودم انگیزم تامین میشه.

من یه سندروم دارم به اسم حساس بودن به نوتیف. اینجوریه که ابن ملجم هم باشی زود پیامتو سین میزنم که اون نوتیف لعنتی جلوی چشمم نباشه. پس لطفا اگه مخاطبمی و اینو میخونی فکر نکن من کشته مرده صحبت باهاتم. من فقط انتی نوتیفم.