من_یک_امدادگر_هستم جلوی چشمانم را آتش گرفته بود. نمی دانستم چه کنم فقط پارچه ای خیسی روی دهان و بینی ام گذاشته بودم. برای یکلحظه فقط دو خانم را دیدم که در آتش آن ور تر از من بودند، و فریاد می زدند: کمک کمک!! نگاهشان کردم، و دیگر توان نفس کشیدن نداشتم. فقط سریع به پایین فرار کردم. از بیرون، ساختمان را نگاه کردم کاملا سوخته بود. زیر گریه زدم و اشک هایم جاری بودند، نمی دانستم چه کنم خودم را لعن می کردم به خودم گفتم: تو کلاس کمک های اولیه رفتی، گواهی داری، یک امدادگری اما اگر امدادگر واقعی بودی به کمکشان می رفتی حتی به قیمت جانت!! از آن ور به خودم می گفتم: اشکالی ندارد یکی از مهم ترین وظایف امدادگر مراقبت از خودش است! اول خودش بعد همکارش و بعد مصدوم. #تمرین98 #زهرا_طیبی

خیلی وحشتناکه. قلبم از ترس داره میاد تو حلقم. نه نمیتونم برم تو. حرارت زیاده. اصلا نمی‌تونم رد بشم. کاش می‌تونستم برم. نه نمی‌تونم‌. من از شارژر موبایلمم نمیتونم بگذرم. تا برم تو سوختم. کمک که هیچی خودمم نابود میشم... رفتم داخل خانه خودمان. در را بستم و برای ساکنان گیر افتاده در آتش گریه کردم. شب از تلویزیون خبر از خود گذشتگی پسر همسایه‌ی طبقه بالایی، را دیدم. علی سوخته بود و در سوخته شدن، قهرمان شده بود. #تمرین98

خانه در آتش می سوزد و صدای فریاد به گوش می رسد. چند نفر در آتش اسیر شده اند. در سراسر جهان، خیلی ها فریاد می زنند. گاه این فریاد متعلق به یک کودک فلسطینی است. گاه متعلق به یک کودک یمنی و گاه... چقدر سخت است که فریاد بزنی و کسی به فریادت نرسد... هر کسی در برابر فریاد یک گونه عمل می کند. یکی ، خود را به نشنیدن می زند و می گذرد. یکی شاید بایستد. نگاه کند و اگر موقعیت خطرناک نباشد، فیلم بگیرد و فوروارد کند. اما یکی هم می ایستد و از اعماق وجودش متاثر می شود. دلش رنج می برد و زخمی می شود، اما جرأت کمک به فرد گرفتار را ندارد. هر کسی جرأت ندارد که دل به آتش بزند. اگر من جای این نوجوان فداکار بودم و می دانستم گرفتار آتش می شوم، از ترس جانم هرگز پا جلو نمی گذاشتم. اما هنوز هم بز دل تر هستم و حتی اگر اطمینان داشتم که از آتش جان سالم به در می برم، باز هم دل به آتش نمی زدم. متاسفانه، من از آن دسته آدم هایی هستم که فقط نگاه می کنند. متاثر می شوند و قلبشان زخمی می شود اما از ترس کاری نمی کنند. بله، هر کسی علی لندی نمی شود. روحت شاد قهرمان دلاور #تمرین98