تا به سستی سپاه من نگاه انداختی
ارتشی از موی آشفته به راه انداختی
.
خواستم فرهاد باشم، تیشه دادی دستم و
آمدم
#یوسف شوم، من را به چاه انداختی
.
صبح شد تا سر ز بالین شبت برداشتی
شب شده چون بر سرت شال سیاه انداختی
.
سرپناهم چشم معصوم و صمیمی تو شد
تا نگاهی بر منِ بی سرپناه انداختی
.
گم شدم در تو همان روزی که تو پیدا شدی
سوزنی بودم که در انبار کاه انداختی
.
وقت رفتن شد گلی دادم به دستت بعد از آن
زود برگشتم نبینم بین راه انداختی
.
#مصطفی_نصیری
@mostafanasiripoem
