هنر آن است ڪه بمیرے پیش از آنڪه بمیرانندت و مبدا و منشا حیات آنانند ڪه چنین مرده‌اند... .......: @zandahlm1357

🎥 |‌ نظر رهبری درباره شخصیت میرزا کوچک خان جنگلی #میرزا_کوچک‌_خان

داستان کوتاه https://eitaa.com/zandahlm1357

💕إِذَا جَاءَ أَجَلُهُمْ لاَیستَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلاَ یسْتَقْدِمُونَ مهمترین اسراف،اسراف عمر است. ✍گویند مردی از گرسنگی رو به مرگ افتاده بود. شیطان برای او غذایی آورد، به شرط آنکه ایمانش را به او بفروشد. مرد پس از سیری از فروختن ایمان خود ابا کرد و گفت: آنچه در گرسنگی فروختم، موهوم و معدومی بیش نبود، چرا که : «آدم گرسنه دین و ایمان ندارد.» گرگ گرسنه چو یافت گوشت، نپرسد کاین شتر صالح است یا خرِ دجال 🖌#اموال‌و‌حکم‌‌دهخدا 🎙#دکتر‌قمشه‌ای ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‎‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌

خمول خدا به یکی از انبیائش وحی کرد که: اگر می‌خواهی فردا مرا در حظیرةالقدس ببینی، پس در دنیا غریب و تنها و محزون و وحشت زده باش؛ چون پرنده ای که تنها بر زمینی خالی پرواز می‌کند و از میوه درختان می‌خورد و شبانه به لانه می‌رود و شب پناهش می‌دهد و این پرنده جز با من انس ندارد و از مردم وحشت می‌کند. کشکول شیخ بهاء https://eitaa.com/zandahlm1357

صفحه من نهج البلاغه میخوانم https://eitaa.com/zandahlm1357

در ادامه....👇👇👇👇

🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_183 و قال عليه‌السلام مَا اخْتَلَفَتْ‌ دَعْوَتَانِ‌ إِلَّا كَانَتْ‌ إِحْدَاهُمَا ضَلَالَةً‌. امام عليه السلام فرمود: هيچ‌گاه دو دعوت متضاد وجود ندارد مگر اين‌كه يكى از آن دو ضلالت و گمراهى است.

شرح و تفسير ادّعاهاى متضاد اميرمؤمنان على عليه السلام در اين كلمۀ حكمت‌آميز خود به مطلبى اشاره مى‌كند كه ظاهراً واضح است؛ ولى با نهايت تأسف براى گروهى كاملا پيچيده شده است. مى‌فرمايد:«هيچ گاه دو دعوت مختلف و متضاد وجود ندارد مگر اين‌كه يكى از آن دو ضلالت و گمراهى است»؛ (مَا اخْتَلَفَتْ‌ دَعْوَتَانِ‌ إِلَّا كَانَتْ‌ إِحْدَاهُمَا ضَلَالَةً‌) . بعضى از شارحان نهج‌البلاغه مانند ابن ابى‌الحديد چون اين جمله را بر خلاف عقيدۀ خود در تصويب در فروع دين دانسته‌اند (شرح معناى تصويب خواهد آمد) آن را به مسئلۀ اختلاف در عقايد دينى تفسير كرده و گفته‌اند: دو عقيدۀ مختلف و متضاد دينى نمى‌تواند هر دو درست باشد؛ يكى از آن دو حق است و ديگرى باطل. در صورتى كه كلام امام عليه السلام عام است و هرگونه نظرات متضاد را شامل مى‌شود و گويا امام عليه السلام با اين گفتار حكيمانۀ خود مى‌خواهد عقيدۀ سخيف تصويب را ابطال كند. توضيح اين‌كه گروهى از اهل سنت معتقدند مجتهدانى كه اختلاف در آراء دارند؛ يكى فلان كار را حرام مى‌داند و ديگرى واجب يا يكى حرام مى‌شمرد و ديگرى حلال همگى بر حقند و عقيدۀ همه حكم الهى است نه حكم ظاهرى بلكه حكم واقعى. اين عقيده بر اثر اختلاف آراء شديدى كه ميان فقهاى آنها واقع شد ظهور كرد و متأسفانه آنان هدايت امامان اهل بيت را در اين امور نپذيرفتند و به اين گونه خطاها گرفتار شدند. از آن بدتر اين‌كه بعضى از آنها اختلاف در عقايد دينى اصول دين را هم هرچند متضاد باشد صحيح شمرده و حتى تصريح كرده‌اند كه قرآن هم مطالب متضاد و متناقضى گفته و همۀ آنها صحيح است. مرحوم علامۀ شوشترى از ابن قتيبة در كتاب مختلف الحديث نقل مى‌كند كه عبيد الله بن حسن، از متكلمان اهل سنت كه مدتى قاضى بصره بود نظر داشت كه قرآن دلالت بر اختلاف دارد؛ آن كس كه معتقد به آزادى اراده است صحيح مى‌گويد و مطابق بعضى از آيات قرآن است و آن كس كه معتقد به جبر است او هم صحيح مى‌گويد و موافق بعضى از آيات قرآن است، پس همۀ آنها درست مى‌گويند! روزى از او سؤال شد كه دربارۀ معتقدان به جبر و اختيار چه مى‌گويى‌؟ گفت: هر دو گروه صحيح مى‌گويند. گروهى خدا را بزرگ شمرده و گروهى او را منزه دانسته‌اند.(گروه اول اشاره به جبرى‌هاست كه همه چيز را فعل الله مى‌دانند و گروه دوم اشاره به اختيارى‌ها كه مى‌گويند عدالت خدا ايجاب مى‌كند افراد را مجبور به كارى نسازد و بعد مؤاخذه كند). نامبرده از اين هم فراتر رفته و مى‌گويد اگر كسى زناكار را مؤمن بداند صحيح گفته و اگر كافر بداند او هم صحيح گفته و سخنان ناموزون و ابلهانۀ ديگرى از اين قبيل. ١ بدين ترتيب او قرآن و اسلام را دينى غير منطقى و دور از عقل و خرد معرفى كرده كه هيچ عاقل آزادانديشى حاضر نمى‌شود آن را بپذيرد. امامان اهل بيت عليهم السلام در بيانات مختلفى اين‌گونه عقايد خرافى را نفى مى‌كنند و اسلام را به شكل خردمندانه و مقبول عقلا كه هماهنگ با آيات عقلانى قرآن است معرفى مى‌نمايند. در خطبۀ هجدهم سخنان بسيار كوبنده و شفافى در نفى عقيدۀ تصويب در جلد اول از همين كتاب گذشت كه امام عليه السلام چگونه با بيان بسيار منطقى و روشن‌گر اين‌گونه عقايد را نفى و ابطال مى‌كند و ساحت اسلام و قرآن را مبرا مى‌شمرد. ساير امامان اهل بيت عليهم السلام نيز همين معنا را در سخنان نورانى‌اشان دنبال كرده و با صراحت گفته‌اند: هميشه حق يكى است و آنچه در نقطۀ مقابل آن باشد باطل است و همه با هم بايد بكوشند و حق را پيدا كنند. آرى اگر كسى تلاش و كوشش كافى براى رسيدن به حق چه در اصول دين و چه در فروع دين انجام دهد و راه خطا را بپيمايد در نزد خدا معذور خواهد بود. نه اين‌كه آنچه را به آن رسيده حق و عين واقعيت است، بلكه به مقتضاى «لا يُكَلِّفُ‌ اللّهُ‌ نَفْساً إِلاّ وُسْعَها» ١ بيش از اين توان نداشته و تكليفى متوجه او نيست وگرنه حق باطل مى‌شود و نه باطل حق. مصيبت بزرگ نسبت دادن تناقض‌گويى به قرآن مجيد است كه واقعاً گفتار بى‌شرمانه‌اى است و نمونۀ آن در كلام عبيدالله بن حسن متكلم گذشت. قرآن مجيد با صراحت مى‌فرمايد: «أَ فَلا يَتَدَبَّرُونَ‌ الْقُرْآنَ‌ وَ لَوْ كانَ‌ مِنْ‌ عِنْدِ غَيْرِ اللّهِ‌ لَوَجَدُوا فِيهِ‌ اخْتِلافاً كَثِيراً» ؛آيا دربارۀ قرآن نمى‌انديشيد اگر از سوى غير خدا بود اختلاف فراوانى در آن مى‌يافتيد». اصولاً نبودن اختلاف در كتابى كه حدود بيست و سه سال از سوى خدا در مورد حوادث تلخ و شيرين و سخت و آسان نازل شده يكى از دلايل اعجاز قرآن است. در جاى ديگر بعد از بيان احكام ده‌گانۀ معروف مى‌فرمايد: «وَ أَنَّ‌ هذا صِراطِي مُسْتَقِيماً فَاتَّبِعُوهُ‌ وَ لا تَتَّبِعُوا السُّبُلَ‌ فَتَفَرَّقَ‌ بِكُمْ‌ عَنْ‌ سَبِيلِهِ‌ ذلِكُمْ‌ وَصّاكُمْ‌ بِهِ‌ لَعَلَّكُمْ‌ تَتَّقُونَ‌» ؛اين راه مستقيم من است از آن پيروى كنيد و از راه‌هاى پراكنده (و انحرافى) پيروى نكنيد كه شما را از راه او دور مى‌سازد؛ اي