هرچه از درد و بلا بر سر حیدر افتاد داد بیداد که یک روز به جعفر افتاد یا رب این شعله چرا ول کن این طایفه نیست؟! باز از خیمه گذشت و روی این در افتاد سجده اش خورد به هم بس که تکانش دادند سر سجاده ی خود با دل مضطر افتاد با عصا هم بدود باز زمین می افتد بی عصا رفت و به هر کوچه مکرر افتاد پس کجایند دراین واقعه شاگردانش؟ پیش چشمان همه حرمت منبر افتاد تا زمین خورد صدا زد ز جگر وا اُمّاه پشتِ در یاد زمین خوردن مادر افتاد مادرش خورد زمین، خورد زمین، خورد زمین جلوی چشم علی، فاطمه با سر افتاد فضه آمد کمکش ورنه مصیبت می‌شد فضه با دیدن او پهلوی کوثر افتاد گریه‌ی غربت زن قاتل شوهر باشد پس عجب نیست بگوییم که حیدر افتاد آخر روضه‌ی ما حرف حسین است حسین دشنه با حنجر خشکیده ی او در افتاد ولی الله به یک ضربه تنش برگشته گذر شمر به این ناحیه آخر افتاد کینه اش با دوسه تا ضربه به پایان نرسید آنقدر زد روی تل یکسره خواهر افتاد بانوک چکمه تنش این سو وآن سو می شد بانوک نیزه سرش این ور و آن ور افتاد آنکه درسجده فقط پای خدا می افتاد وقت قتل علی اکبر شد و بدتر افتاد

بنام نون و قلم دست من قلم دادی دم تو گرم که براین شکسته دم دادی زیاد از سر من بود هرچه کم دادی هرآنچه بود!به تو تا که رو زدم دادی به یمن منبر تو شیعه ام مسلمانم اگر رییس تویی جزو زیر دستانم کبوترم!شده ام باز هم هوایی تو رسیده ام بخدا من ز آشنایی تو حسینیم ز روایات کربلایی تو به سینه سنگ تو دارم منم فدایی تو کسی نبرده مرا تا خدا تو میبری ام خوشم که شیعه ای از شیعیان جعفریم برو به منبر و تصویری از غدیر بساز برای نشر ولای علی سفیر بساز هزار مجتهد از مردم فقیر بساز زراره یا که مفضل ابوبصیر بساز مقام مرجعیت بین عالمان داری تو نور جلد به جلد بحارالانواری ز یارب تو رسیده است فیض یا رب ما علی علی لب تو رسیده برلب ما گره به نام تو خورده ست کل مذهب ها به حکم تو شده گریه عیار مکتب ما شب است و برسر خاکت نشان نداری تو غریب مانده ای و روضه خوان نداری تو خبررسید که درست دوباره خلوت شد دوباره روزی آقای شهر غربت شد خدا کند که بمیرم به تو جسارت شد به پیش چشم همه با تو تند صحبت شد عصای دست تورا پا زدند و خندیدند تو زیر گریه زدی آمدند و خندیدند نبینم از در این خانه شعله دم بزند غریبه ای وسط خانه ات قدم بزند نماز نیمه شبت را کسی به هم بزند تورا زمین بزند حرف زشت هم بزند تو دست بسته ای و کوچه کوچه تنهایی بفکر شرم علی پیش روی زهرایی بزرگ طایفه را بی هوا زمین نزنید امام مفترض الطاعه را زمین نزنید کشان کشان جلوی بچه ها زمین نزدید مقابل همگان هرکجا زمین نزنید به هر طرف نکشیدش که دردسر دارد که داغ عمه خودرا براین جگر دارد چه عمه ای که گرفتار نیزه داران بود هلال یکشبه اش روی نیزه تابان بود میان آنهمه نامرد سخت حیران بود برای دیدن او کوفه راهبندان بود چه عاشقانه وفاداری اش محک میخورد و یک تنه عوض صد نفر کتک میخورد شاعر: سید پوریا هاشمی

📝«سخن دل با استاد ارجمند دکتر تقی زاده» ‌🌷🌷🌷🌷🌷🌷🌷 آمدید و حریرِ نورِ الهی را بر دلهایمان تابانیدید ☀️ وزلال نور از چشمه‌ی آیات و روایات حیاتبخش را به ما آموختید چگونه مدح کردن را جرعه جرعه بنوشیم و بنوشانیم ✨ سپاسگزاریم که برای پرواز در آسمان نگاه خدا، اوج گرفتن با قرآن واهل بیت علیه السلام را به ما آموختید از رهنمایی های شما استاد عزیزتشکر می کنم 🌹 وقدردان زحمات شما هستم دوستدار شماباباجانی

ممنونم امیرحسین جان 🧡 زنده باشید🙏❤️