ـــــــــــــــ فرنی پخته‌ام؛ همه‌اش را با اشک و دلِ خون. پسرک چند روزیست هوس کرده. بهترین صبحانه‌اش است. کاش می‌توانستم باقی‌اش را کاسه کاسه کنم برای شما. برای شمایی که دنده‌هایتان از فرط گرسنگی زده بیرون. کاش داغ داغ دهانتان می‌گذاشتم. تا گرم شوید. تا گرم شویم. #غزه @zaatar

ــــــــــــــ ببار ای آسمون جای رقیه @zaatar

ـــــــــــــــ محمد: کاش بمیری همه اسباب‌بازی‌هات برای من بشه. حسین: بمیرم، اسباب‌بازی‌هام برای بچه‌م می‌شه. من:😳 حسین:🤣 محمد:😪 #پسرانه @zaatar

ــــــــــــــــ این روزا همش پریشونم، کربلا #اربعین @zaatar

ـــــــــــــــــ نشسته‌ام پشت میز و مشغول نوشتنم. کولر جواب نمی‌دهد. پنکه را گذاشته‌ام جفت میز. پیام‌های «جایتان خالی» و «ما هم رفتنی شدیم»، تمام نمی‌شود. دلم می‌خواست دل بکنم از همین پنکه لعنتی که حالم را جا می‌آورد. بروم مشایه. شُر شُر عرق بریزم؛ آن‌قدر که حس کنم دارم از پا درمی‌آیم. آن‌قدر که فشارم بیفتد و آبنباتی بگذارم توی دهان. بعد هادی بطری آب را خالی کند روی سرم. چشم‌هایم را ببندم و آب از بالای روسری شره کند روی صورتم. به زور یکی دو بطری آب هم به خوردم بدهد. بگوید آب بدنت کم شده. باید بیشتر بخوری. عسل و خاکشیر و آبلیمو را از زیپ جلوی کوله بیرون بکشد و شربتی درست کند. ببردم توی موکبی و بگوید تا عصر همین‌جا بمانیم. زیر کولر آبی دراز بکشم و تاول پاهام بسوزد. نخوابم و آدم‌های اطرافم را بپایم که هرکدام با یک زبان و یک لهجه خاص حرف می‌زنند. دختر کوچکی را ببینم که انگار بینایی‌اش کم است. گاهی خودش را روی زمین می‌کشد. موهایش بور است و به همه چیز خیره می‌شود. چیزی در نگاهش هست که نمی‌گذارد بخوابم. مریض است انگار. رفتارهایش را بنویسم در نوت گوشی. تا بعد. شاید توی یکی از داستان‌ها به کارم بیاید. بعد به دیوانگی خودم بخندم. و به اینکه تنها فرصت خواب را از دست داده‌ام. بعد یادم می‌آید که هنوز پشت میز نشسته‌ام و این‌‌ها تنها جزئی از خاطراتم هستند. باد پنکه توی صورتم می‌خورد. دارم می‌نویسم و هنوز تهرانم. دیگر حتی یک ذره هم امید ندارم به مشایه برسم. #اربعین @zaatar

ــــــــــــــــ امسال خادم حرم امیرالمؤمنین(ع) بود. لحظه به لحظه عکس می‌فرستاد و صوت می‌داد. می‌گفت جایت خیلی خالیست. نصف شب برگشته بود. می‌دانست قرار است ساعت چهار راه بیفتیم و برویم سمت دزفول. بهش گفته بودم زیارت که نصیبم نشد، می‌رویم سری بزنیم به مادر همسرم. سرظهر پیام داد که هنوز راه نیفتادی که؟ گفتم درحال جمع‌وجورم. نیم ساعت بعد اسنپ دم در خانه بود. تکه بیسکوئیت، تبرک سفره حضرت رقیه بود و شکلات، تبرکی از خادم عراقی در حرم. خدا نصیب همه‌تان بکند از این دوست‌ها. من با همان تکه بیسکوئیت اشک‌ها ریختم. #رفیق #اربعین @harfikhteh @zaatar

ـــــــــــــــ آخرین باری که این جاده را رفتیم، دم عید بود. همسرِ خواهرم هنوز زنده بود. محیا و محمدحسین هنوز بابا داشتند. روزی چندبار تلفنی حرف می‌زدیم. شب‌های احیا بود و حتم داشتم شفایش را می‌گیریم. شب ۲۳ رمضان بود. بعد از نماز صبح خوابیدیم. مامان ساعت ۱۱:۳۰صبح زنگ زد روی گوشی‌ام. از خواب پریدم و زل زدم به گوشی. اسم مامان را که دیدم مطمئن شدم خبری شده. جواب ندادم. پتو را کشیدم روی سرم. چشم دوختم به پرزهای پتو. اینجور وقت‌ها انگار می‌خواهم خودم را بزنم به آن راه. شاید هم می‌خواهم خودم را آماده کنم. نمی‌دانم. اصلا نمی‌دانم چه حسی‌ست که دستم را می‌بندد. انگار قفل می‌کنم. گوشی توی دستم مانده بود که مرضیه زنگ زد. نشستم روی تشک. به هادی گفتم به خدا که خبری شده. گفت جواب بده. جواب ندادم. قلبم محکم می‌کوبید. هادی گفت زنگ بزن. نمی‌خواستم اما زدم. چند ثانیه سکوت کردم. مرضیه هم هیچی نگفت. بعد به زبان آمد. گفت حالش خیلی بد بود و زد زیر گریه. بقیه، با صدای هق هقم از خواب بیدار شدند. نیم ساعت سر جا گریه کردم و بلند شدم به جمع کردن. تمام یک ساعتی که وسایلمان را جمع می‌کردم، محمد گریه می‌کرد. می‌خواست بماند پیش مادرجانش. پیش حانیه و محدثه. زبانِ هم را نمی‌فهمیدیم‌. نمی‌دانست باید برود پیش محمدحسین و سرش را گرم کند. به‌زور سوار ماشین شد. از وقتی نشستیم توی ماشین و حرکت کردیم سمت تهران، یک‌بند گریه کردم. تلفنی با زهرا گریه کردم. با آزاده گریه کردم. با فاطمه. با دوست زینب. با خود زینب. خواهرم. توی همین جاده. درست همین جاده که حالا انگار بوی مرگ می‌دهد؛ بوی بی‌‌پدری، بی‌همسری. پی‌نوشت: خاله همیشه می‌گوید خیلی غمگین می‌نویسی. زندگی همین‌هاست دیگر. این‌ها را ننویسم چه بنویسم؟ #جاده @zaatar

. ندارم آروم که اربعین شد خبر داری که عاشقت خونه‌نشین شد #اربعین @zaatar

ـــــــــــــــــــ رسول خدا (ص) فرمودند: «هر کس یک نیاز مؤمنی را روا سازد، خداوند حاجت‌های فراوان او را روا سازد که کمترین آن بهشت باشد.» ✨خانواده‌ای را می‌شناسم در کرمان. مادر، سرپرست خانواده است. بچه‌ها چهار و ده ساله‌اند و یتیم. چند روز است که صاحب‌خانه اثاثشان را از خانه بیرون ریخته و توی کوچه می‌خوابند. فقط توانسته‌اند ارزاق بهشان برسانند. برای رهن خانه به ۳۶ میلیون تومان نیاز داریم. هرچقدر زودتر این هزینه را جمع‌آوری کنیم، شب‌های کمتری را در کوچه سپری می‌کنند. می‌دانم به همت شما این مبلغ هم جمع می‌شود إن‌شاء‌الله. ☘️در صورت تمایل به مشارکت، مبالغ خود را تا ساعت ۲۴ فردا شب(چهارشنبه شب) به شماره کارت

5892101577542547

به نام زهرا عطارزاده واریز نمایید. نیازی به اطلاع رسانی در خصوص مبالغ واریز شده نیست. @zaatar

ـــــــــــــــ صدای شبکه نهال توی خانه می‌پیچید؛ سر سفرهٔ خدا درحال پخش بود. مشغول نماز مغرب شدم که حسین داد زد: «فاطمه سادات. فاطمه سادات.» ذهنم مشغول شد که چش شده این بچه. دو دستی زد توی سرش و گفت: «وای مامان. فاطمه سادات معروف شد.» گوش‌هایم را وسط قل هو الله تیز کردم. دختر و پسری درحال معرفی کتابی درباره عاشورا بودند. حسین، محمد را سفت بغل کرد و بالا برد. داشت دورش می‌داد. دوباره داد زد: «دوستِ مامان معروف شده. کتابشو دارن تو تلویزیون تبلیغ می‌کنن» :)) #خیمه_ماهتابی @chiiiiimeh @zaatar