eitaa logo
بصیرت و تشکیلات اسلامی
496 دنبال‌کننده
425 عکس
741 ویدیو
126 فایل
ارائه محتوای تشکیلاتی و مباحث مهدوی... 🏷🏷🏷🏷🏷 #امام_زمان (ارواحنافداه) #تشکیلات_اسلامی #تربیت_اسلامی سایت رسمی: 🌐 ziaossalehin.ir #️⃣ کانال و صفحه ویراستی: @ziaossalehin @sardabir313
مشاهده در ایتا
دانلود
🚨 : حب ذات، نعمت الهی 🔻 خداوند متعال مواهب و نعمات بسیاری بر انسان ارزانی داشته است که بشر، گاه در برابر برخی از آن‌ها غفلت نموده و به‌آسانی از کنار این مواهب الهی می‌گذرد؛ استعدادهایی که بکارگیری هرکدام تغییراتی شگرف را در حیات و سبک زندگی انسان ایجاد می‌کند که ای بسا بهره‌گیری از آن‌ها موجب سعادت و اقبال و غفلت از آن‌ها موجب شقاوت و ادبار می‌شود و این یادآور کلام نورانی امام صادق علیه‌السلام است که فرمودند: «كَم مِن مُنعَمٍ علَيهِ و هُو لا يَعلَمُ» بسا كسى كه نعمتى به او ارزانى شده است و خودش نمى‌داند. 🔹 هر یک از این نعمات الهی اگر به درستی شناخته شود و در راهی که بایسته و شایسته است بکارگرفته شود یقیناً اثرگذار در زندگی انسان خواهند بود و این شکر نعمت، گاه به شکر لسانی محقق می‌شود و گاه به شکر عملی. 🔹 یکی از این نعمات الهی حب ذات است. حبّ ذات از مهم‌ترین گرایش‌های وجودی انسان است که موجب بقاء و کمال او می‌شود. لذا بعنوان یک گرایش اساسی، در وجود انسان و بقاء و کمال او اثرگذار است. انسان چون خویشتن را دوست دارد، کمال خویش را نیز خواهان است. بنابراین، کمال طلبی انسان که اصل فطرت او را شکل می‌دهد بر حبّ ذات بنا شده است. خداوند از همین اصل استفاده کرده است و ذات انسان را توسعه داده و به‌جای آن که بگوید حبّ ذات یا «خودخواهی» مطلقاً مذموم است، اصل آن را تأیید نموده و آن را از مَنِ دانی و محدود به خواسته‌های حیوانی، به مَنِ متعالی انسانی توسعه داده است. 🔹 خود عالی انسان در مرتبه روح الهی انسان است و در مقابل و در تزاحم با دیگران نیست. این من توسعه‌یافته انسانی، شامل جمع است و این خودخواهی، عین دیگرخواهی است و خودخواهی مذموم نیست. خداوند به انسان این معنا را تکویناً و تشریعاً القا می‌کند که تو فقط این بدن نیستی و حقیقت عالی‌تری در مرتبه روحانی داری و آن خود عالی تو دیگر در مقابل دیگران و در تضاد و تنافر افراد دیگر نیست. تو حقیقتی داری بسیار وسیع‌تر از این بدن و روابط حاکم بر آن، حقیقت وجود تو حقیقتی دارای سعهٔ وجودی و شمول است. اگر انسان به این حقیقت توجّه کند آنگاه درک خواهد نمود که خانواده و دوستانش و تمام مؤمنینی که با آنها روابط ولایی دارد نیز می‌توانند شئون وجودی او باشند. 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir
🚨 توهّم کار فرهنگی 🔻 یکی از اصلی‌ترین مشکلات و معضلات در حوزه کار فرهنگی از نظر بنده، این است که فعالین یا مسئولین فرهنگی به‌جای انجام حقیقی یک کار فرهنگی، توهم می‌زنند که دارند کار فرهنگی می‌کنند!... اوضاع کسی که توهم یک کاری را می‌زند خیلی وخیم‌تر است نسبت به کسی که اصلاً آن کار را انجام نمی‌دهد! 🔹 فعالین و مسئولین ما با این توهم، متوجه نیستند که چقدر راحت دارند ظرفیت‌های فرهنگی کشور را نادیده می‌گیرند و به فنا می‌دهند و در عین حال بودجه کار فرهنگی را به هدر می‌دهند و انرژی و وقت زیردست‌هایشان را تلف می‌کنند و به دشمن فرصت پیشروی می‌دهند... و از همهٔ اینها گذشته، به خودشان مغرور می‌شوند که دارند در عرصه جنگ نرم، سربازی و افسری می‌کنند!! خب این خیلی بد است... دشمن دارد حساب شده کار می‌کند، آن‌وقت ما توهم زدیم که داریم جهاد فرهنگی می‌کنیم! 🔹 طرف در فلان شبکه اجتماعی از هر دو تا پستش، یکی‌اش عکس حضرت آقا را می‌گذارد و در کنارش با جملات مختلف قربان صدقهٔ رهبرش می‌رود و این‌جوری اعلام فدایی بودن رهبر را می‌کند! و جالب است که وقتی چهارتا نادان می‌آیند زیر این عکس‌ها فحش یا انتقادی می‌نویسند، تندتند می‌رود جواب همه‌شان را می‌دهد (معمولاً این جواب‌ها حالت رجز دارد نه روشنگری) و به چهارتا از دوستای حزب‌اللهی‌اش هم می‌گوید بیایید کمک کنید به فحاشی‌ها (صرفاً فحاشی نه شبهه!) جواب بدهیم تا فکر نکنند ما کم هستیم! و این را قطعاً از مصادیق سرباز و فدایی رهبر بودن می‌داند... 🔹 یا اینکه طرف فقط در فضای مجازی کار فرهنگی و تربیتی می‌کند و غافل از دنیای واقعی است... 🔹 طرف می‌خواهد در تشکّل یا مجموعه کار فرهنگی کند، می‌نشیند با هم‌گروهی‌هایش، می‌گوید خب چکار کنیم این دفعه؟! یکی پیشنهاد می‌دهد مثلاً یک اردو برگزار کنیم!!! به همین سرعتی! به همین از قبل کارشناسی شدگی!! موافقت می‌شود می‌روند یک بودجهٔ کلان می‌گیرند مثلاً برای اردوی مشهد!! برای بهتر شدن کار فرهنگی‌شان هم ناهار و شام‌های اردو را مجلل‌تر و پربارتر می‌کنند!! در نهایت هم به خودشان می‌بالند که دارند برای امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) کار فرهنگی می‌کنند!! دفعهٔ بعد طرف می‌آید پیشنهاد می‌دهد، خب این‌بار چکار کنیم؟! یکی می‌گوید اردو... می‌گوید نه اردو برگزار کردیم، یک چیز دیگر باشد!! و بعد همانجا به‌یک‌باره تصمیم می‌گیرند مثلاً نمایشگاه باشد!! دقیقاً مثل مادری که از اعضای خانواده می‌پرسد، دیروز قرمه‌سبزی خوردیم، خب امروز چی بخوریم؟!! 🔹 این توهمات را بخواهم نام ببرم و مثال بزنم، لیستش به صدها عدد می‌رسد؛ توهمات رایجی که هرازچندگاهی در دانشگاه و مسجد محل و مدرسه و صدا و سیما و فلان سازمان و تشکل و گروه فرهنگی شاهد هستیم. 🔹 به نظر می‌رسد یک فعال یا مسئول فرهنگی باید دید جامع و درستی از این توهمات داشته باشد تا بتواند دچارشان نشود. 🔺 به نظر شما معیار شناخت و برطرف کردن این توهمات چیست؟؟! ✍️ م.انصاری 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir
🚨 عدم تجهیز 🔻 در پست قبل اولین ایراد فعالان فرهنگی رو فعالین و مسئولین فرهنگی برشمردم که موجب می شه اصلاً از بیخ مسیر کار فرهنگی رو اشتباه بریم. در این یادداشت می خوام مستقیماً به ایراد دوم یعنی «عدم تجهیز» یک فعال یا مسئول فرهنگی اشاره کنم و بگم یکی دیگه از بزرگترین ایرادهای یک فعال و مسئول عرصه فرهنگی، ضعف در دانش و کار علمیه. عدم تجهیز به دانش، تفکر و قدرت تحلیل یک فعال فرهنگی باید قبل از هر چیز یک تحلیلگر قوی باشه و لازمه ی تحلیلگری هم قطعاً داشتن اطلاعات کافی، مهم و به روزه. 🔹 ماها می خواییم بدون مطالعه، بدون ، بدون ، بدون و بدون کارِ کارشناسی شده، کار فرهنگی انجام بدیم و عجیبه که با اعتماد به نفس مسئولیت یک کار فرهنگی رو هم بر عهده می گیریم و از این رو، انجام یک کار فرهنگی رو ساده و سبک می پنداریم. در حالی که همونطور که یه پروژه ی علمی سخت و نفسگیر و مستلزم مطالعات گوناگون و بررسی های دقیق علمی و کارشناسی شده است، یه پروژه ی فرهنگی هم باید همینطور باشه... وگرنه میشیم مث یک شخصی که صرفاً از روی دغدغه و غیرت ملی، بره فرماندهی یک عملیات نظامی رو در زمان جنگ برعهده بگیره ولی نه فنون نظامی رو بلد باشه و نه هیچ تسلیحاتی داشته باشه که به رزمنده های تحت امرش بده! دشمن داره با تانک و نفربر و هواپیما و انواع سلاح های سنگین و سبک و با جدیدترین روش های علمی و فنون نظامی به ما حمله می کنه ولی ما حتی یه نارنجک ساده هم نداریم که گردان تحت امرمون رو باهاش تجهیز کنیم و بفرستیم برای انجام عملیات و اصلاً شیوه های انجام عملیات و فنون استراتژیکی رو بلد نیستیم و اصلاً آموزش ندیدیم و به فنونش آشنا نیستیم... آیا عملیات کردن بدون آگاهی به فنون نظامی و با دست خالی که منجر به کلی تلفات از رزمنده های مومن ما بشه، منطقیه؟! اون وقت چرا یک فعال فرهنگی ما، به دید جهاد و یک عملیات جنگی به موضوع کار فرهنگی نگاه نمی کنه؟! 📌 یادداشت قبلی مربوط به این مبحث: م.انصاری 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir
🚨 یادداشت توهم کار فرهنگی(۲) 🔻 امروزه در بین فعالان فرهنگی متأسفانه می بینیم که ساعتها وقت روزانۀ خودشون رو میذارن پای وبگردی و شبکه های اجتماعی و به خیال خودشون دارن تو این شبکه ها کار فرهنگی میکنن و یا توهّم میزنن که با خوندن همۀ اخبار صحیح و غیرصحیح و مطالب موثق و غیرموثق رد و بدل شده در گروههای مختلف مجازی، داره به علمشون اضافه میشه و تازه به خودشون مغرور هم میشن که با این وقتی که در فضای مجازی و بخصوص این شبکه های اجتماعی عامی میذارن، دائماً به روز هستند و اوضاع جامعه کاملاً دستشونه و به تمام مشکلات اشراف دارن! قربة الی الله!! 🔸 در حالی که بعضی از همین فعالین فرهنگی رو پای چهار تا از شبهات محکم دشمن علیه دین یا نظام اسلامی یا فرهنگ ایرانی اسلامی ما قرار بدی، می بینی که نمی تونن پاسخ بدن!! بنابراین به نظر می رسه از اوجب واجبات برای یک فعال عرصه فرهنگی اینه که وقت معینی رو روزانه اختصاص بده به مطالعات عمیق و جامع... بشینه کتاب بخونه... کتابهای مهم... کتابهای تحلیلیِ قوی... کتابهای تاریخی و اجتماعی و دینی... 🔹 یک فعال فرهنگی قبل از این که اصلاً دست به کاری بزنه در حوزۀ فرهنگ، باید لااقل یه دور تاریخ اسلام خونده باشه، باید به اصول و عقاید بنیادین دین اسلام اشراف داشته باشه، تا حد زیادی با آیات قرآن و کتابهای بنیادین شیعه مثل نهج البلاغه و صحیفه سجادیه و ادعیه مهم شیعه آشنایی داشته باشه، باید مطالعات آماری و روانشناختی مخصوص جامعه هدف خودش رو داشته باشه (مثلاً اگه قراره جامعه هدفش، دانش آموزان دبیرستانی در فلان شهر باشه، باید بره کمی در مورد رفتارها و علایق و سلایق و خصوصیات روانی نوجوانان و فرهنگ بومیِ اون منطقه مطالعه کنه)، باید با شبهات مطرح شده در فضای اون جامعه هدف آشنایی داشته باشه، باید به موضوعات روز در اون زمینه مدنظرش، اشراف داشته باشه، باید با آسیبهای رایج در زمینه کاری خودش آشنا باشه، و در کنار همۀ اینها، باید بشینه فکر کنه، راهکار ارائه بده، راهکارها و تجربیات قبلی ها رو بررسی کنه، و خلاصه حسابی خودش رو تجهیز کنه و بعد بره فلان سِمَت فرهنگی رو متقبّل بشه یا فلان گروه یا مؤسّسه فرهنگی رو تشکیل بده... ✍️ م.انصاری 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir
🚨 بیخیالی در تربیت بحث اول 🔷🔹در کار تربیتی ما اجازه نداریم وقت متربی را هدر دهیم. ما در قبال دقیقه دقیقه های متربیان مسؤل و پاسخگو هستیم. بعضا مشاهده میشه که در مجموعه های فرهنگی دانش آموز یا متربی قربانی بی برنامگی های یک مجموعه میشه و کلا از فضای فرهنگی زده و دلسرد میشه. برنامه ریزی برای یک مجموعه شاهرگ حیاتی است که متاسفانه امروزه در مجامع فرهنگی کمتر شاهدش هستیم. این روزها باید برای دقایق دانش آموزان نیز برنامه داشته باشیم ، چه برسد به تابستان یا محرم یا ... این روز ها دانش آموزان و متربیان جوان و نوجوان وقتشان را صرف شبکه های اجتماعی میکنند ، شبکه هایی که نه تنها در راستا و آرمان های فرهنگی نیستند بلکه گاهی اوقات با منافع فرهنگی و ارزش های یک بچه مسجدی ضدیت دارد. 👈فضای مجازی زمانی رشد پیدا کرده که خیلی از ما در هیئت ها و مجموعه ها در اختلاف سلیقه بین رنگ گل های قالی مشغول بودیم. ضرورت فرهنگ استفاده از فضای مجازی هم یک باید است. باید بدانیم در جبهه ای مشغول به جهاد هستیم که دشمن در بین خانواده‌ها لانه کرده و حمله های مرگبار خود را از طریق رسانه ها که شامل کانال های تلگرامی و کانال های ماهواره ای و ... انجام می دهد. ✍️مصطفی کریمی ادامه دارد.. 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir
🚨 بیخیالی در تربیت - بخش دوم 🔷🔹دلزدگی فرهنگی 👈نباید بگذاریم که روند و اهداف مجموعه کسی را در خود هضم و خرد کند. بهتر بگویم در ساختار و تشکیلات بعضا مشاهده میشود افراد ناخودآگاه و ناخواسته از روند مجموعه به کنار رفته اند و دیگر برای خود فضای پیشرفتی نمی بینند. این ایراد زمانی شروع به کار میکند که آرمان ها و اهداف مجموعه بزرگتر از تصور و ظرفیت اعضا تشریح شود. آن وقت دلزدگی فرهنگی پیش می آید. دلزدگی میشود سدی مقابل توانایی و استعداد های یک فرد فرهنگی. دلزدگی شامل همه چیز میشود یا بهتر بگویم افراد را کور میکند. این عامل زمانی به وجود می آید که در مسولیت دادن به افراد فقط نیاز مجموعه را ببینیم و استعداد و توانایی های فرد را نادیده بگیریم. در هر کسی به الفطره توانایی هایی وجود دارد که با اخلاقیات همه ی مراکز و مجموعه‌های فرهنگی جور است‌. یادمان باشد و مسولیت دادن به افراد نباید تنها نیاز مجموعه را ببینیم بلکه باید به استعداد وعلائق شخص نیز نگاهی داشته باشیم و بعد تصمیم درستی برای دادن مسولیت به فرد بگیریم. ✍️مصطفی کریمی 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir
🚨 آداب کار فرهنگـــــے 🔻 مسلمان بنابر آیات مشخص قرآن وظیفه ظلم و استکبارستیزی دارد. یک جا ظالم و مستکبر یک حکومته است مثل آمریکا،وظیفه شرعی مخالفت و مقابله با آمریکاست یکجا ظالم فردی است بازهم وظیفه داریم. یکجا ظالم انسانی است ک با گناه و... به خود ظلم میکند، ما در قبال این ظلم هم وظیفه داریم. همه این ظلمها هرجا ک باشند ما نسبت به آن وظیفه داریم. حال که وظیفه داریم بازهم نمیتوانیم هرکاری انجام دهیم. 👈 هرکاری که ولی دستو ر داد و یا حتی علاقه داشت باید انجام دهیم (اسلام بی ولایت، اسلام متهجرین؛ دریک کلام اسلام امریکایی است/نقل ب مضمون از سخن امام خمینی) پس کاری باید انجام دهیم که ولی دستور داده است. مقداری اهمیت میدهیم، وزن میدهیم که ولی دستور داده است. که شاید شاخصترین موارد اقتصاد مقاومتی، پرورش نیروی مؤمن انقلابی و ازدواج آسان و فرزند آوری باشد مانند نماز وظیفه است اما آداب دارد. باید انجام دهی ولی اگر آداب را انجام ندهی قبول نمیکنند پس باید به سرعت در مسیر تخصص رفت. مگر میشود کسی فعال فرهنگی باشد و صحیفه امام را نخوانده باشد؟ کتب سخنان آقا را نخوانده باشد؟ ارتباط قلبی با معصوم نداشته باشد؟ اخلاق، فلسفه اخلاق، فقه(احکام)،حقوق، فلسفه اسلامی و... را حداقل در کلیات نخوانده باشد؟ کتب شهید مطهری را نخوانده باشد؟ به طور کلی اسلام ناب و ابعادش را نشناسد؟ این شخصی ک اینطور نیست نه کار فرهنگیش قبول میشود نه تاثیر دارد. یعنی فکر میکند ک خدمت کرده اما فقط عمر خود و دیگران را هدر داده است. اکثر فعالیت فرهنگی شهرمان، اگر نگوییم همه اش اینگونه است. بیایید بزرگتر فکر کنیم از این هیئت و آن هیئت و این فرد و آن فرد بالاتر بیاییم و برای انقلابی که نزدیک وفای عهد کنیم... 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir
🚨 جهاد در بستر تربیت 🔻 یک شرط جهاد این است که در مقابله با دشمن باشد. همانطور که مقام معظم رهبری در سال ۷۲، در دیدار با فرهنگیان فرمودند:«« یک‏ وقت در میدان جنگِ مسلّحانه ای است که «جهاد رزمی» نام دارد؛ یک‏وقت در میدان سیاست است که «جهاد سیاسی» نامیده می‏شود؛ یک‏وقت هم در میدان مسائل فرهنگی است که به «جهاد فرهنگی» تعبیر می‏شود و یک‏وقت در میدان سازندگی است که به آن «جهاد سازندگی» اطلاق می‏گردد. البته جهاد، با عنوانهای دیگر و در میدانهای دیگر هم هست. پس، شرط اوّلِ جهاد این است که در آن، تلاش و کوشش باشد و شرط دومش اینکه، در مقابل دشمن صورت گیرد»» پس باید خاطر سپرد که شرط اول جهاد کوشش و تلاش است ، و مجاهد باید بداند در راه جهادی خستگی بی معناست. بحث دوم که در رابطه با جهاد و کار فرهنگی است ، این است که به یاد داشته باشیم ما به عنوان یک رزمنده و مجاهد فرهنگی باید دشمن شناس باشیم.اگر دشمن شناس بودیم میتوانیم مقابل استکبار ایستادگی کنیم ، اگر دشمن شناس بودیم میتوانیم بستری مهیا کنیم و در آن بستر به تربیت بپردازیم ، باز شما عزیزان را ارجاع میدهم به کلام مقام معظم رهبری :«« كارها و اقدامات فرهنگی همچون شمشیر دو دَم است، اگر همراه با محتوای خوب باشد، بستر اصلاح جامعه خواهد بود اما اگر با محتوای نامناسب باشد، بستر گسترش نابسامانی و كژی خواهد شد»» واقعا نقش تربیت در روند جامعه مهم و تاثیر گذار است.ما زمانی میتوانیم در مقابل شبیخون دشمن ایستادگی کنیم که مجاهدین با سوادی را تربیت کرده باشیم. پس در خلاصه میتوان گفت ما از دشمن عقب مانده ایم و این خطر بزرگی است برای انقلاب.تا دیر نشده باید کار جهادی را شروع کرد.کاری که با عقل و تدبیر و برنامه و دور از هیجانات باشد. 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir
🚨 کار تربیتی تشکیلاتی ↩️ از تشکیلات دانی تا تشکیلات بانی 🔻 صحبت نظری از تشکیلات و کار تشکیلاتی زمانی ثمر می‌دهد که در قالب یک توانمندی ظهور پیدا کند. برخی گمان می‌کنند با مطالعه دقیق پیرامون تشکل‌های مختلف و بررسی اهداف و راه رسیدن آن‌ها به هدف‌هایشان و همچنین مطالعه تکنیک‌ها و روشهای آنها،‌ تشکیلاتی شده‌اند؛‌ حال آنکه این مطالعات صرفاً یکسری گزاره‌های دانشی است. زمانی این دانش در افراد نتیجه می‌دهد که به بینش تبدیل شود و لازمه گذر از دانش تشکیلاتی به بینش تشکیلاتی، فعالیت عملی است که به فهم و درک عمیق کار تشکیلاتی در افراد کمک می‌کند. مثلا در یکی از سرفصل‌های کار تشکیلاتی گفته می‌شود که در کار تشکیلاتی انسان باید به تشکیلات متعهد باشد و این تعهد خودش را در عدم تقدم رأی فردی بر رأی تشکیلات نشان می‌دهد. دانستن چنین مطلبی،‌ یعنی داشتن دانش این قسمت ولی آیا صرف دانستن، عمل را هم به دنبال دارد؟ الزاماً انسان‌ها به چیزهایی که می‌دانند عمل نمی‌کنند. وقتی من به عنوان کسی که علاقه‌مند به فراگیری ادبیات تشکیلات هستم،‌ چنین دانشی کسب می‌کنم،‌ باید همین را در عمل تمرین نمایم. مثلا تصور کنید اردویی رفته اید که مسئول اردو می‌گوید: «از این طرف برویم»، با وجود مخالفت شما با مسیر انتخابی، اگر انتخاب مسئول اردو را مقدم بر انتخاب خود دانستید،‌ نشان می‌دهد این مطلب تشکیلات را فهم کرده‌اید وگرنه صرف بحث‌های نظری پیرامون چیزی که در رفتار ما تغییری ایجاد نکند،‌ فایده‌ای ندارد. اگر این تغییر رفتار در زندگی تشکیلاتی ما اتفاق افتاد‌، می‌توان از سطح بالاتر تشکیلات‌خوانی و تشکیلات‌دانی یعنی تشکیلات‌بانی صحبت کرد. افرادی هستند که هم تشکیلات را می‌سازند و هم از آن محافظت می‌کنند. مطالعه این نوشتار و نوشته‌هایی مثل این،‌ به مثابه شروع فعالیت تشکیلاتی از سطح تشکیلات‌خوانی تا سطح تشکیلات ‌بانی است. اگر به تشکیلات‌بانی نرسید‌، تشکیلات ‌خوانی و تشکیلات ‌دانی هیچ فایده‌ای ندارد و مثل بسیاری از دروسی است که در دانشگاه‌ها و مدارس درس داده می‌شوند ولی در عمل دانشجو یا دانش‌آموز آن را کاربردی نمی‌داند. به عبارت دیگر چه مقدار در عملی کردن چنین مطالبی تلاش کرده‌اید؟ آیا اگر مثلا در خوابگاه زندگی می‌کنید،‌ برای اتاق خودتان رئیس انتخاب کرده‌اید؟ اگر پاسخ منفی است بدانید که تشکیلات به درستی برایتان فهم نشده است؛‌ چرا که پیامبر مکرم اسلام (ص) می فرمایند: «هر گاه در مسافرت تعداد مسافران به سه نفر رسید، باید یکی از آنها رئیس جمع شود» یکی از مصادیق این روایت، اتاق شماست. دقت کنید! تمارین عملی کار تشکیلاتی را باید از همین موارد به نظر کوچک شروع کرد. اگر شما تمرین کنید که از رأی خودتان ولو رأی صحیح خودتان در یک فعالیت تشکیلاتی کوتاه بیایید، بعدها در مقابل رأی حاکم اسلامی هم کوتاه خواهید آمد و بالعکس اگر در یک کار تشکیلاتی کوچک نتوانید ولایت‌پذیری را تمرین کنید،‌ در جامعه اسلامی ولایت‌پذیر نمی‌شوید. همه این‌ها یک نوع گام تمرینی عبور از تشکیلات‌دانی به تشکیلات‌بانی است. 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir
🚨 اردوی جهادی؛ فضایی برای شکرگزاری 🔻 اگر مجموعه های فرهنگی بدانند یک اردوی جهادی از پنجاه جلسه ی تربیتی بیشتر اثر گذار است در تمام طول سال ، اردو جهادی برگزار می کردند. اردو فضایی است برای یادگیری مهارت های عملی ، فضایی کاملا تربیتی که در بستر یک اردو، بسیار جذاب و تاثیر گذار تر میشود. در اینجا اثرگذاری مورد بحث است. اگر فرض بگیریم یک جلسه ، بازدهی و اثرگذاری پنجاه درصدی برجای می گذارد ، یک اردوی جهادی نود درصد بازخورد و تاثیر گذاری دارد. اردوی جهادی، نوجوان و متربی را با فضای یک سری از مشاغل آشنا میکند. اردوی جهادی ، فضایی است برای انجام به تعهدات و تکالیفی که بر عهده ی هر شخصی می باشد. اگر کسی کمی احساس تکلیف کند ، میداند که باید از فضای امن خانه و رختخواب گرم جدا شود و به سراغ جهاد برود. جهاد ، شاید زکات سلامتی کنونی ماست. بهتر بگویم خیلی ها در حسرت اینگونه جهاد ها هستند اما توان جسمی یاریشان نمیکند. یک زمانی میتواند خود را مجاهد بداند که نه تنها در بحث جهاد فرهنگی بلکه در جهاد سازندگی نیز داوطلبانه شروع به فعالیت کند. چرا جهاد سازندگی را ، فضایی برای شکرگزاری میدانیم؟ اگر متربی یا دانش آموز در محله های حاشیه نشین یا روستا ها برود و وضع معیشت مردم را ببیند ، قطعا تحولی عظیم در خود میدهد. اگر ببیند اینجا بعضی ها به خاطر مشکلات مالی بچه های خود را به مدرسه نمیفرستند و بچه هایشان از بیسوادی رنج میبرند قطعا متوجه میشود که چقدر خانواده ی او زحمت تحصیلش را میکشند. آن وقت میداند یک پاکن صد تومانی هم غنیمت است... آن وقت میداند که چه زندگی زیبایی دارد ، اگر او ببیند عاقبت بیکاری و بیسوادی میشود اعتیاد ، قطعا با زحمت و کوشش بیشتری درسش را ادامه میدهد تا باری بر جامعه خویش نباشد. در اردو جهادی همه چیز برای تربیت آماده است ، فقط متربی نیاز به یک تلنگر دارد ، ممکن است سالها این خاطره را در ذهن خود مرور کند و عامل پیشرفتش بشود. اردو جهادی یک صافی است ، برای کسانی که خود را از لحاظ فرهنگی مجاهد میدانند ولی حاضر به بیل دست گرفتن نمی شوند... یک باید بداند زمانی جهادش کامل میشود که بداند بیل گرفتن و خانه سازی در عقب مانده ترین روستاها هم یک کار فرهنگی حساب میشود منتها با روشی سخت تر و جدی تر... باید این حس را بدست آورید و با خواندن خاطرات دیگران یا دیدن مستندات دردی از جامعه حل نمی شود. ما کار میکنیم که دردی را دوا کنیم ، و الا مشغول سرگرم کردن خودمان هستیم البته به شیوه ی امروزی. خود را در لابه لای کلمات مخفی کرده ایم... فقط این جمله را باید بیاد داشته باشیم که ««هرکاری میکنیم و خواهیم کرد ، برای رضایت حق تعالی است...»» ✍️مصطفی کریمی 🏷 👇 🆔 @ziaossalehin_ir