غدیر: هجدهم ذی‌الحجه سالِ دهمِ هجری، روزی‏ست که هستی، تمامیتِ خود را به غدیر بخشید و غدیر چشمه‌ای خروشان شد برای آبیاری درخت بارورِ دين در سایه ولایتِ بر حق علی(ع). علی(ع) همان مولود کعبه است که نورِ اَزَلی‌اش، پیش از آفرینشِ جهان بر تارک جان جهان جاری بود و حال در غدیر «ولایت» اوست که بر جان مسلمین، چتری خواهد شد و «امامت» را به معنا خواهد رساند. همانگونه که رسول خدا(ص) فرموند: روز غدير‌خم برترين عيدهاى امّت من است و آن روزى است كه خداوند بزرگ دستور داد؛ آن روز برادرم على بن ابى طالب(ع) را به عنوان پرچمدار (و فرمانده) امّتم منصوب كنم، تا بعد از من مردم توسط او هدايت شوند، و آن روزى است كه خداوند در آن روز دين را تكميل و نعمت را بر امّت من تمام كرد و اسلام را به عنوان دين براى آنان پسنديد.[1] امروز، ندای «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِيٌّ مَوْلَاهُ» ، در گوش تاریخ طنین انداز می‌شود تا دستان «علی(ع)» را با نبوت گره بزند و «ولایت» را با آغاز «امامت» به تجسم برساند و دریغا که اگر دست ‌های بیعت، با علی(ع) راستین بودند، کام زمین، در عطش عدالت نمی ‌سوخت... عید سعید غدیر بر همگان مبارک