❣#امام_زمان ❣ 🥀ای صاحب عزا، تو به این روضه های ما می آیی و بدون صدا گریه می کنی... 🥀«گاهی نجف، مدینه، گهی کربلا و گاه» در مشهد #امام_رضا گریه می کنی... 🥀حالا دوباره چشم تو را خون گرفته است با غصه های آل عبا گریه می کنی... #اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج

🔴 در زیارت وداع امام رضا علیه السلام میگیم: 🔹 إجْعَلونی مِنْ همّکم:منو بذارید جزو همّ (دغدغه) تون! 🔵 هر چی امام زمان رو جدی تر بگیری؛خاص تر میشی... 🎙 #استاد_شجاعی

﷽ رسم ايرانيها اينه که : وقتی می خوان كسي رو از عزا در بيارن، براش لباس می برن... خدايا بعد از 2ماه عزا... بر قامت #امام عصر، لباس #فرج و بر ما ، لباس #تقوا بپوشان  #الهی‌آمین

▪️حجت الاسلام کفیل ▫️موضوع: اگر امام زمان بیاید و دنیای مان را آباد نشد، چه می کنیم؟ #امام_زمان @chashmbe_rah

#نهم_ربیع_الاول #سالروز_آغاز_امامت_حضرت_ولیعصر_عج 💠 کلیپ کارشناس محور به مناسبت سالروز آغاز امامت حضرت ولیعصر(عج) 🔸 حجت الاسلام و المسلمین محمد صادق کفیل 🔹 کلیپ شماره ۱ @chashmbe_rah

🔴 درک ظهور و یار حضرت شدن 🔵 امام صادق علیه السلام فرمودند : 🌕 هر کس سوره اسراء را در هر شب جمعه بخواند نمی میرد تا آنکه زمان قائم آل محمد علیه السلام را درک کند و از یاران او بشود. 📚 ثواب الاعمال شیخ صدوق ص ۲۲۵

🔴 افزوده‌شدن بر علم امام در هر شب جمعه 🔹يكى از مجارى علوم ائمه علیهم‌السلام علمى است که هر شب جمعه به ايشان افاضه مى‌گردد: 🔺 عَنِ المُفَضَّل قَالَ: قَالَ لِي أَبُو عَبدِ اللَّه ذَاتَ يَوْمٍ وَ كَانَ لَا يُكَنِّينِي قَبلَ ذَلِك يَا أَبَا عَبد اللّه قَالَ قُلْتُ لَبَّيْك قَالَ إِنَّ لَنَا فِي كُلِّ لَيْلَة جُمُعَةٍ سُرُوراً قُلتُ زَادكَ اللَّهُ وَ مَا ذَاكَ قَالَ إِذَا كَانَ لَيْلَةُ الْجُمُعَة وَافَى رَسُولُ اللّهِ الْعَرْشَ وَ وَافَى الْأَئِمَّةُ مَعَهُ وَ وَافَيْنَا مَعَهُمْ فَلَا تُرَدُّ أَرْوَاحُنَا إِلَى أبْدَانِنَا إِلَّا بِعِلمٍ مُسْتَفَادٍ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَأَنْفَدْنَا. 🔹مفضل مى‌گويد: يك روز امام صادق عليه السلام به من فرمود: «به راستى براى ما در هر شب جمعه سُرورى است، گفتم: خدايت بر آن بيفزايد، بفرمائيد آن سُرور چيست‌؟ 🔹فرمود: چون شب شود رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله به عرش برآيد و ائمه هم با او برآيند و ما هم با آن‌ها برآئيم و روح ما به بدن ما برنگردد جز با علمى كه استفاده كرديم و اگر اين استمداد علمى نبود علم ما تمام مى‌شد.» 📚 الکافي، ج ۱، ص ۲۵۴