🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_269 و قال عليه‌السلام النَّاسُ‌ فِي الدُّنْيَا عَامِلاَنِ‌: عَامِلٌ‌ عَمِلَ‌ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا، قَدْ شَغَلَتْهُ‌ دُنْيَاهُ‌ عَنْ‌ آخِرَتِهِ‌، يَخْشَى عَلَى مَنْ‌ يَخْلُفُهُ‌ الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ‌ عَلَى نَفْسِهِ‌ فَيُفْني عُمُرَهُ‌ فِي مَنْفَعَةِ‌ غَيْرِهِ‌، وَ عَامِلٌ‌ عَمِلَ‌ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا، فَجَاءَهُ‌ الَّذِي لَهُ‌ مِنَ‌ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَل، فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ‌ مَعاً، وَ مَلَكَ‌ الدَّارَيْنِ‌ جَمِيعاً، فَأَصْبَحَ‌ وَجِيهاً عِنْدَ اللّهِ‌، لَا يَسْأَلُ‌ اللّهَ‌ حَاجَةً‌ فَيَمْنَعُهُ‌. امام عليه السلام فرمود: مردم در دنيا دو گروهند: گروهى تنها براى دنيا تلاش مى‌كنند و دنيايشان آنان را از آخرتشان بازداشته است. نسبت به بازماندگان خود از فقر وحشت دارند ولى از فقر خويش (براى جهان ديگر) خود را در امان مى‌دانند، ازاين‌رو عمر خود را در منافع ديگران فانى مى‌سازند (و دست خالى به آخرت مى‌روند). گروه ديگر براى آنچه بعد از دنياست تلاش مى‌كنند؛ سهم آنان بدون نياز به كار و كوشش فراوان از دنيا به آن‌ها مى‌رسد. چنين كسانى هر دو سود را برده‌اند و هر دو سرا را با هم مالك شده‌اند. آن‌ها در درگاه خدا آبرومندند و هرچه بخواهند خداوند از آن‌ها دريغ نمى‌دارد.

شرح و تفسير دنيا پرستان و آخرتْ‌ دوستان امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه تقسيم دوگانۀ آموزنده‌اى دربارۀ مردم دنيا دارد، مى‌فرمايد:«مردم در دنيا دو گروهند: گروهى تنها براى دنيا تلاش مى‌كنند و دنيايشان آنان را از آخرتشان باز داشته است»؛ (النَّاسُ‌ فِي الدُّنْيَا عَامِلاَنِ‌: عَامِلٌ‌ عَمِلَ‌ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا، قَدْ شَغَلَتْهُ‌ دُنْيَاهُ‌ عَنْ‌ آخِرَتِهِ‌) . سپس در ادامۀ اين توصيف مى‌فرمايد:«نسبت به بازماندگان خود از فقر وحشت دارند؛ ولى از فقر خويش (براى جهان ديگر) خود را در امان مى‌دانند، ازاين‌رو عمر خويش را در منافع ديگران فانى مى‌سازند (و دست خالى به آخرت مى‌روند)»؛ (يَخْشَى عَلَى مَنْ‌ يَخْلُفُهُ‌ الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ‌ عَلَى نَفْسِهِ‌ فَيُفْني عُمُرَهُ‌ فِي مَنْفَعَةِ‌ غَيْرِهِ‌) . به يقين چنين كسى انسان بسيار نادان و بى‌خبرى است كه پيوسته در دنيا دست و پا مى‌زند ثروتى براى فرزندانش بيندوزد و آيندۀ آن‌ها را تأمين كند تا فقر، گريبانشان را نگيرد؛ ولى خودش از دو جهت گرفتار فقر است: هم فقر دنيوى، به دليل اندوختن ثروت و مصرف نكردن آن و هم فقر اخروى، به علّت اين‌كه چيزى از آن را در راه خدا صرف نكرده تا به مقتضاى «ما عِنْدَكُمْ‌ يَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللّهِ‌ باقٍ‌» ١ براى آخرتش ذخيره‌اى باشد. عمر خويش را در اين راه فانى كرده و با محروميت دنيوى و دست خالى به سوى سراى ديگر رهسپار مى‌شود. زهى نادانى و بى‌عقلى! آن‌گاه امام عليه السلام به معرفى گروه دوم پرداخته مى‌فرمايد:«گروه ديگرى براى آنچه بعد از دنياست تلاش و كوشش مى‌كنند. سهم آن‌ها بدون نياز به كار و كوشش فراوان از دنيا به آن‌ها مى‌رسد»؛ (وَ عَامِلٌ‌ عَمِلَ‌ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا، فَجَاءَهُ‌ الَّذِي لَهُ‌ مِنَ‌ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَل) . در تفسير «بِغَيْرِ عَمَلٍ‌» ،شارحان نهج‌البلاغه دو احتمال داده‌اند؛ بعضى گفته‌اند: منظور بدون تلاش و كوشش بسيار است، زيرا زندگى ساده را مى‌توان بدون آن به دست آورد و عمل كردن براى تأمين اين مقدار زندگى، عمل براى دنيا به شمار نمى‌آيد ١ و برخى برآنند كه منظور اين است: بدون عمل مخصوص به دنيا يعنى آن‌ها در تلاش‌هايى كه براى دنيا دارند، آخرت را نيز در نظر گرفته و در واقع براى هر دو مى‌كوشند. ٢ آن‌گاه امام عليه السلام نتيجه‌گيرى كرده، مى‌افزايد:«چنين كسانى هر دو سود را برده‌اند و هر دو سرا را با هم مالك شده‌اند»؛ (فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ‌ مَعاً، وَ مَلَكَ‌ الدَّارَيْنِ‌ جَمِيعاً) . امام عليه السلام در پايان، پاداشى را كه نصيب اين‌ها مى‌شود و نتيجۀ مهمى را كه از كار خود مى‌گيرند اين‌گونه بيان مى‌كند:«آن‌ها در درگاه خدا آبرومندند و هرچه بخواهند خداوند از آن‌ها دريغ نمى‌دارد»؛ (فَأَصْبَحَ‌ وَجِيهاً عِنْدَ اللّهِ‌، لَا يَسْأَلُ‌ اللّهَ‌ حَاجَةً‌ فَيَمْنَعُهُ‌) . كلينى رحمه الله در حديثى از امام صادق عليه السلام از پدرش امام باقر عليه السلام نقل مى‌كند كه فرمود: «مَثَلُ‌ الْحَرِيصِ‌ عَلَى الدُّنْيَا كَمَثَلِ‌ دُودَةِ‌ الْقَزِّ كُلَّمَا ازْدَادَتْ‌ عَلَى نَفْسِهَا لَفّاً كَانَ‌ أَبْعَدَ لَهَا مِنَ‌ الْخُرُوجِ‌ حَتَّى تَمُوتَ‌ غَمّاً قَالَ‌ وَقَالَ‌ أَبُو عَبْدِاللَّهِ‌ عليه السلام كَانَ‌ فِيمَا وَعَظَ‍‌ بِهِ‌ لُقْمَانُ‌ ابْنَهُ‌ يَا بُنَيَّ‌ إِنَّ‌ النَّاسَ‌ قَدْ جَمَعُوا قَبْلَكَ‌ لِأَوْلادِهِمْ‌ فَلَمْ‌ يَبْقَ‌ مَا جَمَعُوا وَ لَمْ‌ يَبْقَ‌ مَنْ‌ جَمَعُوا لَهُ‌ وَ إِنَّمَا أَنْتَ‌ عَبْدٌ مُسْتَأْجَرٌ قَدْ أُمِرْتَ‌ بِعَمَلٍ‌ وَ وُعِدْتَ‌ عَلَيْهِ‌ أَجْراً فَأَوْفِ‌ عَمَلَكَ‌ وَ اسْتَوْفِ‌ أَجْرَكَ‌ وَ لا تَكُنْ‌ فِي هَذِهِ‌ الدُّنْيَا بِمَنْزِلَةِ‌ شَاةٍ‌ وَقَعَتْ‌ فِي زَرْعٍ‌ أَخْضَرَ فَأَكَلَتْ‌ حَتَّى سَمِنَتْ‌ فَكَانَ‌ حَتْفُهَا عِنْدَ سِمَنِهَا وَ لَكِنِ‌ اجْعَلِ‌ الدُّنْيَا بِمَنْزِلَةِ‌ قَنْطَرَةٍ‌ عَلَى نَهَرٍ جُزْتَ‌ عَلَيْهَا وَ تَرَكْتَهَا وَ لَمْ‌ تَرْجِعْ‌ إِلَيْهَا آخِرَ الدَّهْرِ...؛ حريص در دنيا مانند كرم ابريشم است كه هر قدر بر پيلۀ اطراف خود مى‌تند، او را از خارج دورتر مى‌سازد تا زمانى كه با غم و اندوه، جان مى‌دهد. سپس امام صادق عليه السلام بر اين گفتار پدرش چنين افزود: از جمله اندرزهاى لقمان به فرزندش اين بود: فرزندم! مردمى كه پيش از تو بودند براى فرزندانشان جمع كرده و اندوختند؛ ولى نه آنچه جمع كرده بودند باقى ماند و نه كسانى كه براى آن‌ها اندوخته بودند. تو تنها بنده‌اى هستى كه (از سوى خدا) اجير شده‌اى. دستور داده شده است كه اعمال انجام دهى و اجر و پاداشى براى آن وعده داده شده است، بنابراين عملت را انجام ده و پاداش و اجرت را به‌طور كامل دريافت دار و در اين دنيا همچون گوسفندى نباش كه در كشتزار سبزى واقع مى‌شود و آن‌قدر مى‌خورد و چاق مى‌شود كه مرگش به هنگام چاقى اوست.(زيرا در اين موقع صاحبش آن را ذب

ح مى‌كند) ولى دنيا را به منزلۀ پلى قرار ده كه بر نهرى كشيده شده؛ از آن پل بگذر و آن را رها كن و هرگز به سوى آن باز نگرد...». ١ نكته نه حرص در دنيا و نه تنبلى به يقين منظور امام عليه السلام از آنچه در اين كلام نورانى آمده اين نيست كه تلاش و سعى براى سامان بخشيدن به حدّ لازم براى زندگى دنيا كار نادرستى است، زيرا از آن در روايات اسلامى به عبادت و گاه به فريضه ياد شده است و يكى از مثال‌هايى كه براى كسب واجب مى‌زنند تلاش براى تأمين نيازمندى‌هاى همسر و فرزندان است. شاهد گفتار بالا آن است كه در حديث معروف و معتبرى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم: «الْكَادُّ عَلَى عِيَالِهِ‌ كَالْمُجَاهِدِ فِي سَبِيلِ‌ اللَّهِ‌؛ كسى كه براى تأمين زندگى عيال خود زحمت كشد مانند مجاهد در راه خداست». ١ در حديث معتبر ديگرى از امام على بن موسى‌الرضا عليهما السلام نكتۀ بالاتر از اين آمده است: «الَّذِي يَطْلُبُ‌ مِنْ‌ فَضْلِ‌ اللَّهِ‌ عَزَّوَجَلَّ‌ مَا يَكُفُّ‌ بِهِ‌ عِيَالَهُ‌ أَعْظَمُ‌ أَجْراً مِنَ‌ الْمُجَاهِدِ فِي سَبِيلِ‌ اللَّهِ‌ عَزَّوَجَلَّ‌ آن‌كس كه تلاش مى‌كند از فضل پروردگار مالى به دست آورد كه احتياج همسر و فرزندان را برطرف سازد پاداش او از مجاهد در راه خدا بالاتر است». ٢ آنچه مورد نكوهش امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه است دو چيز است: يكى حرص زدن و بيش از نياز جمع‌آورى كردن به‌گونه‌اى كه انسان را به‌كلى در دنيا غرق كند و از آخرت غافل سازد، و ديگرى، نخوردن و اندوختن، به نام تأمين آيندۀ فرزندان كه در واقع، آن هم نوعى سوءظن به لطف خداست، زيرا خداوند آيندۀ آن‌ها را نيز اگر اهل سعى و تلاش باشند تأمين مى‌كند. ضرورتى ندارد كه فرزندان، براى هميشه وابسته به پدران و مادران باشند و به صورت انگلى زندگى كنند. تجربه نشان داده در بسيارى از موارد فرزندان ثروتمندان كه ارث كلانى به دست آن‌ها مى‌رسد نه‌تنها قدر ثروت بى‌رنج را نمى‌دانند، بلكه افرادى عاطل و باطل خواهند بود. به عكس، بسيارى از فرزندان افراد فقير را سراغ داريم كه با جدّ و جهد و كوشش از صفر شروع كردند و به زندگى آبرومند و مستقل رسيدند. امثال اين حديث نيز فراوان است با اين‌كه مجاهدان در راه خدا از نظر قرآن و اسلام آن همه مقام و فضيلت دارند، اما چنين افرادى را كه مى‌خواهند آبرومند زندگى كنند و سربار اين و آن نباشند اين همه مدح و تمجيد كرده‌اند. نيز دربارۀ كسانى كه حرص بر دنيا آن‌ها را از آخرت غافل مى‌سازد در روايات معصومان عليهم السلام اشارات مهمى آمده است؛ از جمله در حديثى از اميرمؤمنان عليه السلام مى‌خوانيم كه وارد بازار بصره شد در حالى كه همه حريصانه مشغول خريد و فروش بودند و از ياد خدا غافل. امام عليه السلام آن‌ها را صدا زد و فرمود: «يَا عَبِيدَ الدُّنْيَا وَعُمَّالَ‌ أَهْلِهَا إِذَا كُنْتُمْ‌ بِالنَّهَارِ تَحْلِفُونَ‌ وَبِاللَّيْلِ‌ فِي فُرُشِكُمْ‌ تَنَامُونَ‌ وَفِي خِلالِ‌ ذَلِكَ‌ عَنِ‌ الْآخِرَةِ‌ تَغْفُلُونَ‌ فَمَتَى تُجَهِّزُونَ‌ الزَّادَ وَتُفَكِّرُونَ‌ فِي الْمَعَادِ؛ هنگامى كه شما در روز (براى به چنگ آوردن ثروت بيشتر) پيوسته سوگند ياد مى‌كنيد و شب در بستر خود مى‌خوابيد و در ميان اين دو از آخرت غافليد پس كى مى‌خواهيد زاد و توشۀ قيامت را فراهم سازيد و دربارۀ معاد بينديشيد؟». در اين ميان مردى عرض كرد: اى اميرمؤمنان! ما چاره‌اى جز طلب معاش نداريم. اگر نكنيم چه كنيم‌؟ اميرمؤمنان عليه السلام فرمود: «إِنَّ‌ طَلَبَ‌ الْمَعَاشِ‌ مِنْ‌ حِلِّهِ‌ لا يَشْغَلُ‌ عَنْ‌ عَمَلِ‌ الْآخِرَةِ‌؛ طلب معاش از طريق حلال هرگز انسان را از آخرت غافل نمى‌سازد». سپس امام عليه السلام بعد از بيان نكات ديگر در پايان حديث به اين آيات استشهاد فرمود: «فَأَمّا مَنْ‌ طَغى‌* وَ آثَرَ الْحَياةَ‌ الدُّنْيا* فَإِنَّ‌ الْجَحِيمَ‌ هِيَ‌ الْمَأْوى‌» ؛اما كسى كه طغيان كند و زندگى دنيا را مقدم بشمرد مأواى او دوزخ است».

صفحه گلدان من🌳🌳🌳🌳 با ما همراه باشید👇👇👇 @zandahlm1357

#گل_آویز💐 ✏این گل زیبا دارای ساقه بلند ،گل زیبا و آویزان به سمت پایین با پرچم های بلند است. ✏گل آن به رنگ قرمز و صورتی دیده می شود . ✏ شرایط نگهداری (فوشیا) یا گل آویزراحت است و می توانید با خیال راحت از آن در خانه نگهداری کنید. ✏آبیاری این گل باید زمانی انجام شود که خاک آن کاملا خشک شده باشد(حدودا هر 10_15روز یکبار) ✏نور زیاد و غیر مستقیم از نیازهای اساسی گل آویز است و پشت پنجره ی جنوبی جای خوبی برای آن است. 👈در صورت ضعیف شدن گل ها بهتر است که ماهی یکبار با کود مخصوص گیاهان گلدار تقویت شود.

💐گل بگونیا بگونیا به خاطر شکوفایی زیاد یکی از محبوب‌ترین گیاهان گلدار برای باغ‌ها، گلدان، سبدهای آویزان یا به عنوان گیاه آپارتمانی است. بگونیای معمولی نه تنها به دلیل داشتن گل‌های زیبا، بلکه به خاطر طرح و نقش‌های پیچیده روی برگ‌های آن نیز مورد توجه قرار می‌گیرد. گلدهی بگونیا از بهار تا پاییز است برخی از برجسته‌ترین انواع بگونیا دارای گل‌های بوته‌ای دوتایی هستند. انواع دیگر این نمونه از محبوب‌ ترین گل‌های دنیا نیز دارای گل‌هایی شبیه گل رز با گلبرگ‌های تاب خورده و رایحه‌ی دل‌انگیز هستند.  گل‌های قرمز و صورتی محبوب‌ترین رنگ‌های بگونیا هستند اما انواع بگونیای زرد و ارقام سفید رنگ آن نیز وجود دارد. نماد گل بگونیا: رنگ صورتی و قرمزنماد عشق و شوق و احساسات است. رنگ زرد، ثروت و رنگ سفید آن مناسب زمانی است که بخواهیم معصومیت کسی را به او یادآور شویم. #گل_بگونیا

صفحه سبک زندگی @zandahlm1357

در اين قسمت به عوامل موثر در سلب روزي و فقير شدن مي‌پردازيم كه عبارتند از: ۱-بي تقوايي (كسي كه از گناه لذت ببرد) رزق معمولي او كم مي‌شود. امام باقر عليه السلام مي‌فرمايند: براستي بنده اي كه نزديك گناه شود روزي از او كنار مي‌رود. ۲-ترك نماز و حتي سبك شمردن آن وَ مِن اَعرِضِ عن ذكري فاِنَّ لَهُ مَعيشَتاً ضنكاوَ نَحْشَرُهُ يَوم اَلْقيامَةِ اَعْمٰي. ۳-قطع رحم كردن. ۴-كثيف بودن جسم و لباس و منزل. ۵-خيانت در امانت كردن. ۶-لخت از بستر خواب براي قضاي حاجت به دستشويي برود. ۷-با حالت جنابت غذا بخورد. ۸-هنگام غذا خوردن دستش را نشويد. ۹-به خورده نان بي حرمتي كردن (در بعضي از روايات حرمت نان در حد حرمت پدر و مادر است) ۱۰-پوست سير و پياز را بسوزاند. ۱۱-به آستانه در بنشيند (اين صفت قوم يهود است كه بر در منزل مي‌نشستند) ۱۲-شب خانه را جارو كند و يا بطور كلي با لباس، خانه را جارو كند. خلاصه المکاسب📚 نويسنده: عباسعلي حقيقي زاده✍ https://eitaa.com/zandahlm1357

#صفحه #اتاق_مشاور @zandahlm1357

🔊 پاسخ استاد به سـوالـی با محوریت "#طغیانگری فرزند برابر والدین" 🔸پاسخ به سوالات مخاطبین 🔹قسمت: بیست‌ و سوم 🔸#پرسمـان_تربیتی #فـرزنـدان #طـغـیــــانـگـری #مدیریت_والدین